Ο Μπέκετ είναι κατά ομολογία ένας δύσκολος συγγραφέας και δύσκολα το mainstream θεατρικό κοινό επιλέγει τις παραστάσεις του. Δεν έχουν κι άδικο. Ποιος είναι αυτός που ένα Σαββατιάτικο, καλοκαιρινό βράδυ του Ιουνίου θα πάει στη βιομηχανική περιοχή του Βοτανικού με σκοπό να βρει απάντηση σε ερωτήματα όπως «ποιος είμαι;» και «ποιο το νόημα της ζωής;» ;
Ποιος θέλει να «φορτωθεί» με νέα ερωτήματα χωρίς να πάρει καμιά απάντηση;
Τελικά φαίνεται ότι υπάρχουν πολλοί «τρελοί» που έχουν τέτοιου είδους ανησυχίες.
Το φυσικό σκηνικό της παράστασης μοιάζει σαν να περίμενε πάντα αυτή τη στιγμή. Έτσι μοιραία όπως σε τόσα άλλα μέρη σε όλο τον κόσμο οι άνθρωποι γυρεύουν ένα μέρος για να βρεθούν και να ενώσουν τη μοναξιά τους. Να θέσουν ερωτήματα χωρίς να θέλουν απαντήσεις, επιδιώκοντας μόνο τη συμβίωση.
Όλοι οι ηθοποιοί δίνουν συγκλονιστικές ερμηνείες. Θα ήθελα πολύ να έβλεπα τις πρόβες αυτής της παράστασης.
Για σκέψου όμως , τι άλλο θα μπορούσε να υπάρχει στο μέρος αυτό αντί για ένα θέατρο? Ένα supermarket, ένα bar, ένα εστιατόριο ή ένα κατάστημα με ρούχα; Τίποτα από αυτά δεν θα στέριωνε γιατί σκοπός τους είναι μόνο η παραγωγή προϊόντων χωρίς ουσία. Το θέατρο όμως μπορεί να στεριώσει παντού γιατί δημιουργεί με μηδενικό κόστος, τη συνάντηση του ηθοποιού με το κοινό αλλά και του καθενός με τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό είναι το υπέρτατο προϊόν.
Πηγή: theatromania.gr
