Πρόκειται για ένα θεατρικό γεγονός, μια ροκ όπερα, που πριν από 22 ολόκληρα χρόνια είχε αναστατώσει την Αθήνα, το κοινό της Άννα Βίσση και τους εχθρούς του δημιουργού Νίκου Καρβέλα (αιωνίως στην πυρά). Με τη γοητεία της διαφορετικότητας και της πρωτοπορίας οι «Δαίμονες» αποτέλεσαν αντικείμενο συζήτησης και αντιπαραθέσεων. Όλοι υπέκυψαν στο ταλέντο της ερμηνεύτριας, η Άννα Βίσση ήταν και παραμένει μια σημαντική φωνή, ενώ δεν περνούσε απαρατήρητο (τουναντίον) το γεγονός ότι ο καλλιτέχνης-κατασκευαστής των λαϊκών, ποπ και mixed and match ασμάτων κατάφερε να γράψει ή να αντιγράψει, για τους κακεντρεχείς, ένα μουσικό έργο που, για την εποχή εκείνη και τα δεδομένα της εγχώριας κατανάλωσης, ήταν σπάνιο και άξιο λόγου. Και έγινε λόγος πολύς όταν ανακοινώθηκε, πριν από μερικούς μήνες, το ανέβασμα, εκ νέου, αυτής της «θρυλικής» ροκ όπερας. Ένα έργο ζωής έβαλε ένα, πανάκριβο, κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του και ξαναβγήκε. Πολύχρωμο, καλογυαλισμένο, με εντυπωσιακά (πάρα πολλά) σκηνικά, κοστούμια, φώτα και έναν πολυπληθή θίασο. Όλα στην υπερβολή αλλά, την ίδια στιγμή, τα περισσότερα με ένα αξιοσημείωτο μέτρο. Αυτό το μέτρο που δίνει η σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα και είναι και το μεγαλύτερο χάρισμα της παράστασης. Ένας άθλος που καταφέρνει να βάζει στη σωστή θέση και χωρίς φλυαρία, τόσους ηθοποιούς που παίζουν, τραγουδάνε, χορεύουν και κάνουν τη σκηνή άνω κάτω με το ατελείωτο πέρα- δώθε. Χωρίς φάλτσο και, κυρίως, χωρίς φασαρία. Ήταν όλοι και όλα ενορχηστρωμένα με έναν καθησυχαστικό τρόπο που δεν κούραζε (η διάρκεια της παράστασης, 170 λεπτά, έμοιαζε με πεινασμένο Μαμούθ). Μετά έρχεται η Άννα Βίσση- Βασίλισσα- Ροζάννα- αξεπέραστη σταρ- που πατάει για τα καλά στο σανίδι και ερμηνεύει με ψυχή και σώμα. Ορισμένες φορές ποζάρει ανεπαίσθητα και θυμίζει την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην τηλεοπτική «Και Εύθυμη και Χήρα». Εκεί η Εθνική μας ηθοποιός ξυπνούσε ατσαλάκωτη, άλλαζε αρκετά φορέματα και κυκλοφορούσε ανάμεσα στον κόσμο με τη γοητεία και τη λάμψη της να κλέβουν την παράσταση. Εδώ η Εθνική μας Άννα κάνει ακριβώς το ίδιο (το δικαιούται) αλλά στο τέλος δεν παύει να είναι μια προικισμένη ερμηνεύτρια που «αποδίδει» περίφημα και με συνέπεια. Κάτι που δε συμβαίνει με την Εβελίνα Παπούλια- Μάγισσα- Λοα- που αν και περίμενα με αγωνία να δω να απογειώνει τους ρόλους της κατάφερε να κουράσει με μια υπερβολική ένταση που θύμιζε οικογενειακό sitcom. Ο έτερος πρωταγωνιστής Παναγιώτης Πετράκης- Ντάνιελ- κατάφερε να τραγουδήσει δυνατά και καθαρά αλλά υποκριτικά έμοιαζε να κάνει πασαρέλα (διεθνή μεν, πασαρέλα δε). Αντιθέτως ο Νικόλαος Καραγκιαούρης- Ιεροεξεταστής- άφησε, τον κόσμο, άφωνο με το καλλιτεχνικό και αψεγάδιαστο τρόπο του, που έδωσε επιπλέον αξία στο τελικό αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα ήταν μια εντυπωσιακή παραγωγή με τα σκηνικά του Μανώλη Παντελιδάκη να σου κόβουν την ανάσα, τους φωτισμούς της Ελευθερίας Ντεκώ να δημιουργούν ζωή μέσα στη ζωή και τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη να «κλειδώνουν» τη σύγχρονη αισθητική των Δαιμόνων. Η μοναδική, «εικαστική», παραφωνία ήταν στο πρώτο μέρος (16ος αιώνας) όταν η Βασίλισσα προσπαθεί να αποφασίσει για την τύχη της Μάγισσας και αυτό που συμβαίνει πάνω στη σκηνή, θυμίζει μάζωξη playmobil. Παραφωνία δεν είναι η ιστορία και οι στίχοι του Σταύρου Σιδερά που δημιουργούν ένα στέρεο σενάριο με αρχή, μέση και τέλος. Μόνο που για εμάς τους 30 και κάτι αυτό το σενάριο είναι πολύ γνώριμο και μοιάζει να επαναλαμβάνεται. Η μοναδική μου αντίρρηση για τους «Δαίμονες» ήταν, εξ αρχής, αυτό ακριβώς. Μετά από 22 χρόνια και σε μια εποχή που έχει φλομώσει από δαιμόνια, βαμπίρ και άλλα τέτοια πλάσματα- πνεύματα, θα περίμενα τη Βίσση και τον Καρβέλα να πάνε ένα βήμα παραπέρα. Γιατί όλο αυτό που συμβαίνει στο Παλλάς μοιάζει να είναι λίγο. Η Βίσση είναι πολύ πιο πάνω από τον εαυτό που είχε πριν από δυο δεκαετίες, ίσως και ο Καρβέλας. Και επειδή ανήκω σε αυτούς που περιμένουν πως και πως αυτό το μεγάλο καλλιτεχνικό τους ξέσπασμα, εδώ και χρόνια, δεν χάρηκα πολύ με την επανάληψη. Οι «Δαίμονες» θα μπορούσαν να είχαν επιστρέψει πριν από δέκα χρόνια και τώρα, σε μια πραγματικότητα διαφορετική και σκληρή, οι δυο καλλιτέχνες να παρουσιάζουν το δικό τους «σύγχρονο μετά». Αν μη τι άλλο το χρωστάνε στο κοινό που τους ακολουθεί και αναμένει για… χρόνια πολλά!
