Μεταξύ των παραστάσεων που συνεχίζονται συγκαταλέγεται η ιδιότυπη παράσταση της Ομάδας Nova Melancholia με τίτλο «Εκτοπλάσματα», που στηρίζεται στην ομώνυμη ποιητική συλλογή του Μίλτου Σαχτούρη. Η παράσταση υποτιτλοφορείται ως «Home made περφόρμανς σε διαμέρισμα στα Εξάρχεια», δίνοντας το ακριβές στίγμα της: παίζεται σε διαμέρισμα στα Εξάρχεια, με χωρητικότητα 11-13 θεατών κάθε φορά, οι οποίοι παρακολουθούν μια περφόρμανς τεσσάρων γυναικών σκηνοθετημένη από τον Βασίλη Νούλα, ο οποίος συμμετέχει ενεργά ως μουσικός-τραγουδιστής δύο ποιημάτων του Σαχτούρη που μελοποίησε ο ίδιος.
Θανατόφιλη και σουρεαλιστική, η ποίηση του Σαχτούρη αποτελεί το ερέθισμα για σωματικές δράσεις των τριών ηθοποιών που συχνά αγγίζουν σπλάτερ λογικές και κιτς αισθητικές, συνδυασμός που οδηγεί σε μια παρωδιακή εικονοποίηση του λόγου: πράγμα που δεν σημαίνει με κανέναν τρόπο γελοιοποίηση, αλλά ώθηση των λέξεων σε απόπειρες κυριολεξίας, μετάπλασης της ποιητικής εικόνας σε ρεαλιστική υπερβολή που αυτοακυρώνεται, αφήνοντας τα πολλαπλά ταλαιπωρημένα σώματα μετέωρα, γυμνά, σε ένδεια. Εως ότου κάθε επιμέρους δράση παύσει και η τέταρτη, έως τώρα αμέτοχη, ηθοποιός (Ελίνα Μαντίδη), που την περισσότερη ώρα μένει ξαπλωμένη στον καναπέ, θα εκφέρει με απόλυτη καθαρότητα το ποίημα «Η Επίσκεψη», μια επίσκεψη που θα σημάνει τελικά ήπια αναχώρηση για άγνωστο προορισμό, μια οριστική απουσία.
Οι στριμωγμένοι στο χολ της εισόδου θεατές, επισκέπτες και οι ίδιοι του άγνωστου διαμερίσματος, σχεδόν υφιστάμενοι σωματικά τις επικίνδυνες δράσεις των ηθοποιών με συμπεριφορά εκτοπλασμάτων, νιώθουν τον πλου προς το θάνατο ως κάθαρση από το βίωμα της αρρώστιας του θανάτου που έζησαν κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Η «χειροποίητη» περφόρμανς, εκμεταλλευόμενη τα ήδη υπάρχοντα καθημερινά στοιχεία ενός διαμερίσματος ως βασικά σκηνικά, τα εμπλουτίζει με επιμέρους επεμβάσεις που προσδίδουν στον όλο χώρο την αίσθηση του ανοίκειου (σκηνικά-κοστούμια της Ντόρας Οικονόμου). Κουζίνα, σαλόνι, μπάνιο μετατρέπονται σε ορατούς ή ημι-ορατούς σκηνικούς χώρους που αποκαλύπτονται αν όχι επικίνδυνοι -σαν σε ταινία τρόμου-, τουλάχιστον απρόβλεπτοι στη συμπεριφορά τους.
Η μόνη μου ένσταση στην όλη διευθέτηση του χώρου, όπου οι τρεις ηθοποιοί (Λήδα Δάλλα, Αντιγόνη Ρήγα, Δέσποινα Χατζηπαυλίδου) ισορροπούν συχνά επικίνδυνα, είναι η δημιουργία «χώρου θεατών» σε μια γωνιά, ενώ το όλο θα λειτουργούσε, κατά τη γνώμη μου, καλύτερα αν αυτοί είχαν διασπαρθεί σε όλο το διαμέρισμα, ο καθένας μόνος να προσλαμβάνει δράσεις και λόγο με αίσθημα αβεβαιότητας αν όχι επικινδυνότητας, συμμέτοχος των δρωμένων, πέρα από την ασφάλεια που εξασφαλίζουν οι συν-θεατές του.
(Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)
