«Αλλά δεν έχουμε αντιληφθεί το νόημα της ζωής.
Το οποίο εγώ συνοψίζω εις το [...] θεατής και αμέτοχος και εκ του μακρόθεν».
Σε αυτή τη φράση ίσως κρύβεται το επίκαιρο μήνυμα του έργου του Μάριου Ποντίκα, τρίτο έργο στη δραματουργία του συγγραφέα, που πρωτο-ανέβηκε το 1978 στο Θέατρο Στοά. Διπλή η σημασία: ο θεατής του παραδοσιακού θεάτρου στέκει αμέτοχος στα όσα διαδραματίζονται στη σκηνή, υποκύπτοντας ίσως στην ύπνωση της ψευδαίσθησης· ο πολίτης μένει αμέτοχος μπροστά στο τηλεοπτικό κουτί, στα όσα διαδραματίζονται στην ίδια του την πόλη, τη χώρα. Υφέρπουσα καταγγελία του νεοέλληνα του τότε και του τώρα. Ανεξαρτήτως των συγκεκριμένων ιστορικών αναφορών που περιέχονται στο έργο και που στη σκηνοθεσία της η Κατερίνα Ευαγγελάτου άφησε χωρίς διασκευή ή εκσυγχρονιστικές επεμβάσεις. Η ουσία του ηδονοβλεψία, που παρακολουθεί, άθελά του, από μια τρύπα του διπλανού δωματίου και δίχως να επέμβει τη δολοφονία τού ενός και την αυτοκτονία της άλλης, εκμεταλλευόμενος απλά το γεγονός για να κλέψει τα χρήματα του νεκρού ζευγαριού, είναι εύγλωττη κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Η σκηνογραφία της Ελένης Μανωλοπούλου διατήρησε τις επιταγές των σκηνικών οδηγιών με τα δύο εφαπτόμενα δωμάτια και τα λιγοστά τους αντικείμενα. Το πρόβλημα όμως προκύπτει από τη στιγμή που δεν έχει ληφθεί υπόψη η διάταξη των θέσεων των θεατών. Σε μια διάταξη Π, όπου στο κέντρο του είναι τοποθετημένο κάθετα το σκηνικό, είναι αδύνατο οι θεατές της οριζόντιας πλευράς να έχουν οπτική αλλά και ηχητική πρόσβαση στα όσα διαδραματίζονται στο πίσω δωμάτιο. Και, δυστυχώς, η παράσταση έχει σκηνοθετηθεί με βάση την παλιά αντίληψη της θέσης του πρίγκιπα στην ιταλική σκηνή: από τις παράλληλες προς το σκηνικό πλευρές, εκεί που θα κάθονται οι επίσημοι...
Δεν θα ήθελα, χάριν αυτού του, οπωσδήποτε βασικού, σφάλματος χωρικής διευθέτησης, να αδικήσω τη σκηνοθεσία ή τους ηθοποιούς. Ετσι, αφού οι δράσεις του ζεύγους Νικόλα Παπαγιάννη - Στεφανίας Γουλιώτη κρύβονταν από τα σκηνικά αντικείμενα που μεσολαβούσαν ενώ ο λόγος τους δεν ακουγόταν, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη για τη μάλλον ρεαλιστική και χαμηλότονη ερμηνεία τους. Εξάλλου, αν δεν ήξερα το κείμενο, δεν θα είχα καταλάβει πολλά. Αντίθετα, το ζεύγος του μπροστινού δωματίου, με μάλλον γκροτέσκα υποκριτική, έκανε έντονη την παρουσία του, με πολύ καλή την Αλκηστη Πουλοπούλου και εξαιρετικό, αγνώριστο στην μπρούτα και παιγνιώδη ερμηνεία του, τον Νίκο Ψαρρά. Λειτουργικό και ύπουλα ατμοσφαιρικό το ηχητικό περιβάλλον του Σταύρου Γασπαράτου.
ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
