Την περασμένη βδομάδα είδα δύο εκ διαμέτρου
διαφορετικές παραστάσεις, τόσο σε επίπεδο αισθητικής, όσο και budget: τους Καρβελικούς «Δαίμονες» στο Παλλάς (με κόστος παραγωγής 1,5 εκατομμύρια ευρώ περίπου και 57.000 θεατές σε 41 παραστάσεις μέχρι στιγμής) και το «Julius» στον χώρο Προσωρινός (με κόστος παραγωγής όχι πάνω από 100-200 ευρώ και χωρητικότητα 30-40 θέσεις).
Όχι, ευχαριστώ, δε θα Δαιμονιστώ
Καθώς περνούσα το πολυτελές κατώφλι του Παλλάς και άφηνα πίσω μου, στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου, τους άστεγους και τους junkies, ειλικρινά διερωτόμουν τι ακριβώς έκανα εκείνη τη στιγμή. Προφανώς τη δουλειά μου, καθώς έπρεπε να καταγράψω το απόλυτο εμπορικό χιτ της σεζόν, αλλά με τον δέοντα σκεπτικισμό καθώς δεν με αφορά η αισθητική του διδύμου Καρβέλα-Βίσση, δεν συνομιλώ με την καλλιτεχνική τους γλώσσα, θλίβομαι με τη σημειολογία του προφίλ τους. Για ποιους λόγους, όμως, συνωστίστηκε τόσος κόσμος στις θέσεις του Παλλάς; Και τι αγόρασε με τόσο ακριβό εισιτήριο, που φτάνει τα 50 ευρώ;
Απ’ ό,τι φαίνεται, ο κόσμος, κάποιος κόσμος, έχει ανάγκη από μεγάλα, πλούσια θεάματα. (Ακόμα και όταν γύρω του η πόλη αποσυντίθεται). Αυτός ο κόσμος θέλει να διασκεδάσει πάση θυσία και έχει τα χρήματα για να πληρώσει τα γούστα του. (Εν προκειμένω, εδώ θα του κοστίσει λιγότερο για να δει το είδωλό του -Άννα- σε σχέση με μια βραδιά στα μπουζούκια). Βέβαια, οφείλω να πω πως η παραγωγή είναι εντυπωσιακή -σε επίπεδο West End τα σκηνικά (Μανόλης Παντελιδάκης), οι φωτισμοί (Ελευθερία Ντεκώ), τα κοστούμια (Ντένη Βαχλιώτη) και τα ειδικά εφέ (Μιχάλης Σαμιώτης και www.thetwinsfx.com)- ενώ, παράλληλα, ο Γιάννης Κακλέας βρίσκεται στο gothic rock στοιχείο του. Αλλά. Οι στίχοι του Σταύρου Σιδερά είναι εφηβικοί, η μουσική του Νίκου Καρβέλα κάνει σουξέ και οι ερμηνείες (Άννα Βίσση, Εβελίνα Παπούλια, Παναγιώτης Πετράκης) σε επίπεδο πρωτοετών φοιτητών κακής δραματικής σχολής. Αντιθέτως, διακρίνονται ερμηνευτικά ο δίμετρος -κυριολεκτικά!- τενόρος Νικόλαος Καραγκιαούρης στον ρόλο του Ιεροεξεταστή, η υψίφωνος Μαρία Γράμψα και ο βαρύτονος Νίκος Ζιάζιαρης, σε μικρότερους ρόλους.
Αγλαΐα Παππά: μια ηθοποιός που πρέπει να δείτε
Σε άλλη ατμόσφαιρα, στο ισόγειο μιας παλιάς αστικής πολυκατοικίας στο Κολωνάκι, έχει στηθεί ένας «Προσωρινός» θεατρικός χώρος, τον οποίο εγκαινίασε πέρυσι η Όλια Λαζαρίδου με το αυτοβιογραφικό «Κορίτσι μπαταρία-recharged» και ακολούθησε μετά η Λυδία Κονιόρδου με το «Ο ουρανός κατακόκκινος / Σ’ εσάς που με ακούτε» για να πάρει τη σκυτάλη τώρα η Αγλαΐα Παππά με το «Julius» του Κωνσταντίνου Χατζή, σε σκηνοθεσία του ιδίου. Παρέθεσα τα παραπάνω ονόματα ερμηνευτριών για να δείξω ότι ο συγκεκριμένος χώρος έχει ήδη ένα ιδιαίτερο καλλιτεχνικό στίγμα. Και όντως, η Αγλαΐα Παππά είναι συγκλονιστική στην ερμηνευτική της απόδοση. Η ηθοποιός, την οποία πολύς κόσμος έχει απολαύσει τις τρεις τελευταίες σεζόν σε μια αξιοθαύμαστη ερμηνεία ως Μαρία Στιούαρτ στο «Alarme» του Θεόδωρου Τερζόπουλου, πραγματικά καθηλώνει το κοινό της άμα τη εμφανίσει. Μένεις με ανοιχτό το στόμα να παρακολουθείς μια σπουδαία ηθοποιό, η οποία επιβεβαιώνει την κλάση της ακόμα και αρθρώνοντας τις λέξεις ενός ήσσονος σημασίας κειμένου, το οποίο στηρίζεται σε μια ωραία ιδέα-ιστορική αυθαιρεσία (τι θα συνέβαινε αν η Μάγδα Γκέμπελς δεν είχε αυτοκτονήσει και είχε κρατήσει στη ζωή το τελευταίο της παιδί;), την οποία, όμως, δεν μπόρεσε να στηρίξει δραματουργικά. Δίπλα της στέκεται επάξια ο νεαρός Γιάννης Χαρτοδιπλωμένος.
Πηγή: Protagon.gr
