Ο Στάθης Λιβαθινός έκανε μια παράσταση με υψηλές
καλλιτεχνικές αξιώσεις, αποδεικνύοντας γι’ ακόμη μία φορά πως υπάρχουν οι ηθοποιοί που μπορούν να δώσουν πνοή και ανάσα σε μια μεγάλη ιδέα, όπως αυτή της σκηνικής παρουσίασης ενός έπους. Θα πρέπει απλώς να δουλέψεις μαζί τους και αυτό είναι φανερό ότι έχει γίνει στη συγκεκριμένη παραγωγή. Μια σκηνοθετική προσπάθεια που σέβεται τον εαυτό της έχει ως στόχο, μέσα από τη θεατρική πράξη, ο λόγος να φτάσει ακμαίος στον θεατή και να του μεταδώσει όχι μόνο τα διδάγματα αλλά και την καθαρτήρια χαρά. Όπερ κι εγένετο. Ξεκινώντας τις πρόβες τους από τον Σεπτέμβριο, οι συντελεστές της «Ιλιάδας» δούλεψαν πάνω στη βραβευμένη μετάφραση του Δ.Ν. Μαρωνίτη, ερευνώντας τη λέξη προς λέξη, κι έφτασαν να αντιμετωπίζουν το κείμενο του Ομήρου σαν συμφωνία. Με τη βοήθεια του μαέστρου/σκηνοθέτη, οι ηθοποιοί, ένα κράμα ραψωδού και μίμου, κατάφεραν τον απόλυτο συντονισμό. Παίζουν με τονισμένα νεύματα κι έντονους ρυθμικούς κυματισμούς –εσωτερική φούγκα και πάθος–, αφηγούνται και ταυτόχρονα σχολιάζουν, ακολουθώντας έτσι την εναλλαγή των επεισοδίων.
Το κείμενο «ακούγεται», διατηρώντας την επικοινωνία με το κοινό καθ’ όλη την πεντάωρη διάρκεια της παράστασης. Η σκηνοθεσία, καίρια, με χιούμορ και οξύτητα, εκμεταλλεύεται τις κρυφές οδηγίες του ραψωδού και τις δυνατότητες των εξαιρετικών ηθοποιών. Το σκηνικό και τα αντικείμενα που βρίσκονται μέσα σε αυτό –μερικά λάστιχα αυτοκινήτων, σιδερένιες πλατφόρμες, τσιγκέλια πάνω στα οποία κρέμονται αμπέχονα σαν σφαχτάρια, μια ξεθωριασμένη κόκκινη πολυθρόνα, μερικές καρέκλες και μια λίμνη με νερό στο βάθος– μαζί με τα ευρηματικά και σε ένα βαθμό εξαντρίκ κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου, πέρα από την όποια αισθητική τους αυτοτέλεια, δικαιολογούν και με το παραπάνω την ύπαρξή τους στη συγκεκριμένη παράσταση. Αν ένας από τους στόχους των συντελεστών ήταν να νιώσουμε τη φρίκη ενός ολοκληρωτικού πολέμου και τα συναισθήματα όσων μετέχουν σε αυτόν, το κατάφεραν.
Ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με την ίδια του τη μοίρα μέσα από τα λόγια του Ομήρου, που «μιλούν» σε όλες τις εποχές και για όλες τις εποχές. Οι Τρώες πολέμησαν για τη γη τους μέχρι τέλους. Η παράσταση τελειώνει με την πλανώμενη σκιά του Έκτορα, θυμίζοντάς μας όχι μόνο την κατάσταση του θύματος ενός πολέμου αλλά και την απουσία ενός αληθινού αγωνιστή από τη ζωή μας. Ευχόμαστε αυτή η παράσταση να βρει το δρόμο της σε κάποιο ελληνικό θέατρο το χειμώνα και οπωσδήποτε στο εξωτερικό!
ΠΗΓΗ: ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ
