«Βλέπω ένα έργο Τέχνης» σκεφτόμουν
όταν πρωτοξεκίνησε η παράσταση των Peeping Tom «Ενοικιάζεται» στην Πειραιώς 260. Η σκεπή σειόταν από την καταρρακτώδη βροχή που είχε πλημμυρίσει το λεκανοπέδιο της Αττικής, ήμασταν όλοι μουδιασμένοι από το κυβερνητικό λουκέτο στην ΕΡΤ κι όμως, επί σκηνής, υπήρχαν επτά θεότρελοι Βέλγοι που μας έκαναν να ταξιδέψουμε για 75΄ μακριά από την καθημερινότητα, σε μέρη πιο σουρεαλιστικά και φιλοσοφημένα… Αυτά σκεφτόμουν στην αρχή, όταν ο συναρπαστικός Κορεάτης χορευτής-ένας μετρ της σωματικής αποδόμησης- SeolJin Kim άρχισε να κινείται σπασμωδικά, σαν νευρόσπαστο, στο σαλονάκι του σκηνικού, υπηρετώντας σαστισμένος την υποτιθέμενη κυρία του, την Marie Gyselbrecht –μια φιγούρα βγαλμένη θαρρείς από τον βωβό παλιό κινηματογράφο αλλά και με μια παράταιρη …αλμοδοβαρική νότα στο όλο της στήσιμο.
«Είναι απίθανοι» σκεφτόμουν όσο έβλεπα τους Peeping Tom - ο επταμελής θίασος και οι …τεχνικοί τους που συμμετέχουν σαν κομπάρσοι- να τρέχουν πανικόβλητοι στα τέσσερα, σαν ποντίκια, και να κρύβονται πίσω από τις μπερζέρες και τις πορφυρές κουρτίνες του σκηνικού-αναφορά στη φλαμανδική ζωγραφική του 15ου αιώνα. Αξέχαστες θα μου μείνουν οι άριες της σοπράνο Eurudike De Beul όπως και η πιανίστικη εκδοχή που μας επεφύλασσε για το τέλος ο 75χρονος πατέρας της, Leo De Beul, στο «Wild is the wind». Σαν μια ωδή στη μοναξιά και τη φθορά, την απώλεια και την ανασφάλεια, το πέρασμα του χρόνου και της νιότης, τις σχέσεις αγάπης και εξάρτησης, το «Ενοικιάζεται» διέθετε εξίσου ποιητικότητα όσο και χιούμορ, σουρεαλισμό όσο και ρομαντισμό. Παρά τις συναρπαστικές ιδέες και την ατόφια φαντασία, παρά τις αναρίθμητες προσωπικές και οικογενειακές ιστορίες που μας αφηγούνταν με τα σώματα και τις μοιραίες αντιδράσεις τους οι περφόρμερ/χορευτές, το «Ενοικιάζεται» αποδείχτηκε όμως εν μέρει άνισο, κατώτερο των προσδοκιών που υποσχόταν στην έναρξή του. Σε αντίθεση με τις παλιότερες δουλειές τους στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, η φετινή παράσταση των Peeping Tom έμενε διαρκώς στον αέρα –ποτέ δεν δικαιολόγησε τον τίτλο της- και γινόταν συχνά φλύαρη έως και πληκτική, καθώς χώλαινε σε εκείνο που τους έχει κάνει να ξεχωρίζουν από τις άλλες σύγχρονες χοροθεατρικές ομάδες: την αίσθηση ενός «από κάτω κειμένου» που να αιτιολογεί τα όσα δεξιοτεχνικά εκτελούνται επί σκηνής. Υπήρχαν κι εδώ πολλές μικρές «ιστορίες», δίχως όμως να απαρτίζουν ένα σώμα κειμένου που να οριοθετεί τις επιμέρους αφηγήσεις. Αυτό δεν σημαίνει πως ήταν αποτυχημένη η επιλογή να κληθούν στο Φεστιβάλ Αθηνών οι «Ηδονοβλεψίες» (αυτό σημαίνει «Peeping Tom») του Βελγίου. Κάθε άλλο. Ίσως, μάλιστα, το «Ενοικιάζεται» να μπορεί να εκληφθεί σαν μια πρώτη εξοικείωση του αθηναϊκού φεστιβαλικού κοινού με το ιδιότυπο κωμικοτραγικό ύφος και την πολυγλωσσία των σκηνικών μέσων μιας ομάδας που έχει κάθε λόγο να μας απασχολεί με τις δουλειές της.
ΠΗΓΗ: Αθηνόραμα
