«Η ώρα είναι δώδεκα.
Τα καταφέραμε! Τα καταφέραμε! Μπράβο σας! Ελάτε όλοι στη σκηνή!» φώναξε από το μικρόφωνο ο Γιάννης Κακλέας.
Ύστερα, κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια, διέσχισε τρέχοντας την πλατεία. Στον ενθουσιασμό του πέταξε το παπούτσι του στη σκηνή, ενώ και το σλίπινγκ μπαγκ που άρπαξε από την πρώτη σειρά, είχε την ίδια τύχη. Το κοινό όρθιο χειροκροτούσε και φώναζε «μπράβο». Κάποιοι από τους θεατές δάκρυσαν. Αλλοι έκλαιγαν. Ιδιαίτερα γι΄ αυτούς που είχαν παραμείνει εκεί, σταθεροί, επί 24 ώρες, το στοίχημα ήταν και με τον εαυτό τους. Κερδισμένοι όλοι λοιπόν. Και νικητές!
Η «θεατρική αγρύπνια» του μπεκετικού, «Μερσιέ και Καμιέ», στην «Πειραιώς 260» (Η), σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία Γιάννη Κακλέα, ολοκληρώθηκε με απόλυτη επιτυχία. Ενας «άθλος» που ξεκίνησε τα μεσάνυχτα της Παρασκευής και έληξε τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, δίνοντας θετική απάντηση σε ερωτήματα που διαφορετικά θα παρέμεναν ρητορικά: μπορεί μια παράσταση «just made» να διατηρήσει τον χαρακτήρα της και να διαρκέσει επί 24 ώρες; Μπορεί να υπάρξει μια απόλυτα θεατρική εμπειρία διάρκειας εικοσιτετραώρου; Κι ας πούμε ότι τα παραπάνω είναι εφικτά, υπάρχει κοινό «διαθέσιμο»; Ναι, ναι, ναι! Πρώτη φορά στα ελληνικά θεατρικά χρονικά επιχειρείται κάτι ανάλογο. Και μόνο (και μπράβο στον Γιώργο Λούκο που το τόλμησε) στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ θα μπορούσε να επιτευχθεί.
Ο Γιάννης Κακλέας ήταν ο μαέστρος αλλά και ο ενορχηστρωτής αυτής της μεταθεατρικής πρότασης: ψηλά από το ηλεκτρολογείο καθοδηγούσε την παράσταση ενδοεπικοινωνιακά - λόγος, κινήσεις, φώτα, μουσική, βίντεο. Ηταν η φωνή των ηθοποιών πριν εκείνοι εκφέρουν τις ατάκες τους στη σκηνή. Ηταν αυτός που σχεδόν «έπαιζε» το κείμενο που διάβαζε η αφηγήτρια, για να του δώσει το σωστό χρώμα και την αρμόζουσα ένταση.
Κι ήταν αυτός που στο κείμενο (στην υπέροχη μετάφραση του Αρη Μπερλή) είχε χωρέσει όλο το μπεκετικό σύμπαν, όχι αυθαίρετα («Νανούρισμα», «Πηγαινέλα», «Πότζο και Λάκι», «Τέλος του παιχνιδιού», «Μονόλογος»), όλα χωνεμένα πέρασαν μέσα σε αυτή την 24ωρη παράσταση, που, πέραν της εγγενούς δυσκολίας της, υπήρξε από τις καλύτερες παραστάσεις του σκηνοθέτη, ουσιώδης, ψαγμένη κι αισθητικά άρτια (σκηνογραφική επιμέλεια Μανόλης Παντελιδάκης, φωτισμοί Σάκης Μπιρμπίλης, ηχητικός σχεδιασμός Κωστής Φιορέτος, επεξεργασία εικόνας Νίκος Δημητριάδης).
Τα μέλη της κοινωνικής κουζίνας «Ο άλλος άνθρωπος» μαγείρευαν χορτόσουπα για τους θεατές που έκαναν διάλειμμα στο προαύλιο.
Δίχως όμως τους εξαιρετικούς Αρη Σερβετάλη (Καμιέ) και Κώστα Φιλίππογλου (Μερσιέ), το αποτέλεσμα δεν θα διέθετε τίποτα από την αφοπλιστική του ενέργεια και γοητεία. Με κώδικες σωματικού θεάτρου κι αυτοσχεδιασμούς, με πολύ δουλεμένη κίνηση και κοινή (υποκριτική) γλώσσα έπλασαν το ιδανικό δίδυμο που λειτουργούσε αλληλοσυμπληρωματικά. Από τις σπάνιες φορές που δύο ηθοποιοί έχουν τέτοια μοναδική επικοινωνία και σύνδεση στη σκηνή (πολύ καλοί οι Κίμων Φιορέτος και Μένη Κωνσταντινίδου στους δικούς τους ρόλους).
Το βράδυ της Παρασκευής στην «Πειραιώς 260» επικρατούσε έντονη κινητικότητα. Κάποιοι έρχονταν με σακίδια άλλοι με στρωματάκια από αφρολέξ, πανέτοιμοι για τη μεγάλη πρόκληση. Σε τρία διαφορετικά σημεία της πλατείας είχαν στρωθεί σλίπινγκ μπαγκ και μαξιλάρες, τα οποία κατελήφθησαν άμεσα από τους «αποφασισμένους». Κι είναι γεγονός ότι τέτοιοι υπήρξαν, μια και η αίθουσα δεν άδειασε ποτέ. Πάντοτε υπήρχαν 20 με 30 άτομα μέσα -κι ας κοιμούνταν οι μισοί-, ενώ υπήρξαν αρκετοί που παρακολούθησαν και τις 24 ώρες! Η μεγαλύτερη προσέλευση σημειώθηκε στην έναρξη και στις δύο τελευταίες ώρες της παράστασης, οπότε το θέατρο ήταν σχεδόν γεμάτο. Οι πιο... δύσκολες ώρες ήταν μεταξύ 9 το πρωί με 12 το μεσημέρι.
Η χορτόσουπα που μαγείρευαν τα μέλη της κοινωνικής κουζίνας «Ο άλλος άνθρωπος» έξω από την αίθουσα «γαργαλούσε» τη μύτη. Θα την προσέφεραν ζεστή (μοίραζαν δωρεάν φαγητό) το βράδυ, ενώ την επομένη το μεσημέρι το μενού είχε μακαρόνια. Διαφορετικά είδη ψωμιού και κουλούρια, σπανακόπιτα, πάστα φλώρα (για το πρωί) κι ένας σωρός άλλα απλώνονταν στον πάγκο και περίμεναν τους (περίπου) 350 θεατές της παράστασης. Οι τελευταίοι είχαν τη δυνατότητα να μπουν και να βγουν από την αίθουσα οποτεδήποτε ήθελαν...
«Του χρόνου 48ωρος Μπέκετ!»
Μια μπίρα και... ύπνος ήταν το πρόγραμμα των δύο βασικών πρωταγωνιστών της παράστασης, μετά τη λήξη της. «Είναι κάτι τρελό. Δεν γίνεται εύκολα. Είναι εξαιρετική εμπειρία. Να βιώνεις 24 ώρες στη σκηνή. Δεν μπορώ να το αποκωδικοποιήσω τώρα. Τώρα χρειάζομαι... μια μπίρα και ύπνο!» έλεγε ο Αρης Σερβετάλης. «Αισθάνομαι πολύ καλά. Γιατί ολοκληρώσαμε ένα 24ωρο θέαμα καλής ποιότητας για τους θεατές», υπογράμμισε ο Κώστας Φιλίππογλου. Ο τελευταίος, μάλιστα, εξηγούσε πως, μετά το πρώτο 12ωρο, εμφανίστηκαν σημάδια κόπωσης. Μόλις όμως πέρασε αυτό το στάδιο... «μπορούσαμε να βγάλουμε 48ωρο! Του χρόνου 48ωρος Μπέκετ!» σχολίαζε με χιούμορ. Το διατροφικό πρόγραμμα που ακολούθησαν μέσα στο 24ωρο οι δύο ηθοποιοί στηρίζονταν αποκλειστικά σε άσπρο ρύζι, ξηρούς καρπούς (αμύγδαλα) και κινόα. Στις 30λεπτες περφόρμανς που παρεμβάλλονταν μετά τη λήξη του κάθε «κεφαλαίου», έκαναν ένα ντους και προετοιμασία για τις επόμενες σκηνές.
ΠΗΓΗ: ΕΘΝΟΣ
