Με ένα κερδισμένο στοίχημα έμοιαζε
το βράδυ της Δευτέρας την ώρα της υπόκλισης, στο σχεδόν γεμάτο Ηρώδειο, η παράσταση της «Ελένης» σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη. Η ισορροπία έμοιαζε να έχει επιτευχθεί και το αποτέλεσμα να αφήνει ευχαριστημένους τους θεατές. Το ιδιαίτερο έργο του Ευριπίδη, που είναι μοιρασμένο ανάμεσα στην τραγωδία και την κωμωδία, υπηρετήθηκε με το σωστό μέτρο και στα δύο του είδη και κατάφερε να χαρίσει ένα ανάλαφρο και λυτρωτικό αποτέλεσμα, χάρη και στο ευτυχές του τέλος.
Το σκηνικό, απόλυτα ταιριαστό με το Ρωμαϊκό Ωδείο, ήταν λιτό. Μια μικρή λιμνούλα περιμετρικά σηματοδοτεί τον ποταμό Νείλο μιας και βρισκόμαστε στην Αίγυπτο. Ενώ, στο κέντρο της σκηνής, είναι τοποθετημένος ο τάφος του Βασιλιά στον οποίο καταφεύγει συχνά ως ικέτιδα η Ελένη. Τα κοστούμια, αν και δεν ήταν μεταξύ τους αρμονικά, ήταν ωστόσο ταιριαστά σε μια τέτοιου είδους παράσταση.
Η ερμηνεία της Πέμης Ζούνη ως Ελένη ήταν βεβαίως τεχνικά αρτιότατη, χωρίς ωστόσο να δείχνει προθυμία να ξεφύγει από τις ερμηνευτικές «ευκολίες» που έχει χτίσει με τα χρόνια. Την έκπληξη έκανε ο Μενέλαος του Αντώνη Καφετζόπουλου ο οποίος εμφανίστηκε ως άνθρωπος των σπηλαίων και έδωσε μια σπάνια ερμηνεία που τη χαρακτήριζε ένα ραφιναρισμένο χιούμορ το οποίο δεν εκβίαζε το γέλιο του κοινού. Παρόλο που το κατέκτησε απλόχερα.
Βεβαίως η πρόσληψη αυτού του ευριπίδειου έργου μέχρι σήμερα θα ήταν τελείως διαφορετική αν ο Σεφέρης δεν είχε γράψει το περίφημο ομώνυμο ποίημά του. Η παράσταση του Βασίλη Νικολαΐδη δεν θα μπορούσε να το αγνοήσει. Με τους στίχους του που υπογραμμίζουν άλλωστε και το βασικό του μήνυμα, τη ματαιότητα των πολέμων, έκλεισε η παράσταση: «τόσος πόνος τόση ζωή/ πήγαν στην άβυσσο/ για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη».
ΠΗΓΗ: tospirto
