Το μαγικό με το θέατρο είναι πως πάντα υπάρχει μια πιθανότητα ξαφνιάσματος. Υπάρχουν φορές που πας να δεις μια παράσταση έχοντας επενδύσει πολλά στο καλλιτεχνικό της αποτέλεσμα και φεύγεις νιώθοντας πως ο σκηνοθέτης είτε δεν ανέδειξε είτε – ακόμα χειρότερα – καπέλωσε την παράσταση ή το έργο προβάλλοντας περισσότερο τον εαυτό του. Υπάρχουν και άλλες, που ξεκινάς προς το θέατρο φορτωμένος δισταγμούς, αμφιβολίες και φόβους και μπροστά σου ξεδιπλώνεται μια εξαιρετική δουλειά!
Και έτσι ακριβώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η παράσταση που μας παρουσίασε η Μαριλίτα Λαμπροπούλου το βράδυ της 16ης Ιουλίου στην Πειραιώς 260. Το εγχείρημα ήταν δύσκολο. Δραματουργικά, σκηνοθετικά, ερμηνευτικά, σκηνογραφικά. Οι συντελεστές της παράστασης όμως κατάφεραν να σταθούν επάξια τόσο απέναντι στο έργο όσο και στο Φεστιβάλ Αθηνών του οποίου το κύρος και τη φιλοξενία τίμησαν με σοβαρότητα, έμπνευση και δουλειά αποδίδοντας έξυπνα θεατρικά τη «Σκακιστική Νουβέλα» του Στέφαν Τσβάιχ.
Τα πρώτα εύσημα ανήκουν στη δραματουργική επεξεργασία του έργου και τη θεατρική του μεταφορά (Θοδωρής Τσαπακίδης, Γιάννης Νταλιάνης, Μαριλίτα Λαμπροπούλου). Η υπόθεση μεταφέρθηκε με σκηνική οικονομία και αβίαστη ροή, στοιχείο στο οποίο συνέβαλε και η ωραία μετάφραση της Μαρίας Αγγελίδου.
Η μουσική - Ηχητικός σχεδιασμός (Σταύρος Γασπαράτος) και οι φωτισμοί (Σάκης Μπιρμπίλης) δημιούργησαν την αίσθηση εσωτερικού πλοίου εν ώρα ταξιδιού, τόπος στον οποίο τοποθετείται η ιστορία του Τσβάιχ. Συγκεκριμένα όταν η παράσταση αρχίζει, βλέπουμε ένα πλοίο να ταξιδεύει προς την Αργεντινή κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όπως αντιλαμβανόμαστε από το κείμενο. Εν πλω λοιπόν, συμβαίνει μια παράξενη σκακιστική συνάντηση δύο παικτών. Ο ένας, παγκόσμιος πρωταθλητής. Ο άλλος, ένας άγνωστος, έχει μόλις γλιτώσει από μια ιδιότυπη ναζιστική φυλακή. Η εξέλιξη της ιστορίας και κυρίως το τέλος της προβάλλουν τη φρικαλεότητα του πολέμου και τα ανεξίτηλα σημάδια που αφήνει στον ανθρώπινο νου, στον ανθρώπινο ψυχισμό. Σημάδια τόσο βαθιά ώστε να ξεγελούν για την «κανονικότητα» του ανθρώπου που έχει υποστεί βασανισμούς.
Επί σκηνής ένας ηθοποιός, ο Γιάννης Νταλιάνης. Ερμηνεύει με δεξιότητα και κυρίως υποκριτική ωριμότητα όλους τους ρόλους επιτυγχάνοντας να τους αποδώσει διακριτά χαρακτηριστικά∙ χιούμορ, ειρωνεία, μεγαλοψυχία, φόβο, αγωνία, χαρά, απελπισία. Μια υποκριτική performance που δοκιμάζει τα όρια και το ταλέντο ενός ηθοποιού. Υπέροχη και συγκινητική η ερμηνεία του Γιάννη Νταλιάνη «κούμπωσε» με τη σκηνοθεσία της Μαριλίτας Λαμπροπούλου η οποία ήταν λιτή, ευρηματική σε σημεία, επικεντρωμένη στον μόνο ηθοποιό και τις δυνατότητές του και με μια λανθάνουσα αγωνία να μην «αδικηθεί» ο συγγραφέας. Αγωνία εποικοδομητική σε μια παράσταση χαμηλών τόνων που αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη και ένα κερδισμένο στοίχημα.
Μαριάννα Παπάκη
Culturenow.gr
