Στο κοίλο ο νέος διευθυντής του ΚΘΒΕ και πίσω από το σκηνικό της Ερσης Δρίνη ο νέος διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Παράδοξη ιδέα και εικόνα για τους εντός του θεάτρου σαρκοφάγους, πλην όμως το ρωμαϊκό θέαμα δεν λειτούργησε.
Ο Σωτήρης Χατζάκης απέφυγε και το χαιρετισμό του φινάλε κι έτσι τα φλας που καραδοκούσαν έμειναν χωρίς υλικό. Στην ορχήστρα βέβαια των Φιλίππων, ένα θέατρο-κόσμημα του ελλαδικού τοπίου, που διαρκώς εμπλουτίζεται και εξελίσσεται με την ευθύνη της αρχαιολογικής υπηρεσίας, ο υπερμεγέθης και δραστήριος θίασος του ΚΘΒΕ ξεκινούσε τη δική του μάχη, έπειτα από μια επιθετική βροχή.
Πρώτη εντύπωση. Ολοι οι ηθοποιοί επιχειρούν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Και τα καταφέρνουν. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος είναι ο Τρυγαίος της αριστοφανικής «Ειρήνης», όπως θα τον κατέγραφαν σήμερα στον κυβερνοχώρο. Στέρεος, αληθής, με μια διάχυτη μελαγχολία. Ο Φάνης Μουρατίδης ως Ερμής πετυχαίνει το αδιανόητο, να οργώσει την ορχήστρα στα δάχτυλα με μια πειθαρχία και έναν αυτοέλεγχο που αξίζουν ιδιαίτερης μνείας.
Πρεμιέρα Χατζάκη στους Φιλίππους Πρεμιέρα Χατζάκη στους Φιλίππους Οι ρόλοι μετεξελίσσονται, ο Μαγδαληνός, ο Σεϊμένης, η Γιαμαλή, ο Διακοσάββας (δεύτερη κόρη που ξεσαλώνει) όλοι σε εξαίρετη φόρμα και οι άλλοι βάζουν πλάτη για να πάρει φόρα το ούτως η άλλως χλιαρό παραμύθι του ποιητή.
Ολα όμως τα νεύρα είναι τεντωμένα και οι κεραίες στρέφονται προς το σκηνοθέτη, που υπογράφει την τελευταία του ως διευθυντής του ΚΘΒΕ σκηνοθεσία, ενώ έχει αρχίσει η νέα αθηναϊκή του καριέρα.
Κι εδώ ο Χατζάκης κερδίζει το στοίχημα. Η παράστασή του έχει το μέτρο που της ανήκει ως είδος , έχει το ρυθμό που αποτελεσματικά σπρώχνει τους ήρωες μπροστά, αλλά και τον οίστρο που απαιτεί ένα πανηγύρι ζωής και αρμονίας, έπειτα από ένα ξέφρενο πολεμικό αλισβερίσι.
Χωρίς να πατάει σε αγροτικά μοτίβα που δόξασε ο Κώστας Τσιάνος ή στην έξοχη αλά μπερλίν εκδοχή του Ευαγγελάτου, η παράσταση του Χατζάκη εκπροσωπεί ένα ρεύμα που τροφοδοτεί τη συγκίνηση, χωρίς να περιφρονεί τον γέλωτα. Και υπάρχουν σημεία υπέρβασης - όταν ο χαρισματικός πρωταγωνιστής διασχίζει τον ουρανό και συναντάει εμβληματικούς ήρωες και πρότυπα, σαν τον Γκαγκάριν, τον ΕΤ του Σπίλμπεργκ και τον Μικρό Πρίγκιπα να αιωρούνται μαζί του στο επέκεινα, που σημειώνονται σαν μικρές κατακτήσεις ύφους.
Η μουσική του Μάτσα, οι χοροί της Μπάκα, τα χρώματα της Δρίνη, όλα εκπροσωπούν έναν κόσμο που πάει ψηλότερα, ως μέτρο αντίστασης στην ημερήσια χλαπαταγή.
Και κάπου εδώ οι κάννες κατέβηκαν!..
ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία
