Η Τάνια Τσανακλίδου, η Μαρία Ναυπλιώτου και ο Δημήτρης Λιγνάδης αδιαμφισβήτητοι πρωταγωνιστές της βραδιάς εν τη απουσία ισχυρής σκηνοθετικής άποψης ή και τόλμης.
Η πρεμιέρα του πολυαναμενόμενου «Cabaret» με την υπογραφή του Κωνσταντίνου Ρήγου που δόθηκε με κάθε λαμπρότητα την περασμένη Παρασκευή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, έμοιαζε να σηματοδοτεί την έναρξη της φετινής θεατρικής περιόδου.
Η επιλογή του συγκεκριμένου έργου κρίθηκε σοφή για τη φετινή σεζόν που δείχνει μια ξεκάθαρη τάση στο μιούζικαλ, για πρώτη ίσως φορά τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Τοποθετημένο στο Βερολίνο του 1930 και στη σκιά του ναζιστικού εφιάλτη, το πολυβραβευμένο έργο του John van Druten σε στίχους Fred Ebb και μουσική John Kander, ηχούσε τραγικά επίκαιρο στην Αθήνα του σήμερα. Κι έκανε ορισμένες φορές το κοινό να ανατριχιάσει. Κυρίως στο δεύτερο πιο σφιχτό και με καλύτερο -κατά κοινή ομολογία- ρυθμό δεύτερο μέρος του.
Κι αν έπρεπε να ξεχωρίσει κανείς το καλύτερο στοιχείο της παράστασης δεν θα ήξερε ποιον να προτάξει, ανάμεσα σε μια σαρωτική, χαρακτηριστικά άνετη και άμεση Τάνια Τσανακλίδου (στον ρόλο της Φροϊλάιν Σνάιντερ) που «έκλεψε» με την είσοδό της τη σκηνή και κατέκτησε τους θεατές. Ανάμεσα σε μια φίνα Μαρία Ναυπλιώτου (ως Σάλλυ Μπόουλς) που ξετύλιξε για ακόμη μια φορά το πολύπλευρο ταλέντο της σε χορό, τραγούδι και υποκριτική σαγηνεύοντας το κοινό. Ή στον καταλύτη της βραδιάς, τον πάντα εξαιρετικό Δημήτρη Λιγνάδη που έδωσε «ψυχή» στον ρόλο του Κομπέρ, πλάθοντας έναν πολυεπίπεδο χαρακτήρα που διατρέχει με τον καλύτερο τρόπο το έργο από την έναρξη ως το φινάλε, διατηρώντας την ένταση και το συναίσθημα στις κατάλληλες θερμοκρασίες.
Πλάι τους όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους: Μιχάλης Μητρούσης, Γιώργος Νανούρης, Νάντια Μπουλέ και Παναγιώτης Μπουγιούρης.
Εύστοχη η απόδοση στίχων από τον Νίκο Μωραΐτη. Τα χορευτικά μέρη έμοιαζαν φτωχά. Η ορχήστρα υπό τον Δημοσθένη Γρίβα, καλοκουρδισμένη.
Έλειπε ωστόσο κάτι. Ήταν η ισχυρή σκηνοθετική άποψη ή και η τόλμη. Το γνώριμο αισθητικό ύφος που διέτρεχε τις περισσότερες μέχρι σήμερα δουλειές του Κωνσταντίνου Ρήγου στο θέατρο, από τις σκηνικές συνθέσεις «Bossa Nova» και «Τιτανικός», έως και το ανέβασμα ενός ήδη έτοιμου θεατρικού έργου, τα «Κόκκινα φανάρια», έμοιαζε να απουσιάζει. Η πρόθεση ήταν προφανώς να δοθεί έμφαση στο ίδιο το έργο, ένα απαιτητικότατο μιούζικαλ. Κι αυτό από μόνο του δεν είναι καθόλου κακό, εάν υπήρχε μια ισχυρότερη σκηνοθετική κατεύθυνση που θα «έδενε» την όλη πρόταση, και δεν θα άφηνε τη διάχυτη αίσθηση μιας αμηχανίας να κυριαρχεί (ιδίως στο πρώτο μέρος) ούτε θα βάσιζε το αποτέλεσμα αποκλειστικά πάνω στις καλές ερμηνείες των ηθοποιών.
Έλενα Γαλανοπούλου
ΠΗΓΗ: tospirto
