Είναι αντίπαλοι στην μάχη κι όμως στην πραγματικότητα θα ήθελαν να βρεθούν στο ίδιο κρεβάτι. Ο λόγος για τον Αχιλλέα και την Βασίλισσα των Αμαζόνων, που βρίσκονται αντίπαλοι σε έναν άγριο πόλεμο, ζώντας παράλληλα έναν άγριο έρωτα. Αυτά στην παράσταση «Πενθεσίλεια» του Κλάιστ και ανεβαίνει στο θεατρικό σανίδι του Bios από μια ομάδα νέων ηθοποιών με την καθοδήγηση του Ακύλλα Καραζήση.
Το έργο είναι μια παραλλαγή ενός περιστατικού του Τρωικού Πολέμου από τον Κλάιστ. Οι Αμαζόνες και η Βασίλισσά τους, Πενθεσίλεια, σπεύδουν να βοηθήσουν τους Τρώες μετά τον θάνατο του Έκτορα. Κάνουν πόλεμο, λοιπόν, με τους Αχαιούς και τον Αχιλλέα.
Ο Κλάιστ, εκτός του ότι αλλάζει την εξέλιξη της ιστορίας, δίνει πολύ μεγάλη έμφαση στον έρωτα που αναπτύσσεται ανάμεσα στην Πενθεσίλεια και τον Αχιλλέα. Ακριβώς επειδή ο πόλεμος είναι ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, ο Κλάιστ θεωρεί πως το ερωτικό ένστικτο είναι απολύτως λογικό να αναπτυχθεί ακόμα και μέσα στην κάψα της μάχης. Υπάρχει διάχυτο στους ήρωες το μπέρδεμα ανάμεσα στο φονικό και το ερωτικό ένστικτο.
Δέκα νέοι ηθοποιοί (Μάνος Βαβαδάκης, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Στέλλα Βογιατζάκη, Χαρα-Μάτα Γιαννάτου, Δάφνη Ιωακειμίδου-Πατακιά, Γιάννης Νιάρρος, Γιώργος Ονησιφόρου, Κατερίνα Παπανδρέου, Σπύρος Σταμούλης, Αλέξανδρος Φράγκος) μοιρασμένοι σε 5 άντρες και 5 γυναίκες, παρουσιάζουν αυτήν την ιδιότυπη και ιδιαίτερα γλαφυρή σύγκρουση των φύλων επί σκηνής.
Η παράσταση είναι αρκετά μοντέρνα στην αισθητική της, με λιτά σκηνικά, αυτοσχεδιασμούς και διάθεση για χιούμορ. Οι ηθοποιοί μοιράζονται συχνά τους ίδιους ρόλους, ενώ οι ηθοποιοί γίνονται και αφηγητές. Επίσης, ο Αχιλλέας γίνεται ένας ήρωας με παντόφλες (ίσως γιατί στο μεγαλύτερο μέρος της Ιλιάδας του Ομήρου την έβγαζε στην σκηνή του, ενώ οι άλλοι σφάζονταν στα πεδία των μαχών). Την Πενθεσίλεια την ερμηνεύουν όλες οι γυναίκες ηθοποιοί. Υπάρχουν και στοιχεία συναυλίας στην παράσταση.
Εκεί που εστιάζει περισσότερο είναι στο ερωτικό στοιχείο των ηρώων. Επειδή ο έρωτας είναι ακραίος, καθώς βγαίνει μέσα από τον πόλεμο, και ο αισθησιασμός της παράστασης είναι αρκετά δυνατός. Συν το ότι παίζουν στο έργο νέα παιδιά, με το αίμα τους να βράζει. Οπότε είναι εύλογο να υπάρχει μια έντονη σεξουαλικότητα στην παράσταση, που όμως δεν προκαλεί.
Η νεωτερική διάθεση της παράστασης σε κάποια σημεία κάνει λίγο δυσανάγνωστη την αφήγηση του -έτσι κι αλλιώς εμπνευσμένου αλλά λίγο περίπλοκου- Κλάιστ. Όμως, δίνει φρέσκια ματιά στο έργο και το ζωντανεύει.
Γενικά, η «Πενθεσίλεια» είναι μια καλή παράσταση, που μας συστήνει αρκετά νέα ταλέντα του θεάτρου (που προέρχονται από το Εθνικό θέατρο). Οι ερμηνείες των νέων ηθοποιών έχουν τόλμη, εκφραστικότητα και δύναμη. Υπάρχει φρεσκάδα, αλλά και ένα έξυπνο, όσο και πειραματικό πλάνο από την πλευρά της σκηνοθεσίας του Ακύλλα Καραζήση. Η παράσταση βλέπεται ευχάριστα και βγάζει εντάσεις, δραματικότητα και συναίσθημα.
Γιώργος Σμυρνής
Πηγή:www.monopoli.gr
