Κατασκευασμένη έτσι κι αλλιώς για να είναι ευέλικτη, η Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το βράδυ του Σαββάτου μάς υποδέχτηκε με ανεστραμμένη τη συνήθη διάταξη των καθισμάτων στην πρώτη παράσταση του «Περιποιητή φυτών» του Παύλου Μάτεσι υπό τη σκηνοθετική ματιά του Έκτορα Λυγίζου.
Το εντελώς επίπεδο σκηνικό θύμιζε το δάπεδο ενός σπιτιού όταν από αυτό έχουν αφαιρεθεί οι τοίχοι. Τα επιμέρους δωμάτια, δηλαδή, ξεχώριζαν από το διαφορετικό πάτωμα - άλλοτε μωσαϊκό, άλλοτε πλακάκι ή ξύλινο παρκέ. Και στις άκρες του ισορροπούσαν οι ερμηνευτές, κάθε φορά που χρειαζόταν να μετακινηθούν.
Πάνω σε αυτόν τον πολύ ενδιαφέροντα σκηνικό χώρο που μοιάζει με πίστα ηλεκτρονικού παιχνιδιού βρίσκονταν εκούσια παγιδευμένοι οι δύο παραιτημένοι από την κανονική ζωή άντρες, ο Φρίξος του Γιώργου Συμεωνίδη και ο Κωνστάντιος του Δημήτρη Παπανικολάου.
Έξω από αυτό το πλαίσιο και περιμετρικά του κινείται ο πιστός τους «μαθητής» ο «Περιποιητής φυτών», Μιχάλης Κίμωνας.
Σε μια πρόταση με τόσο έντονους σωματικούς κώδικες δεν δίνεται βεβαίως η δυνατότητα να αναπτυχθούν ατομικές ερμηνείες. Οι τρεις ηθοποιοί φαίνεται να έχουν εμπεδώσει τους κανόνες αυτού του στησίματος και να δίνουν την αίσθηση ενός δεμένου υποκριτικού συνόλου.
Η σωματικότητα είναι το κλειδί και σε αυτή τη σκηνοθετική πρόταση του βραβευμένου – για το κινηματογραφικό του έργο «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού» - Έκτορα Λυγίζου, ο οποίος και εδώ δουλεύει με τα γνώριμα θεατρικά του εργαλεία. Η έμφαση στον σωστό τονισμό και την εκφορά του λόγου, η φροντίδα πάνω στη χειρονομία του ερμηνευτή, επίσης ιδιαίτερα εμφανείς.
Οι ήρωες -όπως σωστά έχει επισημανθεί- θυμίζουν μπεκετικό ζεύγος. Ωστόσο σε αυτό το έργο του Μάτεσι φαίνεται να υπάρχουν ορισμένα προβλήματα, κυρίως στη δομή, που μοιάζουν ανυπέρβλητα. Η σταδιακή εμπλοκή του θεατή που είναι πάντοτε ζητούμενο στις σκηνοθεσίες του Λυγίζου είτε αφορά Τσέχωφ, είτε Ευριπίδη, θα μπορούσε ενδεχομένως κι εδώ να είχε επιτευχθεί, εάν επρόκειτο για ένα πιο πρόσφορο έργο.
Έλενα Γαλανοπούλου
ΠΗΓΗ: tospirto
