Ένα είναι σίγουρο για αυτή την παράσταση, το όνομα της δεν περνά απαρατήρητο! Ακούγοντας την υπεύθυνη του θεάτρου να μας καλεί να περάσουμε στον Κάτω χώρο του Θεάτρου Νέου Κόσμου για την παράσταση «ο Μουνής», οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι αρχικά αναρωτήθηκαν αν άκουσαν σωστά, πριν χαμογελάσουν στη συνέχεια σκανταλιάρικα σαν νεαροί έφηβοι που κρυφοκοίταξαν από το ματάκι.
Το σκηνικό της παράξενης ιστορίας του Μουνή συνθέτουν ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας κάπου στη δεκαετία της αλλαγής, ένα παραλίγο φονικό του Αργύρη του κοντοκουρεμένου, ένας βιαστικός γάμος του Κωστή του ανάπηρου με την Κωλαθηνά, μια τελετή ενηλικίωσης του μικρού Λαζάρ του γιου του Μπερδούλια, ένα αυτί απλωμένο στο σκοινί της μπουγάδας της Παντζάραινας και η μεγάλη απόφαση της τσαχπίνας της Ανθής. Ο Μουνής ζει στην επαρχία και ζωγραφίζει τις ιστορίες του χωριού πάνω στα τραπεζομάντηλα του καφενείου, όπως τις βλέπει μπροστά του να εξελίσσονται.
Και η παράσταση ξεκινά με τον Στάυρο Γιαννουλάδη να επαναλαμβάνει τον τίτλο ξανά και ξανά. Ο κόσμος γελά, άλλοι αμήχανα, άλλοι συγκρατημένα, αλλά ξεκαρδιστικά σε κάθε επανάληψη του περιπαιχτικού προσωνυμίου που είχε αποκτήσει ο Μουνής, απλά γιατί μεγάλωσε ανάμεσα σε γυναίκες.
Ωστόσο, παρά την εύθυμη αρχή, όσο προχωρά η παράσταση ο θεατής γίνεται κοινωνός μιας ιστορίας ακραίας και βαθιά βίαιης. Όλοι ξέρουν, αλλά όλοι σιωπούν. Ο Μουνής, αν και ο πρωταγωνιστής του τίτλου, δεν εμφανίζεται ποτέ πάνω στη σκηνή, αλλά λειτουργεί ως ο συνδετικός κρίκος, ο αφηγητής θα λέγαμε, των ιστοριών που εκτυλίσσονται, οι οποίες καταγράφουν τους ανθρώπους και τα ήθη του στην ελληνική κοινωνία λίγο πριν ξεκινήσει ο «εκσυγχρονισμός», όπως αναφέρει και στο σημείωμά του ο σκηνοθέτης της παράστασης Παντελής Δεντάκης.
Τότε που ο κοινωνικός ρόλος του αρσενικού ήταν του Άντρα που θα έχει τον τελευταίο λόγο σε όλα, του βαρύ λεβέντη Έλληνα που θα πιεί και θα πει και μια κουβέντα παραπάνω, κοινώς του άντρα που δεν θα διστάσει σε τίποτα να χρησιμοποιήσει τη βία για να επιβληθεί στους πιο αδύναμους χαρακτήρες, στις γυναίκες και στα παιδιά.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης βλέπουμε πολλά τέτοια παραδείγματα, από τον Παντζαρά που τιμωρεί τον γιό του κόβοντας το αυτί του, την Παντζάραινα που έχει γεμίσει νυχιές και τσιμπιές την κόρη της την ημέρα του γάμου της ως τους γονείς της Ανθής που την έδεσαν στο σπίτι για παραδειγματισμό επειδή ήθελε να πιάσει την ανθοδέσμη στο γάμο του Κωστή με την Κωλαθηνά. Κοινός παρονομαστής σε όλες τις ιστορίες τα πρωτόγονα ένστικτα που γεννά στους ανθρώπους ο φόβος και η κοινωνική καταπίεση του τύπου «τι θα πουν οι γείτονες». Και ο Μουνής, σαν σύγχρονος σκιτσογράφος της εποχής του, ήταν « παράξενο τρένο, έπινε πάντα σιωπηλός το καφεδάκι του στον καφενέ της πλατείας και με ένα μικρό μολυβάκι ζωγράφιζε το χάρτινο τραπεζομάντιλο. Αυτό ήταν το χούι του.»
Ο Μουνής λοιπόν είναι μια παράσταση σκληρή και βίαιη και η ομάδα Ω2 , η οποία αποτελείται από απόφοιτους της δραματικής σχολής Ωδείου Αθηνών, έχει αναλάβει να τη φέρει σε πέρας εκτελώντας το έργο της αριστοτεχνικά. Υπέροχες και μεστές οι ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, με την απαιτούμενη ένταση και δεξιοτεχνία. Κοινώς, ο Μουνής είναι ένα έργο στο οποίο διακρίνεται ολοκάθαρα το πόσο συντονισμένη και δουλεμένη είναι η παράσταση από τους ηθοποιούς Σταύρο Γιαννουλάδη, Θανάση Ζερίτη, Ελένη Κουτσιούμπα, Νεφέλη Μαϊστράλη και Αριστέα Σταφυλαράκη, υπό τις απαιτούμενες σκηνοθετικές οδηγίες του Παντελή Δεντάκη, ο οποίος χωρίς ακρότητες αφήνει το ωμά ρεαλιστικό κείμενο να μιλήσει από μόνο του.
Σ΄ ένα υπέροχο σκηνικό γεμάτο από τις ζωγραφιές του Μουνή στο τραπεζομάντηλο, το οποίο έχει επιμεληθεί μαζί με τα κουστούμια η Γεωργία Μπούρδα, η αφήγηση του Μουνή σε καθηλώνει και σε ακινητοποιεί με την έκταση της βίας που πραγματεύεται. Αλλά όπως αναφέρει και η Νεφέλη Μαϊστράλη στην παράσταση «τη φρίκη καμιά φορά οι άνθρωποι θέλουν να την κοιτάζουν.»
Μήπως τελικά οι ιστορίες αυτές μας θυμίζουν τίποτα ;
Μήπως δεν είναι τόσο παλιές και αναχρονιστικές όσο νομίζουμε ;
Μήπως βλέπουμε σε αυτές το πρόσωπο κάποιου που ακούσαμε στην τηλεόραση εχθές;
Του γείτονα της διπλανής πολυκατοικίας ;
Ή το δικό μας ;
Ο Μουνής αποτελεί το πρώτο διήγημα της συλλογής της Λένας Κιτσοπούλου, με τίτλο «Μεγάλοι Δρόμοι», το οποίο έγραψε πριν τρία χρόνια και όπως είχε πει και η ίδια η συγγραφέας σχετικά με το συγκεκριμένο διήγημά της «Η ιστορία αυτή προέκυψε πάρα πολύ απλά. Κυλούσε μπροστά στα μάτια μου κι εγώ απλώς την κατέγραφα.»
Σημείωμα σκηνοθέτη
Το διήγημα μας μεταφέρει στην δεκαετία του '80 λίγο πριν ξεκινήσει ο “εκσυγχρονισμός” της ελληνικής κοινωνίας. Λίγο πριν αρχίσει η επιδότηση της αγροτιάς και η μεταμόρφωση των ηθών και των συνηθειών της επαρχίας. Τότε που οι άνθρωποι ήταν φαινομενικά πιο αυθεντικοί, πιο σκληροί, πιο βίαιοι. Στο χωριό του Μουνή συναντάμε πρόσωπα εγκλωβισμένα και φοβισμένα, που ο ψυχαναγκασμός και η προάσπιση της ηθικής και του φαίνεσθαι , γεννάει σ' αυτά τα πρόσωπα ακραίες συμπεριφορές.
Τις περισσότερες φορές δέκτες αυτών των ακραίων και βίαιων συμπεριφορών είναι οι γυναίκες και τα παιδιά, δηλαδή τα πιο αδύναμα μέλη της οικογένειας. Και στον αντίποδα ο Άντρας, η μορφή του “λεβέντη” Έλληνα. Του λεβέντη Έλληνα που είναι μάγκας και το κέφι του θα κάνει, του λεβέντη Έλληνα που ξέρει καλά πως όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος. Κι εκεί που κάθεσαι ήσυχος στην πολυθρόνα σου και σκέφτεσαι πως όλα αυτά συνέβαιναν μόνο σε κάτι χωριουδάκια της “άξεστης ελληνικής επαρχίας” - και μάλιστα σε μια παρελθοντική εποχή - σου έρχονται ξαφνικά κάτι αναμνήσεις από την παιδική σου ηλικία, σκέφτεσαι αυτά που βλέπεις κάθε μέρα στους δρόμους και αυτά που διαβάζεις στις εφημερίδες, κοιτάς ύποπτα τον εαυτό σου στον καθρέφτη, ακούς καλύτερα τους “ήχους” από το γειτονικό σπίτι, συνειδητοποιείς πως τα τελευταία χρόνια η όξυνση της κρατικής και της φασιστικής βίας έχει γίνει σχεδόν αυτονόητη.
Και νιώθεις φόβο και απογοήτευση. Και σου γίνεται πιο ξεκάθαρο πως το διήγημα της Κιτσοπούλου δεν είναι μια ηθογραφία ούτε μια φανταστική ιστορία. Είναι η περιγραφή του πυρήνα της ελληνικής κοινωνίας που έχει μείνει αναλλοίωτος μέσα στο πέρασμα του χρόνου και συνεχίζει να αναπαράγει, την χαιρεκακία, το κουτσομπολιό, την ενοχή, το θράσος, τον τσαμπουκά, την σωματική και ψυχολογική βία. Και τότε νιώθεις εσύ εγκλωβισμένος στο “μικρό χωριό”. Και τότε είσαι εσύ που θες να φύγεις...
Συντελεστές
1378075 186881654831053 1100110649 nΣκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης
Επιμέλεια κίνησης: Αγγελική Στελλάτου
Σκηνικά - Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα
Μουσική: Κώστας Νικολόπουλος
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφίες: Κάλλι Χαρόβα
Βοηθοί σκηνοθέτη: Πάνος Τοψίδης, Αγάπη Κουρομπλή
Παίζουν οι ηθοποιοί: Σταύρος Γιαννουλάδης, Θανάσης Ζερίτης, Ελένη Κουτσιούμπα, Νεφέλη Μαϊστράλη, Αριστέα Σταφυλαράκη
Ω² (ομάδα αποφοίτων δραματικής σχολής Ωδείου Αθηνών)
Θέατρο του Νέου Κόσμου
Αντισθένους 7 & Θαρύπου, 117 43 Αθήνα
(Απέναντι από το κτίριο του ΦΙΞ από την πλευρά της Καλλιρρόης)
Στάση Μετρό-Τραμ «Συγγρού-Φιξ»
Τηλέφωνο: 210 9212900
Φαξ: 210 9212901
ΚΑΤΩ ΧΩΡΟΣ
από 10.10.2013
μέχρι 15.12.2013
Παραστάσεις
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:15
Κυριακή 19:00
Τιμές εισιτηρίων
Κανονικό 12€
Φοιτητικό/Ανέργων 8€
Της Νάζης Τσιλιγκερίδου
