Δελεαστική έμοιαζε αρχικά η συνεργασία τριών ταλαντούχων και λαμπερών πλασμάτων του θεάτρου μας, του Ορφέα Αυγουστίδη, της Τζένης Θεωνά και του Ανδρέα Κοντόπουλου σε μια φρεσκογραμμένη (από τον Κοντόπουλο) κωμωδία σκηνοθετημένη από όλους μαζί, συλλογικά. Το αποτέλεσμα δυστυχώς, όμως, όχι μόνο δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί στις όποιες προσδοκίες του κοινού, αλλά μοιάζει κατώτερο των περιστάσεων.
Σαν να μην παρακολουθεί κανείς μια παράσταση επαγγελματιών του θεάτρου, αλλά τον «χαβαλέ» μιας παρέας φίλων. Ακόμη κι όταν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα είναι μια «απροσδόκητη κωμωδία στα όρια του φανταστικού», χρειάζεται πολύ περισσότερη δουλειά. Κυρίως στο συγγραφικό κομμάτι. Εκεί όπου εντοπίζεται και η μεγαλύτερη αδυναμία του αποτελέσματος.
Διότι τα δραματουργικά προβλήματα του νέου αυτού έργου με τον τίτλο «Ταπεινά ελατήρια» μοιάζουν ανυπέρβλητα. Απουσιάζει το κέντρο βάρους. Φαρμακερές ατάκες τηλεοπτικού τύπου με γερές δόσεις βωμολοχίας επιστρατεύονται για μια υπόθεση που μοιάζει να μην έχει τίποτα να μας πει...
Πιο συγκεκριμένα, παρακολουθούμε πώς εξελίσσεται το ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα στην Νταίζη (Τζένη Θεωνά) με τον αλκοολικό συγγραφέα Σαρλ ντε Ποπότ (Ανδρέας Κοντόπουλος) και τον ηθοποιό-ζεν πρεμιέ Πάρη Γερμασόγεια (Ορφέα Αυγουστίδη), όταν αποκαλύπτεται πως οι δύο άντρες γνωρίζονται από παλιά.
Οι τρεις τους δεν αποφεύγουν ούτε τη σκηνοθετική φλυαρία κινούμενοι αενάως σε έναν περιορισμένο χώρο, όπως είναι αυτός του «Faust», και ζαλίζοντας ακόμη περισσότερο το ήδη θολωμένο κοινό που μένει να παρακολουθεί αποσβολωμένο, γελώντας που και που νευρικά με ατάκες του τύπου: «Γύρισες; Χέστηκα. Δεν εννοώ για σένα. Χέστηκα πάνω μου στα αλήθεια» κτλ...
Ακόμη και το παράλογο απέχει πολύ από το προχειρογραμμένο και το χωρίς ειρμό. Είναι γνωστό πως σε αυτόν τον τόπο οι παρέες γράφουν ιστορία. Όχι όμως σε αυτήν την περίπτωση...
Έλενα Γαλανοπούλου
