Η «Μήδεια» ανεβαίνει και θα συνεχίσει να ανεβαίνει. Πώς όμως θα ανέβει σε μια μελλοντική Ελλάδα, που κυβερνιέται απολυταρχικά; Αυτό το ερώτημα θέτει η παράσταση «Λευτεριά στη Μήδεια» του Χάρη Μπόσινα, σε σκηνοθεσία του Κώστα Φιλίππογλου.
Το «Λευτεριά στη Μήδεια» είναι ένα φουτουριστικό και ελαφρώς δυστοπικό έργο, με αρκετά κωμικά στοιχεία. Σε έναν απροσδιόριστο χρόνο, την Ελλάδα κυβερνάει ένα αυταρχικό καθεστώτος. Τα σύνορα έχουν κλείσει, οι «ξένοι» απομακρύνονται, οι Έλληνες δεν μπορούν να βγουν από τη χώρα. Ένας σκηνοθέτης θέατρο προσπαθεί να ανεβάσει την Μήδεια, υπό την επίβλεψη του καθεστώτος. Μόνο που έχει ένα πρόβλημα. Η Μήδειά του είναι έγκυος, ενώ σύμφωνα με τον νόμο οι ανύπαντρες μητέρες απαγορεύονται. Στο έργο πρωταγωνιστούν δύο γυναίκες: η ηθοποιός που παίζει τη Μήδεια και θέλει να φύγει από τη χώρα, για να βρει τον αγαπημένο της. Και μια ουκρανή υπηρέτρια, που κινδυνεύει να διωχθεί από την Ελλάδα, καθότι μετανάστρια.
Το έργο παρουσιάζει κάποιες ασυνάφειες, ενώ δεν αξιοποιεί σε βάθος το θέμα της δυστοπικής κοινωνίας του μέλλοντος. Έτσι κι αλλιώς είναι κι ένα κλισέ. Όποτε κάποιο έργο μιλάει για το μέλλον, σχεδόν πάντα υπάρχει ένα αυταρχικό καθεστώς, που θα απαγορεύει αυτά που σήμερα επιτρέπονται. Το ότι μπορεί στο μέλλον να επιτρέπονται πράγματα που σήμερα απαγορεύονται, γιατί δεν το σκέφτονται οι σεναριογράφοι; Κλισέ είναι και ο ρόλος που ερμηνεύει η Μάρα Δαρμουσλή: μια όμορφη που παίζει την Ουκρανή υπηρέτρια.
Από εκεί και πέρα, υπάρχει ενδιαφέρον σε κάποιες παραλλαγές της Μήδειας, χωρίς όμως να είναι πάντα τόσο εμπνευσμένες. Επίσης, υπάρχουν κωμικές ανατροπές και γενικά είναι ένα ανάλαφρο έργο.
Αυτό που με κέρδισε είναι η σκηνοθεσία του Φιλίππογλου. Με καλές εμπνεύσεις, σωματικό θέατρο και έξυπνη επεξεργασία του έργου, καταφέρνει να δώσει μια καλή δομή στην παράσταση, που καλύπτει τις αδυναμίες και αναδεικνύει τα ενδιαφέροντα στοιχεία του. Η παράσταση βγάζει μια σύγχρονη αισθητική και σε αυτό βοηθούν και τα αρκετά λιτά, αλλά με έντονα χρώματα, σκηνικά της παράστασης.
Ως προς τις ερμηνείες, κινούνται σε ικανοποιητικά επίπεδα, χωρίς να εντυπωσιάζουν. Η Αθηνά Αλεξοπούλου, στο ρόλο της εγκύου ηθοποιού, που θα παίξει Μήδεια, μου άρεσε περισσότερο κι έχει και τα πιο ενδιαφέροντα κωμικά στοιχεία στην ερμηνεία της. Η όμορφη Μάρα Δαρμουσλή δεν παίζει σαν μοντέλο που παριστάνει την ηθοποιό, αλλά σαν ηθοποιός, που είναι και μοντέλο. Χωρίς να είναι εξαιρετική, κάνει μια αξιόλογη προσπάθεια, αν και σε κάποια σημεία μιλάει κάπως πιο χαμηλόφωνα από όσο χρειάζεται. Επίσης, ως μοντέλο με σημαντική καριέρα, ξέρει καλά να ποζάρει, μια ικανότητα που αξιοποιεί στο έργο, ενώ έχει και καλή κίνηση. Ικανοποιητικές ήταν κι οι παρουσίες των Νικόλα Μαυρούδη και Χάρη Μπόσινα.
Σε γενικές γραμμές, το «Λευτεριά στη Μήδεια» είναι μια μοντέρνα και καλά στημένη θεατρική πρόταση. Χωρίς να εντυπωσιάζει με τις ιδέες της, έχει φαντασία και φρεσκάδα, ενώ η σκηνοθεσία του Φιλίππογλου είναι το πιο δυνατό σημείο της.
Γιώργος Σμυρνής
