H Sarah Kane, χωρίς καμία αμφιβολία, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του σύγχρονου αγγλικού αλλά και του παγκόσμιου ¨σοβαρού¨ θεάτρου. Στην κριτική μου, για το έργο της «4.48 Ψύχωση» είχα γράψει περισσότερες λεπτομέρειες σε σχέση με την ψυχιατρική της περίπτωση, εδώ θα επαναλάβω μόνο τη διάγνωση, ότι έπασχε από βαριά κατάθλιψη. Έχοντας επίγνωση της κατάστασής της είχε δεχτεί τις θεραπείες που είχαν προτείνει οι θεράποντες γιατροί ακόμα και με νοσηλείες σε ψυχιατρικές κλινικές, Το αποτέλεσμα για την ίδια δεν ήταν καλό μια και αυτοκτόνησε στα 28 της χρόνια. Διαβάζοντας κανείς τη βιογραφία της αναπόφευκτα σκέφτεται πως εάν τα θεραπευτικά σχήματα είχαν διαφορετικά αποτελέσματα ίσως το παγκόσμιο θέατρο να έχανε ένα πολύ μεγάλο όνομα που μέσα σε τόσο λίγα χρόνια κέρδισε την αθανασία.
Το έργο
Το “Blasted” είναι το πρώτο της θεατρικό. Το έγραψε στα φοιτητικά της χρόνια. Προοιωνίζει το μεγάλο ταλέντο που αναγνωρίστηκε αμέσως από τους ειδικούς αλλά και ως ένα βαθμό την εξέλιξη της νόσου της. Το έργο αφού ολοκληρώθηκε, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, ανέβηκε στο Λονδίνο στο “Royal Court Theater” το 1995 (ανέβηκε για δεύτερη φορά το 2001), δημιουργώντας ποικίλες αντιδράσεις. Ο θεατρικός κόσμος διχάστηκε. Οι ιδιαίτερα σκληρές σεξουαλικές σκηνές ασέλγειας, με πρωτοφανέρωτη βία, οι σκηνές κανιβαλισμού όπου ο ένας τρώει τα μάτια του άλλου, αλλά και μασουλάει κομμάτια από το νεκρό βρέφος δημιούργησαν ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της θεατρικής ιστορίας του Λονδίνου. Διακεκριμένος κριτικός θεάτρου έγραψε πως πρόκειται για μια «Αηδιαστική γιορτή της βρωμιάς». Φυσικά οι γνώμες αργότερα άλλαξαν.
Η Κριτική της Θεατρικής Παράστασης
Στο Blasted (μεταφράζεται και ως: αφανισμένοι, κατεστραμμένοι, καταραμένοι, λέξεις που κατά τη γνώμη μου ταιριάζουν επίσης πολύ καλά στην υπόθεση και το πνεύμα του έργου) παρουσιάζεται ο εφιαλτικά ζοφερός κόσμος της ταραγμένης ψυχής της Sarah Kane. Ένας κόσμος που κάνει την κόλαση να φαίνεται παράδεισος. Επικρατεί η ψυχική και σωματική βία, η αγριότητα, η βαρβαρότητα, η έλλειψη συναισθημάτων. Η αγάπη, η καλοσύνη, η ευγένεια έχουν εξαφανιστεί. Ο Θεός έχει εγκαταλείψει τους ανθρώπους οι οποίοι βιάζονται (άντρες και γυναίκες), τυφλώνονται, δολοφονούνται, εκπορνεύονται, τρώει ο ένας τον άλλον, μεταφορικά και πραγματικά, φτάνοντας στον κανιβαλισμό.
Οι άνθρωποι τρώνε τα παιδιά τους. Σε αυτόν τον βάναυσο, ρατσιστικό κόσμο του αφανισμού όπου επικρατούν οι πόλεμοι, οι γενοκτονίες, η αγάπη δεν έχει θέση. Τα ζευγάρια δεν έχουν αγάπη μεταξύ τους, ούτε καν συντροφικότητα, είναι συναισθηματικά νεκρά. Ό έρωτας αποτελεί ένα κτηνώδες σεξ που γίνεται χωρίς όρεξη, χωρίς την ομορφιά που του έδωσε ο άνθρωπος αλλά μόνο για την εκτόνωση και με ένα αίσθημα επιβολής του σωματικά και πνευματικά ισχυρότερου. Επίσημος βιασμός. Ο πόλεμος, έξω και μέσα καλά κρατεί. Παρόλα ταύτα η συγγραφέας η οποία στα εφηβικά και νεανικά της χρόνια ήταν ευσεβής Χριστιανή, που αργότερα έχασε την πίστη της στον Θεό, αναγνωρίζει πως μέσα σε έναν τόσο σκληρό, εφιαλτικό και ανυπόφορο κόσμο η μόνη βοήθεια-παρηγοριά-ελπίδα μπορεί να έρθει από τον Θεό.
Οι Συντελεστές της παράστασης
Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου είναι εξαιρετική, ότι καλύτερο. Δεν νομίζω ότι το έργο μπορεί να παρουσιαστεί καλύτερα. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου εξυπηρετούν θετικά την παράσταση. Η μουσική της Κατερίνας Πολέμη όπως και οι φωτισμοί: του Αλέκου Αναστασίου δημιουργούν με μεγάλη επιτυχία την κατάλληλη ατμόσφαιρα.
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ο Ακύλλας Καραζήσης είναι πάρα πολύ καλός στον ρόλο του. Αποδίδει πειστικότατα την ψυχική και πνευματική κατάντια ενός μεσήλικα ρατσιστή, μισογύνη, αθυρόστομου και ανασφαλή δημοσιογράφου που κυκλοφορεί με πιστόλι. Ένα άρρωστο, κυριολεκτικά κατεστραμμένο ράκος το οποίο μπορεί να βιάζει γυναίκα ακόμα και στη διάρκεια μιας επιληπτικής ή άλλης αιτιολογίας κρίσης, Η Λένα Παπαληγούρα ενσάρκωσε επίσης πάρα πολύ καλά τη χαμένη, οργισμένη, συναισθηματικά νεκρή, ψυχολογικά εύθραυστη και με μέτρια νοημοσύνη νεαρή κοπέλα που μπορεί να πιστεύει, να ελπίζει σε κάτι. Και οι δύο πραγματικά ερείπια, όπως και ο τίτλος του έργου στην ελληνική του μετάφραση. Παίζει επίσης ο Μιχάλης Αφολάνιο.
Το έργο «Blasted» της Sarah Kane είναι δικαιολογημένα αυστηρά ακατάλληλο για ηλικίες κάτω των 18 ετών. Επίσης, όπως αναφέρθηκε, περιέχει σκηνές σεξουαλικής και άλλης βίας, που είναι πιθανόν να προκαλέσουν οδύνη και να ενοχλήσουν τους θεατές.
Πηγή: mytheatro.gr
