Θεωρώ το θέατρο ως την υψηλότερη από όλες τις μορφές τέχνης, τον πιο άμεσο τρόπο με τον οποίο ένας άνθρωπος μπορεί να μοιραστεί με έναν άλλο το τι σημαίνει να είναι κανείς άνθρωπος. Και αυτή η υπεροχή του θεάτρου προκύπτει από το γεγονός πως είμαστε πάντα στο «τώρα» πάνω στη σκηνή.(Θόρντον Ουάϊλντερ)
Χωρίς αυλαία, χωρίς σκηνικό…
Νεωτερικότητα, στοχασμός της ανθρώπινης μοίρας, λεπτομερής εστίαση στις εκδηλώσεις και τα συναισθήματα της καθημερινότητας, συμπαντική αίσθηση της ολότητας της ζωής και του θανάτου, ποιητική περιγραφή, διαχρονική συνείδηση μιας καλλιτεχνικής έκφρασης.
Ο παντογνώστης αφηγητής μας εισάγει στο πνεύμα του έργου 7 Μαΐου 1901 σε τρεις πράξεις «Καθημερινότητα», «Αγάπη και Γάμος»,«Θάνατος». Γεγονότα στη διάρκεια μιας μέρας που ξεκινάει με την Ανατολή του ήλιου και τη γέννηση δίδυμων παιδιών σε μια γειτονιά της πόλης. Γεγονότων που επαναλαμβάνουν το μονότονο μοτίβο της καθημερινότητας, σε τόσες λεπτομέρειες ζωής, ως το όριο του θανάτου και την κόκκινη κλωστή που περιβάλλει τον αόρατο και ορατό κόσμο του μικρόκοσμου που υπήρξε στην ιστορία της μικρής πόλης, ιστορίες ονομάτων .Ο Γιατρός και η κυρία Γκιμπς,ο γιος τους Τζωρτζ,η κόρη τους, ο κύριος Γουέμπ εκδότης εφημερίδας και η κυρία Γουέμπ, ο γιος και η κόρη τους Έμιλυ, ο Σάιμον Στίμσον, ο ιδιόρρυθμα μελαγχολικός, διευθυντής της χορωδίας, ο Τζο Κρόουλ ο Εφημεριδοπώλης, ο Γαλατάς, η κυρία Σόαμς,ο Πάστορας, ο Αστυνομικός.
Ο ρυθμός της ζωής των προσώπων όπως ο αφηγητής-ψυχή μας περιγράφει τις λεπτομέρειες της καθημερινότητάς τους και ταυτόχρονα με τρόπο κωμικό προαναγγέλεται και ο θάνατός τους. Στο Γκροβ Κόρνερ οι συζητήσεις, ο καιρός, το φαγητό, η γιορτή του φιλιού, το σχολείο και η μελέτη, οι σπουδές, τα όνειρα, ο γάμος, ο θάνατος, η επιστροφή, ο αποχωρισμός, τα ερωτήματα που απασχολούν την σκέψη που αγγίζει ο νυγμός του θανάτου. Αλλά και ο πόλεμος, η πολιτική, το μάταιο, το αέναο των κύκλων του χρόνου στο συμβολισμό των άστρων.
Ο παντογνώστης αφηγητής κρατάει το κόκκινο κουβάρι του μίτου της μικρής πόλης. Κινείται στο χάρτη του παρελθόντος και στο παρόν μας συστήνει το χώρο και τα πρόσωπα και ταυτόχρονα προβλέπει στο μέλλον τα νεκρά ονόματα και τις ιστορίες τους.Ο Τζο Κρόουλ θα σκοτωθεί στον πόλεμο,σε τι του χρησίμευσαν οι σπουδές;-η κυρία Σόαμς που διασκέδασε στο γάμο της Έμιλυ και του Τζωρτζ ,ο Γουόλι Γουέμπ, ο Σάιμον Στίμσον, η Τζούλια Γκιμπς, είναι νεκροί. Δεν μπορούν να πουν στους ζωντανούς να δουν διαφορετικά τη ζωή τους.
Η Έμιλυ Γουέμπ, μια άριστη μαθήτρια και ο Τζωρτζ Γκιμπς που θέλει να γίνει αγρότης παντρεύονται και ζουν ευτυχισμένοι για εννέα χρόνια αλλά όλα ανατρέπονται όταν η Έμιλι πεθαίνει μαζί με το παιδί στη δεύτερη γέννα. Έτσι ο αφηγητής μας εισάγει στην Τρίτη πράξη όπου οι άνθρωποι που λίγο πριν ήταν ζωντανοί τώρα μας κοιτάζουν από πολύ μακρυά και με το βλέμμα του θανάτου. Η Έμιλι ζητά να επιστρέψει για να ξαναζήσει μια ημέρα με τους δικούς της.Διαλέγει τη μέρα των γενεθλίων της στο παρελθόν. Βλέπει τα αγαπημένα πρόσωπα, τα δώρα των δώδεκα χρόνων,αλλά επιστρέφει με πόνο στην αταραξία των νεκρών που μπορούν να βλέπουν τα μέλλοντα… Οι συνομιλίες των νεκρών φωτίζουν το αντιφατικό διφορούμενο της ζωής και ο αφηγητής ως ρόλος απευθύνει στους θεατές το τελευταίο ερώτημα.
Στην παράσταση του ΚΘΒΕ «Η μικρή μας πόλη», ο σκηνοθέτης, κ. Γιάννης Βούρος, αξιοποίησε όλους τους κειμενικούς άξονες και το πνεύμα του συγγραφέα με έξυπνο τρόπο και ανέδειξε τον πολυεπίπεδο στοχασμό στη θεατρική δράση με ωραίες αναλογίες του κωμικού στοιχείου και της δραματικής έντασης. Η σκηνοθετική του πρόταση είχε ρυθμό, αφαιρετικότητα, πρωτοτυπία. Μοντέρνα γραφή, σωστές επιλογές, θεατρική πλαστικότητα, ζωηρή έκφραση. Συγκίνηση και καθαρότητα νοήματος.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια(κ. Αλ.Μπουσουλέγκα-κ. Ρ.Υφαντίδου)ανέδειξαν με λιτή και αφαιρετική έκφραση το διαχρονικό και το αισθητικό πλέγμα της παλιάς εποχής και η μουσική της κ. Ζ.Νικολαΐδη έντυσε συναισθηματικά το όνειρο των δύο όψεων της ζωής με τρυφερή και μελαγχολική διάθεση.
Η απόδοση του κειμένου-μετάφραση (κ. Στ. Φασουλή)ανέδειξε την ποιητική-στοχαστική θεατρική έκφραση και τις λεπτές αποχρώσεις στα λογοπαίχνια και τους συνειρμούς άλλων τεχνών και οι ηθοποιοί απηύθυναν τα λόγια του κειμένου στην αμεσότητα της συνάντησης με τον συγγραφέα και το κοινό στο διαχρονικό διασκελισμό.
Οι ηθοποιοί κινήθηκαν στον σκηνικό χώρο με φυσικότητα και καλλιτεχνική εκφραστική δεξιότητα σε μια διάδραση με το κοινό και στα δύο επίπεδα (γέλιο και συγκίνηση).Οι ρόλοι αποδόθηκαν με λεπτομερή εμβάθυνση και ήταν απόλυτα ταιριαστοί και στο φυσικό αλλά και στο θεατρικό τους ταμπεραμέντο. Δυναμική πλαστικότητα ενός πολυπληθούς θιάσου που άγγιξε το τέλειο και καταχειροκροτήθηκε από το κοινό. Μια ατμόσφαιρα θεατρικής έκφρασης μεγάλης ποικιλομορφίας που ενίσχυσαν οι φωτισμοί του κ. Αλ.Αναστασίου στη γραμμικότητα και τον κυκλικό συμβολισμό. Συγκίνηση ποιότητας θεατρικής έκφρασης.
Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια σε ΟΛΟΥΣ τους συντελεστές αυτής της μοντέρνας παράστασης που αξιοποίησαν τόσο δημιουργικά, δυναμικά και λεπταίσθητα ταυτόχρονα, τη θεατρική σύμβαση. Στους ηθοποιούς γιατί ενσάρκωσαν τους ήρωες της μικρής πόλης στον καθημερινό και στο διαχρονικό φιλοσοφικό μετατοπισμό με καλλιτεχνικό πάθος. Στον σκηνοθέτη κ. Γιάννη Βούρο που έπλασε ένα ευφυές θεατρικό παιχνίδι στο αναφορικό υπόβαθρο που ανέδειξε το νεωτερικό στοιχείο της πολυεπίπεδης σκέψης του συγγραφέα.
