Ένα κατάμεστο θέατρο, που παλλόταν τόσο συχνά από κύματα γέλιου, σε σημείο που να καλύπτει καμμιά φορά ακόμα και τους ίδιους τους ηθοποιούς! Η ενέργεια του κοινού στο θέατρο Ήβη υπήρξε μοναδική, γεγονός που αποδεικνύει την ανάγκη του κόσμου για κωμωδίες ευρείας απεύθυνσης, εξ ου και η άμεση και θερμή ανταπόκριση του κοινού, που οδήγησε την έξυπνη (και εύστοχα διασκευασμένη) κωμωδία του LaurentBaffieνα συνεχίσει τις παραστάσεις της και τον Μάιο.
Το έργο
Το έργο αποτέλεσε τεράστια εισπρακτική επιτυχία στην Γαλλία, όπου πρωτοανέβηκε το 2005 και έχει έκτοτε μεταφερθεί και σε άλλες χώρες με παρόμοια ανταπόκριση. Ίσως γιατί παρά το όμορφο –μες στην απλότητά του– “μήνυμα” εκκινεί από μία έξυπνη ιδέα, που προετοιμάζει το έδαφος για να αναπτυχθούν πάμπολλες κωμικές καταστάσεις, συγκρούσεις και συμμαχίες, ανάμεσα σε αυτούς τους τόσο μοναδικούς και διαφορετικούς χαρακτήρες.
Έξι ήρωες που πάσχουν από κάποιο ψυχαναγκαστικό σύνδρομο (όπως υποδηλώνει και ο τίτλος του έργου στα γαλλικά, TOC: troublesobsessionnelsducomportement = προβλήματα ψυχαναγκαστικά συμπεριφοράς), συναντιούνται στην αίθουσα αναμονής ενός διάσημου ψυχιάτρου, που όμως έχει καθυστερήσει η πτήση του και έτσι αναγκάζονται να τον περιμένουν, ξεδιπλώνοντας ο καθένας τα δικά του ζητήματα και γνωρίζοντας ο ένας τον άλλον.
Η ευφυία του έργου έγκειται στο ότι κλείνει τον ίδιο χώρο ανθρώπους που είτε αλληλοσυμπληρώνονται, είτε το πρόβλημα του ενός συγκρούεται με το πρόβλημα του άλλου: πώς θα αντιδράσει μία θεούσα με προβλήματα επαλήθευσης όταν την βάλεις δίπλα σε κάποιον που πάσχει από σύνδρομο Tourette (κάποιος που βωμολοχεί αφιλτράριστα, χωρίς να μπορεί να το ελέγξει) και πώς θα συνδεθεί κάποιος που έχει τεράστια ανάγκη για συμμετρία με κάποιον που πρέπει να επαναλαμβάνει την κάθε του φράση;
Το έργο κλείνει με την σκέψη πως ίσως τελικά αυτό που έχουμε ανάγκη είναι ο ένας τον άλλον παρά κάποιο θαύμα της επιστήμης.
Η παράσταση
Ο Κώστας Σπυρόπουλος και η Κατερίνα Μπέη διασκεύασαν το κείμενο σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, κρατώντας τους αυθεντικούς χαρακτήρες, τα ζητήματά τους και τις σχέσεις τους, αλλά προσδίδοντας και ένα τοπικό χιούμορ που μεγαλώνει την αίσθηση ταύτισης του κοινού με το έργο. Σε μία κωμωδία, τεράστιο ρόλο παίζει ο ρυθμός, ο οποίος έρρεε οργανικά και δημιουργούσε μία εκρηκτική σκηνική χημεία ανάμεσα σε έναν πολυπληθή θίασο, που καταλαμβάνει σύσσωμος την σκηνή για το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης.
Ο Κώστας Σπυρόπουλος ήταν μία από τις μεγάλες εκπλήξεις της βραδιάς στον ρόλο του Θεσσαλονικιού ταρίφα, λάτρη του ΠΑΟΚ, που έχει μανία με τους αριθμούς και μετράει τα πάντα˙ έπλασε έναν απολαυστικό και ολοκληρωμένο χαρακτήρα, χωρίς να πέσει στην παγίδα της καρικατούρας, συγκεντρώνοντας βέβαια και τις περισσότερες αβανταδόρικες ατάκες του έργου. Ο Χρήστος Βαλαβανίδης, στον ρόλο του ηλικιωμένου που βωμολοχεί ασύστολα, κέρδισε επίσης το γέλιο του κόσμου, περισσότερο όμως λόγω κειμένου, παρά κάποιας ιδιαίτερης προσωπικής πινελιάς. Ίσως βέβαια, η απλότητά του και το γεγονός ότι συχνά θυμίζει ένα μικρό παιδί, να είναι αυτό που χρειάζεται ο ρόλος και πιθανώς να μην ήθελε να «τσιμπήσει» ένα ήδη «τσιμπημένο» κείμενο.
Εξαιρετική η περσόνα που δημιούργησε η Θωμαΐς Ανδρούτσου, στον ρόλο της υποχόνδριας βλάχας που έχει εμμονή με την καθαριότητα και τα μικρόβια. Η ερμηνεία της είχε σπιρτάδα, μπρίο, ενέργεια, προσωπικότητα σε όλες τις σωστές αναλογίες και ήταν μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της βραδιάς. Η Ματθίλδη Μαγγίρα στον ρόλο της θεούσας που πάσχει από το σύνδρομο της επαλήθευσης, χρίστηκε μάλλον η αγαπημένη του κοινού, αν και πολλαπλασίασε τα «προβλήματα» του χαρακτήρα της, πηγαίνοντας εγγύτερα σε μία κωμωδία της καρικατούρας και της υπερβολής. Παρόλ’ αυτά, είναι αξιοθαύμαστο το πώς διατηρεί ακούραστα όλα τα «κουσούρια» που προσέδωσε στον ρόλο της σε όλη την διάρκεια της παράστασης, κρατώντας αμείωτη την ενέργειά της.
Η πανέμορφη Κατερίνα Γερονικολού, έλαμψε στον πιο αδικημένο ίσως εκ γραφής ρόλο: της νεαρής Λίλης, που πρέπει να επαναλαμβάνει κάθε της φράσης τουλάχιστον δύο φορές: και ενώ το κοινό ξέρει κάθε φορά τι θα ακούσει, η ταλαντούχα ηθοποιός βρήκε εξαιρετικά εύστοχους τρόπους να το ξαφνιάζει, με ευφυείς και απρόσμενες συναισθηματικές και σωματικές εκφορές του λόγου. Πολύ καλός και ο Ορφέας Παπαδόπουλος στον ρόλο του «συμμετρικού» νεαρού που φοβάται τις γραμμές στο πάτωμα, ο οποίος επίσης προσπάθησε να εμπλουτίσει σωματικά έναν όχι τόσο αβανταδόρικα γραμμένο ρόλο.
Μία χορταστική κωμωδία και μία άκρως απολαυστική παράσταση, με πάμπολλες ατάκες και ερμηνείες που θα θυμάστε για καιρό.
Ειρήνη Μάρκου για το mytheatro.gr
