Διαβάσαμε την κριτική του Δ. Τσατσούλη (Ο Δ. Τσατσούλης είναι καθηγητής Σημειωτικής του Θεάτρου και Θεωρίας της Επιτέλεσης στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών) στην Ελευθεροτυπία για τον "Βασιλιά Λιρ" στο Θέατρο Τέχνης και επιλέξαμε κάποια αξιοσημείωτα κεφάλαια της επιχειρηματολογίας του.
"Με ένα από τα κορυφαία έργα του Σέξπιρ, τον «Βασιλιά Λιρ» (1606) καταπιάστηκε σκηνοθετικά ο ηθοποιός Γιάννης Παπαγιάννης σκηνοθετώντας στον πρωταγωνιστικό ρόλο τον πατέρα του, παλιό ηθοποιό Δημήτρη Παπαγιάννη, που απείχε από τη σκηνή τα τελευταία χρόνια. Μια κίνηση οπωσδήποτε συγκινητική και που προσδιόρισε τη σκηνοθεσία αλλά και τη διασκευή του έργου που έκανε ο ίδιος ο σκηνοθέτης".
Η παράσταση διαθέτει, ωστόσο, μια άνιση υποκριτικά διανομή. Χάρης Εμμανουήλ (Γκλόστερ), Δημήτρης Λιόλιος (Εντγαρ) και Νικόλας Παπαγιάννης (Εντμουντ) μαζί με τον αδικημένο από το καθόλα άστοχο κοστούμι του ως ενδυματολογική επιλογή του ρόλου του Σωτήρη Τσακομίδη (Τρελός) αποτελούν τα θετικά υποκριτικά στοιχεία της παράστασης που, δυστυχώς, δεν συνδιαλέγονται με τους υπόλοιπους ηθοποιούς.
Αντιρρήσεις μπορούν να διατυπωθούν και ως προς τη διασκευή που ανέλαβε ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Και η οποία μάλλον κινήθηκε με βάση το έμψυχο υλικό που είχε στη διάθεσή του παρά με τις ανάγκες της τραγωδίας.
Δυστυχώς, η διασκευή-σκηνοθεσία ολοκληρώνει την παράσταση με το θάνατο του Λιρ και όχι με το τέλος που σοφά προβλέπει το έργο. Απειρία ανάγνωσης; Ή, απλώς, επιθυμία η παράσταση να κλείσει με τη θέωση του πρωταγωνιστή-Λιρ;
ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία
