Η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη γράφει κριτική για την παράσταση «Ionesco Suite» που σκηνοθετεί ο Εμμανουέλ Ντεμαρσύ Μοτά, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, στην Πειραιώς 260.
Μια σπουδαία στιγμή για το θέατρο και ειδικά για τη δραματουργία του Ιονέσκο, η οποία στην Ελλάδα συνήθως παρουσιάζεται με μια επιτηδευμένη σοβαροφάνεια, είναι η παράσταση- αφρός του Εμμμανουέλ Ντεμαρσύ Μοτά με θεατρικά έργα του Ρουμάνου συγγραφέα και τίτλο «Ionesco Suite» (απαρτίζεται από τα έργα: Ζακ ή η Υποταγή, Ντελίριο για δυο, Η φαλακρή τραγουδίστρια και το Μάθημα).
Ο Γάλλος σκηνοθέτης, μετά τον «Ρινόκερο», συνέθεσε μια πρόταση –μνημείο κι απόσταγμα της ουσίας και του πνεύματος του Ιονέσκο. Καταρχάς, είναι επίτευγμα ο τρόπος που συντίθενται τα έργα. Χωρίς κενά, κοιλιές ή ασυνέχειες, ο θεατής έχει την αίσθηση ότι παρακολουθεί ένα και μόνο έργο. Τόσο λεπτό είναι το κέντημα της δραματουργικής επεξεργασίας. Τόσο εμπνευσμένη είναι και η ακολουθία των σκηνών.
Δεν υπάρχει το αποτύπωμα μιας συγκεκριμένης εποχής, αλλά μια έξυπνη σύνθεση χρόνων και αισθητικών, που συνθέτει έναν πανέμορφο εικαστικό σκηνικό καμβά, με εμβόλιμες παράταιρες πινελιές ως ευτράπελα -όπως οι γκροτέσκες περούκες των ανδρών, όταν υποδύονται τις γυναίκες ή το μακιγιάζ -μάσκα των χαρακτήρων. Εξίσου εμπνευσμένο και άχρονο είναι το μουσικό χαλί που συνοδεύει τη σκηνική πράξη.
Οι επτά θαυμάσιοι Γάλλοι ηθοποιοί, γύρω από μια μακρόστενη τράπεζα, σαν τραγικοί κλόουν παλεύουν, ερωτοτροπούν, κακοποιούν ο ένας τον άλλο και καταστρέφουν καθημερινές στιγμές, αλλά και γεγονότα- ορόσημα, με την ασυνεννοησία τους, όπως ένα γαμήλιο πάρτι ή το πάρτι γενεθλίων, μεταγγίζοντας το παράλογο της ανθρώπινης ύπαρξης και το ανέφικτο της ανθρώπινης συνύπαρξης.
Καλοκουρδισμένοι, ακολουθούν την εμπνευσμένη χορογραφία του Μοτά, που πατάει, χωρίς στεγανά, στην παλιά καλή τσαγκαρική της θεατρικής πράξης (ο λόγος και ο ηθοποιός είναι το παν), αλλά προσγειώνει τον Ιονέσκο στο σήμερα. Το κείμενο που παρουσιάζεται στην παράσταση του Μοτά αυτές τις μέρες στην Πειραιώς 260 θα μπορούσε να έχει γραφτεί σήμερα! Τόσο μοντέρνο, τόσο αιχμηρό, τόσο ουσιώδες, ξεμπροστιάζει κάνοντας το άσπρο μαύρο με κραυγαλέο και ποιητικό τρόπο την ανθρώπινη μικρότητα και ασημαντότητα.
Οι γκροτέσκες ανθρώπινες μάσκες της σκηνής – στις οποίες το κοινό ανακαλύπτει τον εαυτό του – μεταγγίζουν, με ακραία σωματικότητα, το δράμα, τη χαρά, το παράλογο και το τραγικό του βίου.
Ουσιωδώς κωμικό, ανάλαφρο και βαθύ ταυτόχρονα, το σκηνικό ποίημα του συνέθεσε ο Μοτά, εναλλάσσοντας το γέλιο με το δάκρυ, χτυπάει στον πυρήνα της ύπαρξης. Ό,τι ακριβώς επιζητούσε ο Ιονέσκο αντιστρέφοντας την κανονικότητα σε παθολογία και το ανορθόδοξο σε νορμάλ.
ΠΗΓΗ: clickatlife.gr
