Μέσα σ' ένα σκηνικό γεμάτο από την ιδιάζουσα αισθητική των '70ς (ο Σταύρος Λίτινας, ιδανικός τεχνίτης της ατμόσφαιρας και του σκηνικού χώρου) στήνεται η αυτοκρατορία της Πέτρα Φον Καντ. Η Πέτρα είναι καταξιωμένη σχεδιάστρια μόδας, αλλά με πολλά κενά στην προσωπική της ζωή (χωρισμένη, παιδί εσωτερικό στο κολέγιο..). Ένα πλάσμα με όλα τα είδη της μανίας που κατατρώνει άπαντες τους εγωιστές και φιλόδοξους ανθρώπους. Φιγουράρει συνεχώς με άλλα ρούχα, άλλα μαλλιά, άλλα ψηλοτάκουνα. Επιμελείται μια εικόνα χωρίς βάση, μοστράρει τη βιτρίνα της, ενώ η ίδια είναι μέχρι πάνω από ματαιοδοξία και κυνισμό. Εξουσιάζει και περιστρέφει τα πάντα γύρω από το κέντρο της.
Κάποια στιγμή θα επενδύσει σε ένα νεαρό κορίτσι, ένα μοντέλο της, μια όμορφη γυναίκα που φοράει τζιν και περπατάει σκυφτή. Που (μάλλον) πίνει φτηνή μπύρα στα στενά της Φρανκφούρτης και φλερτάρει με ό,τι της κάνει κέφι. Η ερωτική σχέση, που αναπτύσσεται μεταξύ τους είναι εκ των προτέρων άνιση. Η Πέτρα, ακόμη και τον έρωτα, τον βλέπει σαν βενζίνη για τα δικά της άδεια ντεπόζιτα. Η δε Κάριν είναι ό, τι κάτσει. Σίγουρα δεν είναι σε θέση να αντιγυρίσει τις ίδιες ποσότητες πάθους. Είναι έτοιμη να φύγει κάθε ώρα. Και φεύγει. Και εκεί η Πέτρα, παράλογη και καταβροχθιστική, εκεί πάνω στο μοιραίο ξεγύμνωμα, που προκαλεί ο πόνος και η απώλεια, αρχίζει να νιώθει τα πρώτα ψήγματα αλήθειας, αρχίζει να αναθεωρεί, όσα θεωρούσε μέχρι τότε δεδομένα.
Τη μετάφραση του έργου έκανε ο Γιώργος Δεπάστας, που απέδειξε για μια φορά ακόμη πόσο καλά γνωρίζει να φτιάχνει αρμονικά σύνολα λέξεων, λαμβάνοντας πάντα υπόψη του το παρόν και τον έξω κόσμο. Η Άντζελα Μπρούσκου μέσα από τη σκηνοθετική της ματιά μετέφερε καθαρότατα την πάγια πραγματικότητα που θέλει όλους τους ισχυρούς, από οποιαδήποτε θέση, να μπορούν με ασύλληπτη ευκολία να απαιτούν προσαρμογή του κόσμου στα δικά τους μέτρα και σταθμά. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, αυτός ο ταλαντούχος άνθρωπος, το σιδερένιο προφίλ του κυρίαρχου το υποστήριξε με τόση δύναμη, που φτάνοντας στο τελευταίο στάδιο της κατάρρευσης, έλεγες από μέσα σου, ψιθυριστά "μπράβοοο". Η βουβή Μαρλένε, η υπηρέτρια της Πέτρα, έγινε σκηνικό πλάσμα από την Παρθενόπη Μπουζούρη, η οποία έδωσε με εξαιρετικό τρόπο την πιο σπάνια έκφραση στη σιωπή. Ένα πρόσωπο εύγλωττο. Έκφραση και φόγγος. Η Γιούλικα Σκαφιδά στέκεται με τόλμη στο ύψος του "κωλόπαιδου", την προσέχεις ακόμη και όταν απουσιάζει. Η Σιντονί της Άντζελας Μπρούσκου είχε ένα ωραίο και υπόγειο χιούμορ, ενώ η Βαλερί Φοντ Καντ της Ρίκας Διαλυνά (είχε) αέρα από πολλή Ευρώπη.
Βρήκα τη μουσική της Nalyssa Green ν' ακολουθεί με αποτελεσματικότητα όλες τις συναισθηματικές κλιμακώσεις.
Το έργο του Φασμπίντερ έχει πόνο και αρκετό από το λεξιλόγιο των απόλυτων εννοιών. Τι θερμοκρασία έχει ο έρωτας; Ποιοι τον ζουν; Πες μου ποιοι;
Περίεργος, ωραίος, εξαίσιος, καταστροφικός και κάποιες φορές απόλυτα μόνος.
Θα τύχει ακόμη και εντός των συνόρων του να είμαστε συγκλονιστικά μόνοι.
Να δείτε την παράσταση γιατί οι αφορμές για ουσιαστικές σκέψεις και συζητήσεις είναι αναγκαίες.
*Η παράσταση "Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ" του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, σε σκηνοθεσία Α. Μπρούσκου, παρουσιάζεται στο Μικρό Rex, Τετ. - Κυρ.
