Μπαίνοντας στο θέατρο ''Εν Αθήναις'' αντικρίζεις στη σκηνή πεταμένα χρωματιστά τακούνια, μία λευκή πολυθρόνα, ένα μαύρο ψηλό σταχτοδοχείο. Με το που ακούγεται το ''Ιστορία μου-αμαρτία μου'' ως θέμα για κλαρίνο, έχεις την αίσθηση πως θα δεις μία απόλυτα αλμοδοβαρική παράσταση και πως η μουσική που ακούγεται, δεν είναι το ''Ιστορία μου-αμαρτία μου'', αλλά το ''Quizas - Quizas - Quizas'' με τη Sara Montiel. Ή τουλάχιστον θα μπορούσε νά'ναι, ώσπου να κάνει την εμφάνιση της η πληθωρική Ειρήνη Βελιμαχίτη και να ξετυλίξει το - κατά Γιώργο Χρονά - κουβάρι της ζωής της Ρίτας Σακελλαρίου.
Μετά την Καίτη Γκρέυ, τη Σεβάς Χανούμ και τη Γιώτα Γιάννα, η Ρίτα Σακελλαρίου προστίθεται στο πάνθεο των ηρωίδων του ποιητή - συγγραφέα Γιώργου Χρονά, από το χώρο του λαϊκού τραγουδιού. Και μέσα σε 70 λεπτά που διαρκεί η παράσταση, ο θεατής μαθαίνει τα πάντα γι' αυτήν: τη γέννηση της στη Σητεία της Κρήτης, τα δύσκολα παιδικά χρόνια, το θάνατο του πατέρα της, τους γάμους, τα παιδιά της, τις πρώτες επιτυχίες, τις παγκόσμιες περιοδείες, την αρρώστια και το θάνατο της.
Υπάρχουν αρκετές αρετές στο κείμενο του Χρονά. Μία απ' αυτές είναι σίγουρα η αντικειμενικότητα του για να μην παραλείψει τίποτα από τον ρεαλιστικό βίο της Σακελλαρίου: λόγου χάριν, την πιο εμπορική πλευρά της συνεργασίας της με τον Νίκο Καρβέλα, αλλά και την αδυναμία που της είχε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Απ' την άλλη, πρόκειται για μία παράσταση που δεν απευθύνεται σε αμιγώς λαϊκό κοινό, κάτι που οφείλεται βασικά στην ατμοσφαιρική και ευρηματική σκηνοθεσία του Νίκου Σούλη. Κι όταν λέω ''ευρηματική'', δεν εννοώ την αναφορά στο ''Ιστορία μου-αμαρτία μου'' που ακουγόταν στον θρυλικό ''Εξορκιστή'' (1973) του Γουίλλιαμ Φρίντκιν και που ούτως ή άλλως υπάρχει στο έργο του Χρονά, αλλά στο εξής: Ενώ στο κείμενο η Ρίτα Σακελλαρίου ξεβάφεται μπροστά σ' ένα καθρέφτη λίγο πριν ξεψυχήσει, ο Σούλης τη βάζει να κάνει μπάνιο ολόγυμνη πίσω από ένα θολό τζάμι. Ο ερωτισμός μίας ώριμης γυναίκας που έζησε πραγματικά τον έρωτα είναι μάλλον το πρόσχημα για ένα σαφές ποιητικό σχόλιο. Η λαϊκή τραγουδίστρια, δηλαδή, που πλένει το κορμί της, που εξαγνίζεται, λίγο πριν ξαπλώσει στο νεκροκρέβατο της και παραδώσει ''καθαρή ψυχή''.
Όλα αυτά τα στοιχεία της παράστασης και για νά'μαστε πιο ακριβείς ή ένωση της ποιητικής διάστασης του συγγραφέα Γιώργου Χρονά και του σκηνοθέτη Νίκο Σούλη βοήθησαν και μένα όχι μόνο να μην ενοχληθώ, αλλά να συνηθίσω από το πρώτο δεκάλεπτο, το μανιερίστικο παίξιμο της Ειρήνης Βελιμαχίτη σ' ένα ρόλο που θα την ακολουθεί για τα επόμενα χρόνια. Μπάτλερ της Ρίτας Σακελλαρίου ή εξάγγελος αυτής της μοντέρνας και λαϊκής ταυτόχρονα ''αρχαιοελληνικής'' τραγωδίας είναι ο Βασίλης Λέμπερος.
Το μοντάζ των βίντεο που προβάλλονται κατά τη διάρκεια της παράστασης επιμελήθηκε ο Κυρηναίος Παπαδημάτος.
