Την περασμένη Πέμπτη, η Θεσσαλονίκη είχε γιορτή. Ο πολυαναμενόμενος "Γλάρος" της, στο πρώτο του "πέταγμα". Το έργο του Άντον Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Βούρου, έκανε πρεμιέρα στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών. Το αδιαχώρητο στα ταμεία και την αίθουσα του Κρατικού, πραγματοποιήθηκε από το θεατρόφιλο κοινό, με τη λαχτάρα να δει ένα από τα ωραιότερα έργα του παγκόσμιου θεατρικού ρεπερτορίου.
Λίγο μετά τις 21.00 σκοτείνιασε η αίθουσα, και "φώτισε" ο "Γλάρος". Σε μετάφραση Ξένιας Καλογεροπούλου και δραματουργική επεξεργασία του Γιάννη Βούρου, ακολούθησαν δυόμιση ώρες απόλυτης μυσταγωγίας. Η μεγάλη επιτυχία αυτού του "Τσεχωφικού" ανεβάσματος είναι η ατμόσφαιρα και η ενέργεια που αποπνέει από το πρώτο λεπτό της παράστασης, πιστά στο συγγραφέα τους.
Συμβάλλουν με τον ιδανικότερο τρόπο, τόσο η μουσική του Νικήτα Νικηφόρου που έχει και τη γενική επιμέλεια αυτής, όσο και τα σκηνικά και κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ. Θεατές στη πλατεία, θεατές και στη σκηνή, σε εξέδρα πίσω από αυτή, με τη "λίμνη" να είναι συνδετικός κρίκος ζωής και σανιδιού. Εξαιρετικοί φωτισμοί από το Στέλιο Τζολόπουλο, και η θεατρική μέθεξη που πέτυχε στο σύνολό της, ο Γιάννης Βούρος είναι αξιοσημείωτη.
Η Κοραλία Καράντη, ως "Αρκάντινα" που εθελοτυφλεί, αγαπά, αναπνέει μέσα στο θέατρο και "βαριανασαίνει" έξω από αυτό, επιτυγχάνει την ωραιότερη έως τώρα ερμηνεία της. Γίνεται "αποκάλυψη" στις κωμικές πινελιές του έργου, και σπουδαία "ασυναίσθητα" τραγική φιγούρα στο φινάλε του έργου. Γιατί, ο Τσέχωφ δεν είναι ό,τι λες. Ο Τσέχωφ είναι ό,τι δεν λες. Και η Κοραλία Καράντη, το ξέρει καλά αυτό.
Ο Γιάννης Βούρος ως "Τριγκόριν" ερμήνευσε με απαράμιλλη γοητεία- αυτή την ακαταμάχητη έλξη που επιβάλλει ο ρόλος του. Ο Χρήστος Σιμαρδάνης, μετά το "Σόλομων" από "Το Τίμημα", μπήκε "σαν έτοιμος από καιρό" στο ρόλο του "Σόριν" και κέρδισε το στοίχημα από το πρώτο λεπτό. Ένας ορθά "μετρημένος" Κώστας Σαντάς και μια πάντα εύστοχη Ιφιγένεια Δεληγιαννίδη, δίπλα του, άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις.
Ότι και να πω για το σθένος, τη φωνή, την εσωτερικότητα της Μαρίας Χατζηιωαννίδου, θα είναι λίγο.
Μα εκεί που θα πρέπει να σταθώ και να αποδώσω μεγάλα συν της παράστασης, είναι στους δύο πιο νέους ηθοποιούς του θιάσου. Η Άννα Ευθυμίου και ο Μιχάλης Συριόπουλος, ως "Νίνα" και "Τρέπλιεφ" αντίστοιχα, έδωσαν το καλύτερο εαυτό τους -και δεν το λέω μοναχά εγώ- φάνηκε στο χειροκρότημα. Κόπος και μόχθος, για δύο εξαιρετικά δύσκολους ρόλους, που μπορούν να σου "συμβούν" μόνο στα πρώτα χρόνια της πορείας σου. Ανταπεξήλθαν άψογα σε ότι τους ζητήθηκε από το σκηνοθέτη, ότι τους "υπαγόρευε" ο συγγραφέας, ότι έπρεπε να "εισπράξει" το κοινό.
Παρακαλώ, σημειώστε τα ονόματα των δύο νέων ηθοποιών, που θαρρώ θα μας απασχολήσουν στο μέλλον με λαμπερά ταλαντούχα πορεία στο θέατρο.
Οι τύψεις, η προδοσία των ονείρων, η διαφορετικότητα, το "σκοτάδι" της αγάπης, το φως των νιάτων, η αποξένωση, η ζωτική ανάγκη που "μπερδεύει" τη Τέχνη με τη ζωή, τα λάθη και τα πάθη, το ανεκπλήρωτο, το απωθημένο, ο αδυσώπητος χρόνος, η φθορά και το γέλιο αυτής, το είναι και το φαίνεσαι...η σημαντικότητα του ασήμαντου, σε ένα "ευλογημένο" ανέβασμα. Όλα εδώ. Για ένα βράδυ στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών. "Είμαι και εγώ ένας γλάρος". Είσαι και εσύ ένας γλάρος.....
Καμαρωτό Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε μια θεατρική άνοιξη που έχει κάθε δικαίωμα να είναι υπερήφανο.
