Η παράσταση "Χίλντα" της Marie N'Diaye, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μαυρογεωργίου, μετά την επιτυχημένη πορεία της στα πλαίσια του Φεστιβάλ "Το Γαλλικό Θέατρο a la Grecque" και την πετυχημένη της θητεία στο Υπόγειο του Ιδρύματος Κακογιάννης, ξεκινά ένα τρίτο κύκλο γνωριμίας με το ελληνικό κοινό στο Θέατρο Βικτώρια για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Η κυρία Λεμαρσάν, μια κυρία της καλής κοινωνίας, προσλαμβάνει τη Χίλντα σαν οικιακή βοηθό στο σπίτι της, αλλά με κρυφό στόχο να εφαρμόσει επάνω της τις ιδιότυπες ιδέες της περί Δημοκρατίας, Ισότητας και Ελευθερίας και ουσιαστικά αναζητώντας ένα πιόνι, το οποίο θα κινεί στη σκακιέρα της ζωής κατά το δικό της δοκούν. Η αρχετυπική σχέση αφέντη-δούλου, ανώτερου-κατώτερου, ισχυρού και πλούσιου-ανίσχυρου και φτωχού είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο εκτυλλίσσεται η ιστορία. Μιας ιστορίας σκληρής και άμεσης, που μπορεί να αποτελέσει κόλαφο στα συντηρητικά πιστεύω κάποιων, αλλά και ορμητήριο στη μάχη κατά της ανθρώπινης αλλοτρίωσης και καταπίεσης. Η μετάφραση του Ανδρέα Στάικου προσεγμένη, ρέουσα και φροντισμένη, ώστε να μη χαθεί κανένα από τα κωμικοτραγικά εκείνα στοιχεία που κάνουν σημαντικό το αρχικό κείμενο.
Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου σκηνοθετεί το χειμαρρώδες κείμενο της N'Diaye με σεβασμό, αλλά και τολμηρή διάθεση. Όχι να χαϊδέψει και να εξιδανικεύσει, στρογγυλεύοντας τον καταγγελτικό τόνο της παράστασης, αλλά να αφυπνήσει τη σκέψη και το συναίσθημα. Η παράσταση θα μπορούσε να είναι και μονόλογος, η επιλογή όμως να υπάρχουν και άλλοι χαρακτήρες στο έργο την υπηρετεί σωστά, καθώς υπάρχουν διάλογοι ανάσες για το θεατή, όπου το γλυκόπικρο χιούμορ ελαφρώνει την ατμόσφαιρα, χωρίς να αλλοιώσει την ουσία και να αλλάξει την κατευθυντήρια γραμμή της. Η δράση έχει χωριστεί σε σκηνές κινηματογραφικού ύφους, αλλά μεστές θεατρικότητας, που διατηρούν το ρυθμό αμείωτο (όπως και το ενδιαφέρον του θεατή) και αποκαλύπτουν καρέ καρέ το βαθύτερο χαρακτήρα των ηρώων. Η μουσική γίνεται άλλο ένα εργαλείο έκφρασης του σκηνοθέτη, μαζί με την ερμηνεία και την κίνηση των ηθοποιών του. Η Χίλντα δεν εμφανίζεται ποτέ αυτοπροσώπως στη σκηνή, αλλά την παρουσία της τη νιώθεις συνέχεια να σου διατρέχει τη ραχοκοκκαλιά. Η κυρία Λεμαρσάν είναι σαρωτική στην ερμηνεία της και εκεί είναι ίσως η μοναδική χτυπητή αδυναμία της παράστασης που παρακολούθησα. Ότι οι υπόλοιπες ερμηνείες, όντας πιο χαμηλότονες και ειδκότερα του Φρανκ Μεγέρ με λίγες σκηνές έντασης και χωρίς πολύ λόγο, επισκιάζονται έντονα και κάποιες στιγμές περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Η Άννα Κουτσαφτίκη είναι η κυρία Λεμαρσάν. Και λέω είναι και όχι υποδύθηκε, σκόπιμα. Γιατί ένιωσα να έχει μπει τόσο στο πετσί του ρόλου της, ώστε αν την έβλεπα μετά την παράσταση μπορεί και να της απηύθυνα το λόγο, αποκαλώντας την με το όνομα του ρόλου της. Σαρωτική και καθηλωτική, χρησιμοποίησε ευρύτατη γκάμα εκφραστικών μέσων, για να σκιαγραφήσει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο την ηρωίδα που υποδύθηκε. Μπρίο, χιούμορ, γυναικεία σαγήνη, "πουτανιά", αλλά και εκδικητικότητα και μία δόση τρέλλας στο μάτι είναι κάποια από αυτά που μου έμειναν από την ερμηνεία της καλής ηθοποιού. Εξαιρετική επιλογή για το συγκεκριμένο ρόλο, ένα ρόλο που τον έκανε κτήμα της. Ο Νικόλας Πιπεράς στο ρόλο του Φρανκ Μεγέρ, συζύγου της Χίλντα, αδύναμος, υποχωρητικός, σα γεννημένος να ζει στη σκιά των άλλων, δίνει μια συμπαθέστατη ερμηνεία, χωρίς πολλά λόγια, αλλά με τις εκφράσεις του προσώπου του και το στήσιμό του στη σκηνή να συμπληρώνουν ότι τα λόγια δεν έδωσαν. Απλά η παρουσία του δίπλα στην ισοπεδωτική παρουσία της κυρίας Λεμαρσάν λειτούργησε λίγο ανασταλτικά στην ανάδειξη της δικής του ερμηνείας. Η Νατάσα Εξηνταβελώνη ήταν η Κορίν, αδερφή της Χίλντα σε ένα σχετικό μικρό σκηνικό πέρασμα.
Οι πολυεπίπεδες πλατφόρμες στο σκηνικό του Κωνσταντίνου Ζαμάνη με κάποια παιχνίδια και άλλα σκηνικά αντικείμενα σε επιλεγμένα σημεία της σκηνής, λειτουργικές και εύχρηστες. Όπως και τα κοστούμια του, που χαρακτήρισαν την κοινωνική διαφορετικότητα και απόσταση μεταξύ του εργάτη Φρανκ και της σικάτης κυρίας Λεμαρσάν. Οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου ακολούθησαν πιστά τους ηθοποιούς και φώτισαν τόσο το πρόσωπο, όσο και τα ενδόμυχά τους.
Συμπερασματικά, είναι μια ενδιαφέρουσα παράσταση, πάνω σε μια διαχρονική θεματολογία, που παραμένει πάντα επίκαιρη. Η προσεγμένη σκηνοθεσία φωτίζει σωστά και ισορροπημένα το κείμενο, ενώ η καθηλωτική ερμηνεία της Άννας Κουτσαφτίκη απλά μαγική. Αν δεν προλάβατε τη "Χίλντα" στον πρώτο της κύκλο, τώρα είναι μια καλή ευκαιρία να την παρακολουθήσετε και να την απολαύσετε.
