Ένα έργο της πρώιμης περιόδου του Rainer Werner Fassbinder το "Σταγόνες πάνω σε Καυτές Πέτρες" με τον υπότιτλο "μια κωμωδία με ψευτοτραγικό τέλος" στάθηκε η φετινή σκηνοθετική επιλογή του Μιχάλη Πανάδη στο χώρο Baumstrasse-Δρόμος με Δέντρα. Ένα κείμενο που αφηγείται τη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ ενός νέου άντρα, που μπλέκεται στα δίχτυα του έρωτα ενός άντρα μεγαλύτερού του και όπου συνυπάρχουν αγάπη και βία (λεκτική και ψυχολογική), έρωτας και διχόνοια, σεξουαλικότητα και πραγματικότητα. Στο κάδρο μπαίνουν και δύο γυναίκες, πρώην σχέσεις των δύο αντρών, που προσπαθούν να τους χωρίσουν και η πάλη των δύο φύλων, αλλά και μεταξύ θύτη και θύματος, εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου μοιάζει αέναη και χωρίς ουσιαστική κατάληξη νικητή και ηττημένου. Οι ήρωες του Fassbinder είναι βαθιά συμβολιστικοί και η πορεία τους οδηγεί στη γνώση και τη στιγμιαία συνειδητοποίηση του μέλλοντος.
Ο Μιχάλης Πανάδης σκηνοθετεί στο πνεύμα του Fassbinder, χωρίς να προσπαθήσει να κάνει πιο κατανοητούς ή πιο προσαρμοσμένους στο σήμερα τους ήρωές του. Άλλωστε η θεματολογία του έργου είναι ούτως ή άλλως διαχρονική και τα μηνύματά της περνούν στο θεατή, χωρίς υπότιτλους. Χτίζει την ψυχολογία των ηρώων του βήμα, βήμα και στη συνέχεια τους ρίχνει στην αρένα των μεταξύ τους σχέσεων, κλείνοντας με κωμικό ή ελαφρά σαρκαστικό τρόπο το μάτι στην τραγωδία του συναισθηματικού τους χάους. Η παρουσία τους έχει μια ωμότητα και μια αμεσότητα, αφού μέσα από αυτούς ο σκηνοθέτης επιχειρεί να κάνει το θεατή να ταυτιστεί είτε με τον ήρωα, είτε με τις καταστάσεις ευτυχίας, δυστυχίας, ή συναισθηματικής εξάρτησης που αυτός βιώνει και να συμπορευτούν. Οι συγκρούσεις διαδέχονται τη σιωπή και αυτές ακολουθούνται από σκηνές επίπλαστου χαμόγελου, σε μια εσωτερική αναμέτρηση συνεχή και αδυσώπητη. Κινούμενος συνεχώς σε μια ισορροπία διπόλων τόσο συναισθηματικών, όσο και σκηνικών, απογυμνώνει το ρομαντισμό, κινώντας τα νήματα με ένα σχεδόν ουτοπικό ρεαλισμό. Μου έλειψαν κάποιες αισιόδοξες ανάσες στην παράσταση, ενώ σε κάποιες σκηνές υπήρξε μια υπερβολικότητα στη σκηνική παρουσία των ηθοποιών. Αλλά συνολικά η σκηνοθεσία στάθηκε συνεπής στη σύλληψη και την ανάλυση του πρώιμου κόσμου του Fassbinder και του ψυχισμού των ηρώων του.
Ο Γιάννης Παπαϊωάνου ήταν ο Λέοπολντ, ο οποίος είναι το μήλον της έριδος, ο απαγορευμένος καρπός του έργου. Στάθηκε με σκηνική άνεση και έπλασε με προσοχή το ρόλο, βασίζοντάς τον στις αντιθέσεις του. Άλλοτε μελιστάλαχτος, άλλοτε βίαιος, άλλοτε σίγουρος, άλλοτε ανασφαλής, με μία κρυφή αλαζονεία στο βλέμμα του, έδωσε στο ακέραιο τα χαρακτηριστικά του ρόλου του. Ο Γιώργος Σουλεϊμάν έπαιξε το Φραντς που μαγνητισμένος από τη γοητεία του καινούργιου, αφήνεται να παρασυρθεί σε αυτό μέχρι να φτάσει στη γνώση. Με μια νεανική αφέλεια και ορμή στο πρώτο μέρος και μια συνειδητοποιημένη ματαιότητα στο βλέμμα στο δεύτερο, έπλασε ένα χαρακτήρα δισυπόστατο που κρατά στο ένα χέρι του την ευτυχία και στο άλλο τον γκρεμό, κοιτώντας πότε προς τη μία και πότε προς την άλλη πλευρά. Η χημεία των δύο στη σκηνή, ένιωσα να χρειάζεται λίγη ακόμα δουλειά, ειδικότερα στις στιγμές έντασης και σύγκρουσης μεταξύ τους. Η Δανάη Παπουτσή στο ρόλο της Βέρα, η οποία παραμένει αμετανόητα προσκολλημένη στο Λέοπολντ, έπαιξε στα όρια της καρικατούρας, ισορροπώντας εξαιρετικά μεταξύ του τραγικού και του σουρεάλ αστείου. Η Νατάσα Παπανδρέου στο ρόλο της Άννας, που εξακολουθεί να αγαπά το Φραντς και μετά το χωρισμό τους, ήθελε λίγη περισσότερη ένταση στη φωνή της και αποφασιστικότητα στην κίνησή της, για να είναι πιο πειστική στη διεκδίκηση του Φραντς.
Η πρωτότυπη μουσική της Μαρίζας Ρίζου, πιστή και αυτή στην ατμόσφαιρα του Fassbinder, ενώ ο σκηνικός χώρος του Μιχάλη Πανάδη δείχνει όλη την παρακμή και την ειρωνεία του κόσμου του συγγραφέα και παίζει σημαντικό ρόλο στη ροή της παράστασης. Οι φωτισμοί της Μαρίας Αθανασοπούλου εύστοχοι και λειτουργικοί.
Συμπερασματικά, ο συνειδητοποιημένος θεατρόφιλος που θα παρακολουθήσει την παράσταση του Baumstrasse, θα ταξιδέψει σε ένα σύμπαν όπου σίγουρα θα βρει κοινά σημεία με τους ήρωες στη σκηνή. Μπορεί να μη φύγει στο τέλος με ευφρόσυνη διάθεση, σίγουρα όμως θα βρει πηγή σκέψης και ουσιαστικού προβληματισμού, την οποία θα του έχει προσφέρει η καλά στημένη παράσταση, στην οποία παραβρέθηκε...
