Ο μονόλογος "Bellελεν-Η (αιώνια) τραγωδία της Ελένης", εμπνευσμένος αρχετυπικά από τον Ευριπίδη, αλλά γραμμένος και σκηνοθετημένος από το Δημήτρη Φοινίτση ανεβαίνει στο Από Μηχανής Θέατρο. Εδώ η ωραία Ελένη είναι θύμα της οικονομικής κρίσης, φεύγει στην αλλοδαπή και καταλήγει pole dancer σε κάποιο club σαγηνεύοντας με το χορό και το κορμί της τους θαμώνες και όντας λαλίστατη, υμνεί την Αφροδίτη και τη δική της θεϊκή καταγωγή και αποκαλύπτει την πραγματική ιστορία της αποκαθιστώντας την ιστορική αλήθεια, σε μια γλώσσα ιδιάζουσα, αποκαλύπτοντας ότι ο Μενέλαος την πήρε με προξενιό. Προσπαθεί να ξυπνήσει όχι μόνο τα ένστικτα, αλλά και την ανθρωπιά των μισοκοιμισμένων πελατών και να τους κάνει να ενδιαφερθούν γι'αυτήν σαν κορμί, αλλά και σαν προσωπικότητα. Ένας μονόλογος με λεπτό χιούμορ και αυτοσαρκασμό, που επιχειρεί να εμβαθύνει στον ανθρώπινο ψυχισμό και στο πώς αυτός διαβρώνεται από τα υλικά αγαθά και την υλική και ηθική κρίση της εποχής. Ένα κείμενο σημερινό, σύγχρονο, τραγικωμικό και βαθιά ανθρώπινο.
Ο Δημήτρης Φοινίτσης σκηνοθετεί το συγγραφικό του πόνημα και βασίζεται τόσο στις ερμηνευτικές και χορευτικές δυνατότητες της ηθοποιού του, αλλά και στο ρυθμό του λόγου, επιχειρώντας να αιχμαλωτίσει το θεατή στον ιστό της Bellελεν, όπως και η ηρωίδα τους θαμώνες του club. Η ηρωίδα κινείται σε δύο πλευρές της σκηνής, όπου στη δεξιά ο λόγος είναι κυρίαρχος, ενώ στην αριστερή αγκαλιάζει με τα χέρια και το σώμα το στύλο του χορού και η εικόνα κυριαρχεί, ίσως και με μια δόση κινηματογραφικότητας. Ο λόγος χειμαρρώδης και καταιγιστικός, παίρνει ανάσες όταν η μουσική και το pole dancing αναλαμβάνουν τη σκυτάλη της οπτικής τέρψης του θεατή. Οι ισορροπίες τραγικού και κωμικού είναι λεπτές και τα περάσματα από τη μία κατάσταση στην άλλη είναι σχεδόν συνεχή. Η δοσολογία τους όμως παραμένει σε σωστές αναλογίες με αποτέλεσμα η παράσταση να μην καταλήγει στην κωμωδία, αλλά ούτε να μετακυλίεται σε φτηνό μελό. Λίγο μετά τα μέσα της παράστασης και όταν ακούγεται ο μονόλογος του Πάρη δημιουργείται μια κοιλιά στο ρυθμό της παράστασης, καθώς ο ηχογραφημένος λόγος τραβάει σε μάκρος, κουράζει ελαφρά το θεατή και οδηγεί την ηθοποιό σε μια ολιγόλεπτη αμηχανία στη σκηνή. Γρήγορα όμως οι ισορροπίες αποκαθίστανται και το έργο επανέρχεται στους αρχικούς γοργούς του ρυθμούς.
Η Φένια Αποστόλου αναλαμβάνει το ρόλο της Bellελεν και κινείται με χαρακτηριστική άνεση μεταξύ της λαλίστατης και παραπονιάρας Ελένης, αλλά και της χορευτικής πανδαισίας του ημίφωτος. Από τη μία είναι η ανασφαλής και εύθραυστη γυναίκα που μοχθεί για την επιβίωσή της και από την άλλη μια χορεύτρια, που μόλις αγκαλιάσει το στύλο γίνεται ένα με αυτόν και μεγαλουργεί. Δε λείπει και η αλαζονεία του χαρακτήρα που εκπροσωπεί, όταν αναφέρεται στο παρελθόν της και κυρίως στο ότι είναι κόρη του Διός. Όλα αυτά μιξαρισμένα με τέχνη, ώστε να γίνουν γενεσιουργά αίτια σκέψης και συναισθημάτων για το θεατή. Ο λόγος της και οι διακυμάνσεις του συνοδεύονται και από τις αντίστοιχες αλλαγές στην έκφρασή της και στο σκηνικό της στήσιμο. Οι ελάχιστες αμήχανες στιγμές θα ξεπεραστούν με τη ροή της παράστασης, καθώς αφορούν τεχνικά σημεία και όχι την ουσία της ερμηνείας. Ακούγονται και η Κατερίνα Τάκαλου σε μια ατάκα της Αφροδίτης, ο Γιώργος Παπαγεωργίου στο ρόλο του Πάρη και ο Μηνάς Χατζησάββας στους Διόσκουρους.
Τα σκηνικό του Νίκου Αναγνωστόπουλου λιτό, αλλά λειτουργικό, εκμεταλλεύεται τόσο το πλάτος της σκηνής, όσο και την καθ' ύψος διαμόρφωση του χώρου, ενώ και τα κοστούμια είναι εύστοχα επιλεγμένα. Οι φωτισμοί έγιναν από τον Τάσο Σκλαβούνο και ήταν γενικά ακριβείς (με μία-δύο μικρές αστοχίες, ίσως λόγω πρεμιέρας), ενώ την πολύ καλή χορογραφία ανέλαβε η ίδια η Φένια Αποστόλου. Τέλος, η μουσική επιμέλεια των αισθησιακών κομματιών του pole dancing ανήκε στη Νατάσα Λιτσαρδοπούλου.
Συμπερασματικά, είδα ένα μονόλογο που βασίστηκε σε ένα κείμενο με αρκετή πρωτοτυπία, τόσον όσο αφορά τη γλώσσα στην οποία γράφτηκε, όσο και τη διαστροφή του μύθου, με ρυθμό και ατμόσφαιρα, έξυπνη σκηνοθεσία, που αν και έκανε μια μικρή κοιλιά, συνήλθε γρήγορα και συνάμα επιφύλαξε μια αισθαντική και δυναμική ερμηνεία από την πρωταγωνίστρια. Κατά τη γνώμη μου αποτελεί μια θεατρική έξοδο μέχρι τη σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου, για την οποία δε θα μετανιώσετε καθόλου.
Δευτέρα 27 Απριλίου 2015
