Το εξαιρετικό διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη με τίτλο "Νεκρός Ταξιδιώτης" θεατρικοποιείται και ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Άρη Τρουπάκη στη φιλόξενη σκηνή του Skrow στο Παγκράτι. Μας μιλά με μουσική κυρίως για τη μικρή Ακριβούλα που γλίστρησε και έπεσε στη θάλασσα και πιο αφηγηματικά για δύο αδέρφια που ναυαγούν σε μεγάλη απόσταση από το νησί τους και ενώ ο μικρός καταφέρνει με υπεράνθρωπες προσπάθειες να σωθεί και να βγει στη στεριά, ο μεγαλύτερος δε στέκεται το ίδιο τυχερός και πνίγεται. Όταν μετά από δέκα μέρες ο ζωντανός αδερφός επιστρέφει στο νησί του, σε έναν απότομο κόλπο ξεβράζεται το πτώμα του χαμένου αδερφού του, με αποτέλεσμα να αρχίσει να εξυφαίνεται προβληματισμός και μυστήριο στους νησιώτες για το παράδοξο αυτό γεγονός. Υποψίες, ψίθυροι και διάφορα σενάρια πλέκονται σαν ιστός γύρω από το ζωντανό αδερφό πιο πολύ εξαιτίας της απλοϊκότητας των ανθρώπων της υπαίθρου. Το κείμενο συγκεντρώνει όλες τις αρετές ενός γνήσιου συγγραφικού τέκνου του Παπαδιαμάντη, έχει γλώσσα ζωντανή και παραστατική και είναι περιγραφικό και άκρως ενδιαφέρον ως προς τις κορυφώσεις του.
Ο Άρης Τρουπάκης ανέλαβε τη σκηνοθεσία αυτού του ανεβάσματος και της γνωριμίας με το κοινό, ενός όχι και πολύ γνωστού κειμένου του Σκιαθίτη λόγιου συγγραφέα. Διατηρεί ατόφια και χωρίς επεμβάσεις τη γλώσσα του Παπαδιαμάντη που ακούγεται τόσο ευχάριστη και τόσο ρεαλιστική στα αυτιά των θεατών, παρά τα χρόνια που έχουν περάσει από τη συγγραφή του έργου. Παράλληλα κρατά αμείωτη την ατμοσφαιρικότητα του κειμένου και τη μετουσιώνει σε λόγο και εικόνα, θαρρείς και ένας προτζέκτορας προβάλλει πίσω από την ηθοποιό αυτά που περιγράφει. Μέσα από το λόγο τον ίδιο, προβάλλεται ένα μυστήριο, μια υπερβατικότητα, που τυλίγει το θεατή στον ιστό της και τον ταξιδεύει στο σύμπαν του συγγραφέα. Ο σκηνοθέτης τονίζει την ανθρώπινη θέληση που συνδυάζει πίστη στα θεία αλλά και στις προσωπικές δεξιότητες και δυνάμεις, ώστε ο άνθρωπος να φτάσει στο στόχο του γενικότερα (ζωή) και ειδικότερα (επιβίωση). Κοινωνικά θέματα, όπως η αμορφωσιά, η φτώχεια, η υψηλή θνησιμότητα των νέων, η δεισιδαιμονία της ελληνικής επαρχίας θίγονται στο κείμενο. Ο αφηγηματικός χαρακτήρας της παράστασης ανασαίνει από την παρεμβαλλόμενη κίνηση και δεν κουράζει το θεατή, διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του μέχρι το καθαρτικό τέλος της ιστορίας.
Η Δέσποινα Κούρτη είναι μια έμπειρη ηθοποιός με πολύ ταλέντο που ξέρει να το χρησιμοποιεί, τόσο ερμηνευτικά, όσο και κινητικά. Με ποικιλοχρωμία στη φωνή, εξαιρετική άρθρωση, σωστούς τονισμούς και αρμονία ανάμεσα στο λόγο και στις εκφράσεις του προσώπου της ήταν χάρμα ιδέσθαι. Ο τρόπος της αφήγησής της στιβαρός, μεστός, αλλά και με ένα κρυμμένο παιχνίδισμα της φωνής, μια υπόγεια τσαχπινιά, έκανε τη ματιά και την ακοή μου να συγκεντρωθούν πάνω της. Η κίνησή της στο πλάτος της αυτοσχέδιας σκηνής με χάρη και ρυθμό και πάντα υπηρετώντας πιστά το λόγο και την οικονομία του κειμένου. Ο Άρης Τρουπάκης στην αρχή της παράστασης με τη συνοδεία του μουσικού Αλέξη Κωτσόπουλου μας λένε άλλοτε μουσικά και άλλοτε σε πεζό λόγο τη θλιμμένη ιστορία της Ακριβούλας, προετοιμάζοντας ιδανικά το κλίμα για την είσοδο της κυρίας Κούρτη στη σκηνή (η έκπληξη στο βλέμμα της όταν οι δύο χάνονται τραγουδώντας στην οδό Αρχελάου ήταν όλα τα λεφτά). Γλυκές νότες και μελωδίες κάνουν την ατμόσφαιρα μελαγχολική και ατόφια παπαδιαμαντική.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια τα επιμελήθηκε με προσοχή και λειτουργικότητα ο Θοδωρής Χρυσικός, ο οποίος ήταν υπεύθυνος και για τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς μαζί με το σκηνοθέτη. Η μουσική επιμέλεια από τις "Παράξενες Μέρες" δεμένη με την υπερβατικότητα που αναδίδει το κείμενο του Παπαδιαμάντη και χρήσιμο εργαλείο στο ταξίδι του θεατή.
Συμπερασματικά, ένα θεατρικό μπιζουδάκι ακόμα φέτος στη σκηνή του Skrow περιμένει να το δείτε και να το απολαύσετε. Με σεβασμό στο μεγάλο συγγραφέα, πιστή μεταφορά της ατμόσφαιρας και του μυστηρίου που έχουν τα κείμενά του, διακριτική σκηνοθεσία και μία δυνατή ερμηνεία, η παράσταση συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία που ζητά ο θεατής για να νιώσει ότι πέρασε μια ευχάριστη και δημιουργική θεατρική βραδιά.
Πέμπτη 7 Μαΐου 2015
