Η φράση ''σκότωσε τον πατέρα σου'' ανέκαθεν ήταν ένα σκληρό χτύπημα στο στέρεο οικοδόμημα των ανθρώπινων κοινωνιών. Την έκανε πράξη πρώτος ο Σοφοκλής μέσα από την ιστορία του βασιλιά Οιδίποδα, την ενστερνίστηκε η μοντέρνα ψυχιατρική ως τον απογαλακτισμό και ουσιαστικά την απελευθέρωση του ατόμου, την προσέγγισαν καλλιτέχνες κυρίως μέσα στη ρηξικέλευθη δεκαετία του 1960. Το έργο ''Η νύχτα των δολοφόνων'' του Κουβανού Χοσέ Τριάνα γράφτηκε και πρωτοπαίχτηκε το 1965 στην Αβάνα, δυο χρόνια πριν οι Doors με τον Τζιμ Μόρρισον κυκλοφορήσουν το ''The End'' με τον οριακό στίχο ''Father, I want to kill you''.
Πρόκειται για ένα ευφυές έργο, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά διότι, ενώ ο θεατής γίνεται μάρτυρας της δίκης του 20χρονου Λάλο που σκότωσε τον πατέρα του, αποκαλύπτεται πως όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι με τις δύο αδερφές του, την Κούκα και τη Μπέμπα, ανίκανοι να φτάσουν στο έγκλημα. Εκεί που ο θεατής δηλαδή κατανοεί πως η διανομή των πολλών ρόλων (των κουτσομπόληδων γειτόνων, του δικαστή, των γονιών) μοιράζεται αναγκαστικά στα τρία πρόσωπα επί σκηνής, στο τέλος μόνο αντιλαμβάνεται πως τα βασανισμένα αυτά παιδιά παραμένουν παιδιά αθώα και όχι στυγεροί πατροκτόνοι.
Η σκηνοθετική άποψη του Φώτη Μακρή θέλει το έργο σαν μία παιδική παράσταση για μεγάλους. Μέσα σ' ένα ακατάστατο εφηβικό δωμάτιο - τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι του Διονύση Μανουσάκη - και με μουσική υπόκρουση τα τραγούδια των Metallika (διαφωνώ κάθετα με τη μουσική επιλογή, αλλά δε θα κολλήσουμε εκεί), ο Λάλο προσπαθεί να πείσει τις δύο αδερφές του πως δεν αξίζει να ζουν τέτοια ζωή και πως θα σκοτώσει τον πατέρα τους, τον οποίο θεωρεί υπαίτιο της δυστυχίας τους. Τα αδέρφια, λοιπόν, σε μια προσπάθεια να πάρουν θάρρος και κατά βάθος να διώξουν αυτή τη διαβολική επιθυμία απ' το μυαλό τους αρχίζουν να υποδύονται όλα τα πρόσωπα που θα εμπλακούν από τη στιγμή του φόνου κι ύστερα: ένα ζευγάρι ηλικιωμένων γειτόνων, έναν αστυνομικό, τους ίδιους τους γονείς τους, ακόμη και τον δικαστή που θα καταδικάσει τον ''αλήτη'' Λάλο.
Σηκώνει πολλή ανάλυση το κείμενο του Χοσέ Τριάνα και φοβάμαι πως θα ξεφύγουμε απ' τα όρια μιας απλής κριτικής θεάτρου, αν σκεφτούμε ειδικά πως ο συγγραφέας υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της Επανάστασης στην Κούβα στα τέλη της δεκαετίας του 1950.
Ας μείνουμε στο ότι παρακολούθησα μία αξιοπρεπέστατη παράσταση διάρκειας μίας ώρας με τους τρεις ηθοποιούς Παναγιώτη Ανδρεάκο, Δώρα Ντούσκα και Ρένα Κουμπαρούλη να ξεδιπλώνουν ένα σπάνιο υποκριτικό ταλέντο - δεν είναι και λίγο νά'σαι νέος ηθοποιός και να αλλάζεις πολλά ''πρόσωπα'' μέσα σε λίγο χρόνο με τρόπο τόσο επιτυχημένο!
info
Studio Μαυρομιχάλη
Μαυρομιχάλη 134, Εξάρχεια
Κάθε Κυριακή στις 19.00 το βράδυ
Γενική είσοδος: 10 ευρώ
