Το κείμενο του Philip Ridley με τίτλο "Vincent River" σκηνοθετεί ο Νίκος Καραγέωργος στη σκηνή του Θεάτρου Αθηνών. Ένα κείμενο σκληρό και αιχμηρό στο οποίο συναντιούνται μια μάνα και ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας της άγριας δολοφονίας του γιού της. Τα κίνητρα, οι σκέψεις και τα συναισθήματα μεταξύ τους αντικρουόμενα, αυτός αναζητά μια κατά κάποιο τρόπο εξιλέωση και αυτή να μάθει τα πραγματικά γεγονότα που οδήγησαν στη δολοφονία. Η αρχικά αμήχανη και διερευνητική προσέγγισή τους θα δώσει τη θέση της σε λογομαχίες, αντιπαραθέσεις και μια πίεση να αποκαλυφθούν όλες οι κρυφές λεπτομέρειες. Ο ψυχισμός ευμετάβολος, οι διακυμάνσεις των συναισθημάτων συνεχείς και η "κάθαρση" ο τελικός στόχος. Η μετάφραση της Ολυμπίας Σκορδίλη χωρίς προβλήματα και η διασκευή του σκηνοθέτη σκοτεινή, ωμή και δραματική και βασισμένη στις συνεχείς ψυχολογικές εναλλαγές.
Ο Νίκος Καραγέωργος υπογράφει τη σκηνοθεσία και εξ'αρχής είναι φανερό ότι δημιουργεί μια υποφωτισμένη και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα προετοιμάζοντας το θεατή για ένα ψυχολογικό δράμα αποκαλύψεων και αυτοπροσδιορισμού. Μια έξυπνη μουσική εισαγωγή και ο "μονόλογος" της κίνησης της μάνας στο δωμάτιο αποτελούν τον προάγγελο της ταυτόχρονης παρουσίας των δύο ηθοποιών στη σκηνή. Οι αρχικές εικόνες αναγνωριστικές και φυσικά αμήχανες και για τους δύο, είναι οι πρώτες απόπειρες προσέγγισής τους, δείχνουν όμως να διαρκούν περισσότερο απ'όσο απλά θα χρειαζόταν για να σπάσει ο αρχικός πάγος μεταξύ τους. Στη συνέχεια η παράσταση κυλά σε ελεγχόμενο ρυθμό, με τις αποκαλύψεις να έρχονται σιγά σιγά, χρησιμοποιώντας ο κάθε χαρακτήρας ένα γαϊτανάκι από flashback στο χρόνο, που είναι μια βουτιά στην αυτογνωσία με έναν ελαφρώς σαρκαστικό αλλά συνάμα ευαίσθητο τρόπο. Κάποιες από αυτές τις ματιές στο παρελθόν θα τις προτιμούσα πιο σύντομες και πιο πυκνές όσον αφορά το λόγο. Τις εντάσεις διαδέχεται η ηρεμία και η προσπάθεια ψυχικής επαναπροσέγγισης των ηρώων, δίνοντας κάποιες ανάσες στη δραματικότητα της ιστορίας και στην ωμότητα των αποκαλύψεων. Οι κορυφώσεις είναι ελεγχόμενες και ποτέ σε πολύ υψηλές οκτάβες, καθώς ο σκηνοθέτης προσπαθεί να αγγίξει τις ευαίσθητες συναισθηματικές χορδές του θεατή, όχι βασιζόμενος στο έντονο και το προφανές, αλλά αυτό που έχει μείνει ακόμα κρυμμένο και μένει να αποκαλυφθεί. Κάποιες χρονικές συντομεύσεις θα έκαναν την παράσταση πιο σφιχτή και πιο συμπυκνωμένη και θα αποφεύγονταν κάποιες μικρές λίμνες στην εξέλιξή της.
Η Πέγκυ Σταθακοπούλου στο ρόλο της Ανίτα Ρίβερ, μάνας του δολοφονηθέντος νεαρού, χρησιμοποιεί μια κλιμακούμενη συναισθηματική και ψυχική φόρτιση, υπενθυμίζοντας ότι τα αναπάντητα υπαρξιακά ερωτήματα και η φρίκη του θανάτου δεν είναι πάντα κραυγαλέα και θορυβώδη. Και από αυτή την άποψη η κυρία Σταθακοπούλου είχε συνέπεια και συνέχεια στην ερμηνεία της. Αλλά από την άλλη περίμενα ότι μία τουλάχιστον φορά θα υπάρξει μια έκρηξη, η οποία θα εξωτερικεύσει όλο το συσσωρευθέντα πόνο, αλλά αυτή δεν ήρθε ποτέ. Έτσι το γενικά ισόρροπο παίξιμό της μου άφησε κάποια κενά και αναπάτητα ερωτήματα. Ο Αργύρης Αγγέλου παίζει τον Ντέιβυ, αυτόπτη μάρτυρα της δολοφονίας και στην αρχή μπήκε στη σκηνή σφιγμένος, δικαιολογημένα προφανώς, γνωρίζοντας ότι έχει να αντιμετωπίσει μια μάνα, η οποία θα τον βομβάρδιζε με ερωτήσεις. Αυτό όμως το σφίξιμο το παρατήρησα και σε άλλες στιγμές, σα να μην άφηνε τον εαυτό του ελεύθερο να εντρυφήσει στην ψυχολογία του χαρακτήρα του και να γίνει αυτός. Έτσι οι καλές του ερμηνευτικά σκηνές ακολουθούνταν κατά κανόνα από πιο φοβικές και αμήχανες στιγμές, κάνοντας το παίξιμό του σχετικά ανισοβαρές. Στο τελευταίο δεκάλεπτο έδειξε ότι ελευθέρωσε τον εαυτό και τον ένιωσα να πάλλεται από το ρόλο.
Τα σκηνικά της Παναγιώτας Κοκκορού, θεωρώ ότι παραφόρτωσαν τη σκηνή του Αθηνών, πνίγοντας ελαφρά την κίνηση των ηθοποιών, ενώ τα κοστούμια που επιμελήθηκε η ίδια, ήταν απλά, αντιπροσωπευτικά και λειτουργικά. Οι φωτισμοί του Δάνου Παπαδόπουλου σε ένα διαρκές φλερτ με τις σκιές έδωσαν ένα σκούρο φόντο στην επιβαρυμένη ψυχολογία των ηρώων. Η μουσική του Αντώνη Παπακωνσταντίνου κλιμακούμενης έντασης, συνέβαλλε στη δημιουργία της ατμόσφαιρας του έργου.
Συμπερασματικά, είδα μια παράσταση, η οποία βασισμένη σε ένα κείμενο σύγχρονο που περιγράφει ακραίες αλλά καθημερινές καταστάσεις, επιχειρεί να διερευνήσει τα ψυχολογικά όρια των ηρώων της και να μιλήσει ωμά και με ειλικρίνεια στο θεατή. Η σκηνοθεσία ατμοσφαιρική, αλλά με κάποιες μικρές κοιλιές που συχνά χαλάρωναν το ρυθμό και γείωναν τη σκηνική προσπάθεια και οι ερμηνείες αξιοπρεπείς και συνεπείς, αλλά χωρίς εκείνο το κάτι που θα τις απογείωνε. Αρκετά θετικά στοιχεία, κάποια αρνητικά και ας μην ξεχνάμε ότι ο πιο αντικειμενικός κριτής είναι πάντα ο θεατής.
(Πηγή φωτογραφίας: athinorama)
Πέμπτη 21 Μαΐου 2015
