Το γλυκόπικρο κείμενο του Ρώσου Αλεξάντερ Γκέλμαν με τίτλο "Το Παγκάκι" σκηνοθετεί ο Γρηγόρης Καραντινάκης στη σκηνή του Vault. Δύο άνθρωποι, ένας άντρας και μια γυναίκα, συναντιούνται σε ένα πάρκο και γύρω από ένα παγκάκι κάνουν μαζί τη διαδρομή μεταξύ αλήθειας και ψέματος, αδυνατώντας να επενδύσουν πάνω σε αυτά που τους ενώνουν και μπορούν να τους φέρουν μαζί. Η αγάπη τους κλείνει διαρκώς το μάτι, αλλά αντί να διερευνήσουν σε μεγαλύτερο βάθος την προοπτική αυτή και να την αναζητήσουν με κάθε τρόπο, εκείνοι δείχνουν να προτιμούν την εσωτερική τους μιζέρια. Η ευαισθησία, το χιούμορ, η ανασφάλεια είναι πάντα στο προσκήνιο, στοιχειώνοντάς τους. Επαιτούν στοργή και ασφάλεια με φτηνό και αποκρουστικό δόλωμα τον εφήμερο έρωτα. Η μετάφραση του σκηνοθέτη διατηρεί την ιλαροτραγωδία των δύο ηρώων και την αιχμηρότητα του κειμένου, έχοντας πάντα κατά νου και την ευαίσθητη πλευρά των χαρακτήρων.
Ο Γρηγόρης Καραντινάκης σκηνοθετεί την παράσταση επεξεργαζόμενος σε βάθος το κείμενο και εικονοποιώντας το, βασιζόμενος τόσο στην οξύτητα του λόγου, όσο και στην επιτυχημένη χημεία και διάδραση των ηθοποιών του στη σκηνή. Το έργο ξεκινά σαν ένα άτι σε ελαφρό και χαλαρό βηματισμό, σε ένα πάρκο, μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας και μετά την πρώτη αναγνωριστική επαφή, ο βηματισμός γίνεται τριποδισμός και ακόμα πιο σύντομα καλπασμός. Το ένα ψέμα διαδέχεται το άλλο εκατέρωθεν και ο ρυθμός γίνεται εξαιρετικά γρήγορος κρατώντας το θεατή στην άκρη της καρέκλας του. Οι παλινωδίες των χαρακτήρων είναι συνεχείς, με τους ίδιους να είναι ιδιαίτερα περιγραφικοί στην κενότητα και την ανασφάλειά τους. Ενδιάμεσα υπάρχουν σκηνές οάσεις, όπου το συναίσθημα αναλαμβάνει και πάλι, συμμετέχοντας στην προσπάθεια αυτοπροσδιορισμού των ηρώων. Η διελκυστίνδα δε σταματάει και κάθε επόμενο στάδιο γίνεται πιο ωμό, πιο σκληρό, πιο απρόσωπο, φτάνοντας μέχρι και την απειλή φυσικής ή ψυχολογικής βίας. Και όλα αυτά με έναν τρόπο εικονοκλαστικό, με το θεατή να μην εκβιάζεται να νιώσει ή να ταυτιστεί με κάποιον από τους δύο χαρακτήρες, αλλά να συμπεραίνει έχοντας παρακολουθήσει τις διαδοχικές ευκαιρίες του ενός προς τον άλλο.
Ο Αλέξανδρος Καλπακίδης στο ρόλο του Νικολάι/Γιούρα/Αλεξέι/Φιόντορ, στον οποίο φαίνεται το ψέμα να έχει γίνει δεύτερη φύση, είναι ένα ανθρωπάκι που παλεύει να υψώσει ανάστημα. Ωμός και ρεαλιστικός στο μεγαλύτερο κομμάτι του ρόλου, μελιστάλαχτος όταν προσπαθεί να καταφέρει το στόχο του και πάντα ερμηνεύοντας το στερεότυπο του άντρα-θηρευτή με ιδιαίτερα πειστικό τρόπο, θυμίζοντας ακόμα και ήρωα του Μπέκετ. Συνεπής στην ερμηνευτική του γραμμή, δε χρησιμοποιεί λεκτικές κορώνες και αχρείαστες εξάρσεις, αλλά μόνο το λόγο, την κίνηση και το ταλέντο του. Και αυτό το τελευταίο γίνεται ιδιαίτερα εμφανές σε αυτή την παράσταση, όπου αναλαμβάνει ένα κύριο ρόλο και δείχνει απόλυτα συνειδητοποιημένος σε αυτό και ικανός να τον φέρει στο ιδανικό πέρας. Δίπλα του η Έλενα Μαρσίδου, υποδύεται τη Βέρα, μια εξαιρετικά ανασφαλή και βαθιά πονεμένη γυναίκα που έχει τεράστια ανάγκη στοργής και αγάπης, αλλά τον αναζητά με λάθος τρόπους. Προσαρμόζεται χαμαιλεοντικά στο ρόλο του θύματος και τον υπηρετεί και τον προσαρμόζει στα γυναικεία της δεδομένα, προκειμένου, σαν αράχνη να υφάνει τον ιστό που θα κλείσει μέσα του τον άντρα. Το πρόσωπό της αλλάζει συνεχώς εκφράσεις από τη συντριμμένη ψυχολογικά γυναίκα της διπλανής πόρτας μέχρι τη λέαινα, πείθοντάς με ότι είχε τον απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών της μέσων καθόλη τη διάρκεια του έργου. Εξυπακούεται, ότι σε μία παράσταση για δύο χαρακτήρες τόσο αιχμηρή και συγκρουσιακή, η χημεία μεταξύ των ηθοποιών αποτελεί βασική προϋπόθεση. Και οι δύο λοιπόν έδειξαν ότι έχουν κατανοήσει σε βάθος το ρόλο τους, τον έχουν αποκωδικοποιήσει σωστά και η σκηνική τους συνύπαρξη είχε ελάχιστα και ανάξια λόγου ψεγάδια.
Το σκηνικό του Βασίλη Μπαρμπαρίγου λιτό και λειτουργικό με τρία αρθρωτά μέλη να δημιουργούν το παγκάκι, ενώ τα κοστούμια του ίδιου απλά και καθημερινά. Η μουσική των Κίτρινων Ποδηλάτων ζεστή και γεμάτη συναίσθημα ήταν εξαιρετικό soundtrack της παράστασης. Η επιμέλεια της κίνησης της Ζωής Κολλάτου με σημαντική συνεισφορά και αυτή στο άρτιο τελικό αισθητικό αποτέλεσμα.
Συμπερασματικά, είδα άλλο ένα μικρό θεατρικό διαμαντάκι, σε ένα θέατρο που μας έχει συνηθίσει σε παρόμοιες ευχάριστες εκπλήξεις. Ένα κείμενο διαχρονικό και αιχμηρό, μία σκηνοθεσία χωρίς ακρότητες, απόλυτα προσαρμοσμένη στη διατήρηση του ρυθμού και εστιάζοντας στα πάθη και τα παθήματα των ηρώων και δύο ηθοποιοί που κέντησαν με τις εξαιρετικές τους ερμηνείες στη σκηνή του Vault, συνθέτουν ένα θεατρικό εγχείρημα που αξίζει ανεπιφύλακτα να δείτε.
