Η πολιτική κωμωδία των Δημήτρη Κεχαϊδη και Ελένης Χαβιαρά "Δάφνες και Πικροδάφνες" ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον δια χειρός Θοδωρή Γκόνη. Ένα κείμενο με ιστορία, καθρέφτης της νεότερης πολιτικής πορείας της Ελλάδας μετά τη Μεταπολίτευση. Στο γραφείο ενός κομματάρχη στην Τρίπολη, σε προεκλογική περίοδο τέσσερις πολιτικάντηδες, υποστηρίζουν τρεις διαφορετικούς υποψήφιους για να μπουν στην εκλογική λίστα του κόμματος και επιδίδονται σε ένα πολιτικό πόκερ με θεμιτά και αθέμιτα μέσα, προκειμένου να επιβάλλουν τον ευνοούμενό τους (ένας παλαίμαχος στρατηγός, ένας επαγγελματίας πολιτικός και ένας νέος κομματικός αστέρας) και προσβλέποντας σε προσωπικά οφέλη όταν αυτοί βγουν βουλευτές ή και υπουργοποιηθούν. Ο παλαιοκομματισμός, το μικροπολιτικό παρασκήνιο, ο παραγοντισμός, ο εκβιασμός, οι μηχανορραφίες είναι κάποιες μόνο από τις άρρωστες πτυχές του συστήματος πάνω στο οποίο βασίζουν το έργο τους οι συγγραφείς και δυστυχώς όλες οι παραπάνω δυσαρμονίες ουδόλως έχουν διαγραφεί από το συλλογικό DNA μας. Όλα αυτά πάνω σε έναν καμβά χιούμορ, σαρκασμού και ωμού ρεαλισμού, όπου οι ισορροπίες μεταξύ πολιτικής κατάθεσης και κυνικής φάρσας παραμένουν λεπτές και εναλλασσόμενες.
Ο Θοδωρής Γκόνης σκηνοθετεί με σκωπτική και παιχνιδιάρικη διάθεση την παράσταση, χωρίς όμως ούτε στιγμή να αλλοιώσει το χαρακτήρα, τη διεισδυτικότητα και την ποιότητα του κειμένου. Φυσικά και αποφεύγει την απλή καταγραφή γεγονότων, αλλά δημιουργεί μια ψηφιδωτή ηθογραφία τεσσάρων χαρακτήρων, οι οποίοι είναι διαφορετικοί εμφανισιακά, ιδιοσυγκρασιακά, αλλά και ερμηνευτικά. Όσο και αν τους ντύνει με όλη την αλαζονεία και τον μικροκομπασμό των τοπικών παραγόντων, παραμένουν άνθρωποι της διπλανής πόρτας, καθημερινοί τύποι με πάθη και ανασφάλειες, κλείνοντας το μάτι το θεατή, καλώντας τον να αναγνωρίσει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό στους χαρακτήρες αυτούς. Οι ρόλοι είναι διακριτοί και σαφείς, το ίδιο και η συλλογιστική και οι πρακτικές τους. Ο καθένας σκιαγραφεί τον εαυτό του μέσα από χαρακτηριστικούς μονολόγους και τον εξελίσσει με πιο ωμό και απροκάλυπτο τρόπο στο δεύτερο μέρος. Είναι αλήθεια ότι στο πρώτο αναγνωριστικό τέταρτό του, το έργο είναι σα να ξεκινά σε λάθος στροφές και να επανέρχεται μετά από αυτό στις κανονικές του, απ' όπου ο ρυθμός επιταχύνει και οι μικροσυγκρούσεις μεταξύ των ηρώων είναι συνεχείς, όπως και οι ανατροπές του σκηνικού. Εκείνο που φαίνεται ότι έχει δουλέψει στη λεπτομέρεια ο κύριος Γκόνης είναι οι ισορροπίες μεταξύ των χαρακτήρων. Είναι ισοβαρείς, ισοκατανεμημένες, με τη δέουσα εναλλαγή έντασης και δολοπλοκίας και απόλυτα ενταγμένες στο ερμηνευτικό "εμείς", χωρίς κανείς να καπελώνεται ή να αδικείται. Και χωρίς χτυπητές ομοιότητες μεταξύ τους τόσο στον τρόπο έκφρασης, όσο και στην εκφορά του λόγου. Το χιούμορ είναι πάντα παρόν, αλλά ποτέ γυμνό και ξεκάρφωτο, πάντα συνυφασμένο με μια λεπτή ειρωνεία ή μια ανοικτή κυνικότητα. Στο τελευταίο κάδρο της παράστασης το "τραστ" που συγκροτείται είναι ένα προφητικό γεγονός, που έχουμε βιώσει όλοι οι Έλληνες.
Ο Ανδρέας Τσιαπτσιάδης στο ρόλο του Κώστα είναι ο παλαιοκομματάρχης, ο οποίος σαν κρυφό του όπλο έχει δημιουργήσει επιβαρυντικούς φακέλους για πολλούς βουλευτές, αλλά ευαγγελίζεται πομπωδώς την ακεραιότητα και την τιμιότητα. Του λείπει η ευελιξία και η προσαρμοστικότητα, αλλά διαθέτει λόγο, επιχειρηματολογία και εσωτερική φλόγα. Αποδεικνύεται μοιραίος για τον ίδιο του τον εαυτό και παρ' ολίγον αυτοκαταστροφικός. Ο καλός ηθοποιός αν και ξεκινά κάπως μουδιασμένα, γρήγορα αρχίζει να χτίζει βήμα βήμα το ρόλο του και τον εξελίσσει στη διάρκειά του. Ο Αλέξανδρος Καλπακίδης υποδύεται τον Τάσο, που είναι ένας πονηρός μικροκομματάρχης που επιθυμεί το μεγάλο άλμα. Δείχνει εξωτερικά συγκρατημένος, αλλά μέσα από το εξωτερικό περίβλημα κρύβει μια πανουργία αβυσσαλέα. Αλλάζει πρόσωπα και προσωπεία κατά το δοκούν, μέχρι να αποκαλύψει τον πραγματικό του εαυτό στη σκηνή του όρκου. Δεν ωθεί το προφίλ του στα άκρα, αλλά παρατηρεί, καταγράφει και ενεργεί συμφεροντολογικά, σε μία εξαιρετικά ισορροπημένη, "γεμάτη" και μεστή ερμηνεία. Ο Δημήτρης Κοντός ήταν ο Βασίλης, ο οποίος, απίστευτα κυνικός κατά βάθος και με τη λογική του "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα", δε διστάζει μπροστά σε καμία προδοσία ή κανέναν εκβιασμό. Ο λόγος του κρύβει πάντα μια υπόγεια αλαζονεία και μια εγγενή πονηριά, καταστάσεις τις οποίες αποτυπώνει επιτυχημένα στο ειρωνικό χαμόγελο και στη σιγουριά του μετάλλου της φωνής του. Ολοκληρωμένη και οξυδερκής ερμηνεία. Τέλος, ο Παύλος Σταυρόπουλος στο ρόλο του υποτονικού (αλλά πάντα επικίνδυνου) Αλέκου, με εμφάνιση στην παράσταση που μπορεί να ωθήσει σε περίεργους συνειρμούς, αφήνεται υπολογισμένα σε ένα ήρωα με υποτιθέμενο δευτερεύοντα ρόλο, αλλά που δε θα διστάσει να σηκώσει ανάστημα αν νιώσει ότι παραγκωνίζεται. Ίσως τον ήθελα λίγο πιο δυναμικό σε κάποιες σκηνές και πιο συμμετοχικό, αλλά γενικότερα η ερμηνεία του δεν υστερεί σε σχέση με αυτές των συναδέλφων του.
Τα σκηνικά της Ελένης Στρούλια απόλυτα λειτουργικά με τις σημαίες (ελληνική και ευρωπαϊκή) να δεσπόζουν στη μία πλευρά της σκηνής, ενώ και τα κοστούμια του κάθε ήρωα αντιπροσώπευαν το γενικότερο "τύπο" του κάθε ήρωα που έντυσαν. Οι φωτισμοί του Τάσου Παλαιορούτα επαρκείς, ακολουθούσαν σωστά τη σκηνική κίνηση των ηθοποιών.
Συμπερασματικά, είδα μια παράσταση που παρά τα χρόνια που έχουν περάσει από την ημερομηνία της συγγραφής της, παραμένει επίκαιρη, αιχμηρή και απόλυτα αντιπροσωπευτική της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα. Η σκηνοθεσία της έδωσε μια δροσιά και μια αύρα κωμικής επίφασης κρατώντας την φρέσκια, ενώ και οι ερμηνείες των τεσσάρων ηθοποιών ήταν διαφορετικές μεταξύ τους, ενταγμένες στο χαρακτήρα που υπηρετούσαν και δημιούργησαν μια αρμονική και συντονισμένη ομάδα. Ακόμα και αν την έχετε παρακολουθήσει παλαιότερα, αξίζει να την ξαναδείτε.
