Τη μαύρη κωμωδία της Χριστίνας Σαμπανίκου με τίτλο "Σκάσε ή η χαμένη παντόφλα του Μανώλη Καρέλη" σκηνοθετεί η Βίκυ Αδάμου στο Blackbox του Θεάτρου Βικτώρια. Ο Μανώλης Καρέλης είναι ένας καθημερινός σαραντάρης της διπλανής πόρτας, ο οποίος συνειδητοποιεί ότι πολλά από τα όνειρα και τις εφηβικές του φαντασιώσεις είτε δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ, είτε λοξοδρόμησαν και έμειναν ανολοκλήρωτες. Βρίσκεται σε μία φάση αδιέξοδη, σε μία φάση "παραίτησης", έχοντας εγκαταλείψει τον εαυτό του, τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά. Αναρωτιέται και αναζητά προσπαθώντας να προσδιορίσει το περιβάλλον του, αλλά και να ενδοσκοπήσει στη χαμένη του προσωπικότητα. Η χαμένη του παντόφλα αντιπροσωπεύει την προηγούμενη ζωή του. Η εσωτερική φωνή είναι η φωνή της συνείδησης, που τον καλεί να επαναπροσδιοριστεί, να προσπαθήσει και εν τέλει να εκτελέσει. Το κείμενο αιχμηρό και σημερινό, περιγράφει καταστάσεις που όλοι σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό είτε έχουμε βιώσει είτε έχουμε σκεφτεί.
Η Βίκυ Αδάμου σκηνοθετεί την παράσταση βασίζοντάς την στην οξύτητα του λόγου, στο ρυθμό του, αλλά και στη σωστή σκηνική "εκμετάλλευση" των ηθοποιών στη σκηνή. Οι αντιθέσεις της παράστασης έντονες, απόλυτα σαφείς και διακριτές και με επαρκή δικαιολόγηση, με τον αντρικό χαρακτήρα χωμένο σε μια πολυθρόνα, αρνούμενο να μετακινηθεί από αυτή και το γυναικείο κινούμενο γύρω από αυτόν αργά και αισθησιακά. Αυτός διατηρεί μια εμφάνιση παρατημένη, στα όρια του κιτς, αυτή είναι με σφιχτή δερμάτινη ολόσωμη εμφάνιση. Αυτός με έμφαση στο χειμαρρώδη τραγικωμικό λόγο, αυτή με σκηνική παρουσία συμπληρωματική του λόγου. Ο συντονισμός τους δεν ήταν απόλυτος, παρουσιάζοντας κάποια μικρά κενά, αλλά αυτά δεν επηρρέασαν το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα της παράστασης. Επίσης κάποια μικρά flashback στο παρελθόν του Μανώλη Καρέλη είχαν μια ελλιπή λειτουργικότητα στο έργο, αλλά ο λόγος και η ροή του κάλυψαν γρήγορα τα κενά. Και φυσικά η όλη παράσταση έχει μια αυθεντικότητα και μια αμεσότητα που ευνοείται και από το σκηνικό χώρο, αφού συχνά ο θεατής νιώθει τα ερωτήματα και οι αναζητήσεις του ήρωα να μιλούν και στη δική σκέψη και ψυχοσύνθεση.
Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης είναι ο Μανώλης Καρέλης, ένας αντιήρωας της καθημερινότητας που άγγιξε το προσωπικό του αδιέξοδο. Η ερμηνεία του είναι απλή, μετρημένη, σε τόνο που θα ταίριαζε σε κουβέντα σε σαλόνι σπιτιού ή ενός φιλικού καφέ. Και αποκαθιστά από την αρχή μια αμεσότητα στη σχέση του με το θεατή, με συνοδοιπόρο του λόγου τις εκφράσεις του. Γίνεται "αποκρουστικά" συμπαθής και αποδίδει με σαφή και κατανοητό τρόπο τα αδιέξοδά του. Και όλα αυτά χωρίς να χαθεί η κωμική χροιά του ρόλου του. Ο διάλογος με την εσωτερική του φωνή, δημιουργικός και ουσιαστικός στην εξέλιξη της ιστορίας. Η Χριστίνα Σαμπανίκου είναι η γυναικεία παρουσία στην παράσταση, στην οποία παίζει από ομιλούντες ρόλους μέχρι το κομοδίνο για το ποτό του Καρέλη. Αποτελεί το κινητικό συμπλήρωμα του αντρικού χαρακτήρα του έργου και είναι απολαυστική και σέξυ. Και ένα καλό παράδειγμα πως μπορεί να αξιοποιηθεί επιτυχημένα ένας ρόλος, χωρίς να βασίζεται στον πλούτο και την ένταση του λόγου. Να σημειωθεί και η φωνητική παρουσία στην παράσταση του Σπύρου Περδίου.
Τα σκηνικά του Lazy Boy λειτουργικά και χωρίς να φορτώσουν τη σκηνή, ενώ και τα κοστούμια του "έντυσαν" την ιδιοσυγκρασία των δύο ρόλων. Οι φωτισμοί του Παύλου Μαυρίδη ακολούθησαν υποδειγματικά τους ρόλους των δύο ηθοποιών και δημιούργησαν την κατάλληλη ατμόσφαιρα.
Συμπερασματικά, είδα μια παράσταση που δικαιολόγησε σχεδόν απόλυτα το χαρακτηρισμό της ως μαύρη κωμωδία, με ένα κείμενο απλό και καθημερινό, που μπορεί να μιλήσει στον ψυχισμό του μέσου θεατή. Η σκηνοθεσία κινήθηκε σε απλές και λιτές γραμμές και οι ηθοποιοί είχαν μια αρμονικότατη παρουσία λεκτική και αισθητική στη σκηνή του Βικτώρια, κρατώντας το θεατή σε συνεχή εγρήγορση. Για ένα Δευτερότριτο ακόμα.
