Την αρχαία τραγωδία του Ευριπίδη "Ηλέκτρα" σκηνοθετεί ο Σπύρος Ευαγγελάτος αυτό το καλοκαίρι στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου Badminton, εγκαινιάζοντας τον Κύκλο Αρχαίου Δράματος. Η Κλυταιμνήστρα αφού έχει ξεφορτωθεί με δόλιο τρόπο τον Αγαμέμνονα ζει πλέον με τον Αίγισθο και με τα παιδιά της μακριά της, ώστε να τα αποκλείσει από τη διεκδίκηση του θρόνου. Τη μεν Ηλέκτρα την έχει παντρέψει με ένα φτωχό χωρικό και ζει έξω από την πόλη σε μια μικρή αγροικία, ο δε Ορέστης έχει αποδράσει και ζει εξόριστος. Κάποια στιγμή επιστρέφει μαζί με το φίλο του τον Πυλάδη για να βρει την αδερφή του και συνεργάζονται για τη δολοφονία του Αίγισθου και της μητέρας τους ως εκδίκηση για το θάνατο του πατέρα τους. Τα δύο αδέρφια πετυχαίνοντας τόσο τη δολοφονία του πατριού τους, αλλά και τη μητροκτονία, έρχονται σε σύγκρουση με την ίδια τους τη συνείδηση και έτσι οι Διόσκουροι ως από μηχανής Θεοί εμφανίζονται, απαντούν στα ηθικά τους διλήμματα και προαναγγέλουν το χωρισμό των δύο αδερφών και τη δίκη και αθώωση του Ορέστη από τον Άρειο Πάγο. Η μετάφραση είναι μεστή και με πυκνό και έντονο λόγο και ανήκει στον Κ.Χ. Μύρη και όπως προαναφέρθηκε εστιάζει στην εκδίκηση, την ενοχή, τη μεταμέλεια και τη δικαιοσύνη, έννοιες και αξίες διαχρονικές.
Ο Σπύρος Ευαγγελάτος αναλαμβάνει τη σκηνοθετική μπαγκέτα του εγχειρήματος αυτού σε ένα κλειστό χώρο με ευρύχωρη σκηνή. Βασιζόμενος στην κλασσική μετάφραση εστιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά στις ψυχολογικές μεταπτώσεις και τα ηθικά διλήμματα των χαρακτήρων του με χαρακτηριστικούς μονολόγους και χορικά μέρη σαφώς διαχωρισμένα μεταξύ τους στη δομή της παράστασης. Ο λόγος είναι φυσικό να είναι κυρίαρχος και είναι επιβλητικός στους μονολόγους και τις εσωτερικές αναζητήσεις των ηρώων, χάνοντας όμως αρκετά σε ένταση και πάθος στα διαλογικά μέρη, εκεί δηλαδή όπου υπάρχει η αλληλεπίδραση των ηθοποιών, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πάντα επαρκής σκηνική χημεία μεταξύ των χαρακτήρων, ώστε η εξέλιξη της πλοκής να έρχεται αυθόρμητα και φυσικά. Η κίνηση είναι περιορισμένη τόσο μεταξύ των χαρακτήρων, όπου δεν ένιωσα σε καμία στιγμή να εναρμονίζεται με το λόγο, όσο και στα χορικά όπου ο χορός έχει σχεδόν συγκεκριμένες θέσεις χωρίς να απλώνεται και να κάνει δικό του το χώρο με μία μυστικιστική τελετουργία. Αυτή η στατικότητα, όπως και η προβληματική χημεία μεταξύ κάποιων χαρακτήρων επί σκηνής, έδειξε μια σκηνοθεσία που δεν τόλμησε να αφήσει τα ειωθότα, να γίνει ρηξικέλευθη και ακούμπησε στη σιγουριά της πεπατημένης. Ο ρυθμός της παράστασης δε διατηρείται σταθερός, γιατί υπάρχει η σχετική ανισορροπία μεταξύ μονολόγων και διαλόγων, παρ'όλα αυτά όμως δε γίνεται βαρετός, ούτε αποσυντονίζει έντονα το θεατή. Η σκηνοθεσία γενικά παραμένει παρούσα και υποστηρικτική καθ'όλη τη διάρκεια της παράστασης, χωρίς όμως να δίνει την εντύπωση μιας στιβαρής και σταθερά προσανατολισμένης καθοδήγησης. Λείπουν τέλος και κάποια μοντέρνα στοιχεία που θα αναδείκνυαν καινοτόμες πτυχές στον κλασσικό μύθο και θα τον φρέσκαραν.
Η Μαρίνα Ασλάνογλου ανέλαβε το ρόλο της Ηλέκτρας και μου έδωσε την εντύπωση ότι είχε μελετήσει βαθιά την ηρωίδα, χωρίς όμως να έχει ανακαλύψει όλες τις ψυχολογικές εκφάνσεις και ανατροπές που συμβαίνουν στο νου και την καρδιά του χαρακτήρα που υποδύεται. Η ερμηνεία της στους μονολόγους ήταν έντονη, μελετημένη, απευθυνόμενη στους θεατές κατά πρόσωπο και με παρούσες τις αναγκαίες αυξομειώσεις στην ένταση της φωνής της και στο συναίσθημα που τη συνόδευε. Στους διαλόγους της τόσο με τον Ορέστη, όσο και με τους άλλους χαρακτήρες, την ένιωσα να κατεβάζει ταχύτητα και να ερμηνεύει πιο διεκπεραιωτικά. Ο Θανάσης Κουρλαμπάς παίζοντας τον Ορέστη μπήκε στη σκηνή λίγο μουδιασμένα και ψάχνοντας ελαφρώς την κατεύθυνση του ρόλου του. Στις σκηνές με την Ηλέκτρα δεν ένιωσα να υπάρχει χημεία και σκηνική αλληλοκατανόηση παίζοντας συχνά σε άλλη φωνητική οκτάβα, αλλά και σε άλλη συναισθηματική ένταση. Μετά τη μέση της παράστασης, έδειξε ότι ο ρυθμός του σταθεροποιήθηκε και ότι έζησε το ρόλο του ώστε να τον αποδώσει καλύτερα. Η Ρένη Πιττακή ως Κλυταιμνήστρα στη μικρή της εμφάνιση, έδωσε τα διαπιστευτήρια του ταλέντου της. Αν και ντυμένη στα όρια του κιτς, είχε εξαιρετική άρθρωση, έντυσε τα λόγια της με τον ιστό του συναισθήματος και ενίοτε τον χρησιμοποίησε σαν καμτσίκι, ερμηνεύοντας μια ολοκληρωμένη Κλυταιμνήστρα, εξαιρετικά πειστική ακόμα και στο άδικό της. Ο Γιάννης Βόγλης στο ρόλο του πρεσβύτη έδωσε κύρος και οντότητα στο χαρακτήρα και το προσωπικό του στίγμα. Έλεγξε τα εκφραστικά του μέσα στο βαθμό που χρειαζόταν (αν και κάποια σαρδάμ δεν αποφεύχθηκαν) και στάθηκε με κύρος και αξιοπρέπεια στη σκηνή, όπως ακριβώς απαιτούσε ο χαρακτήρας που υποδύθηκε. Ο Θοδωρής Κατσαφάδος ήταν ο Αγγελιαφόρος και στον αρχικό του μονόλογο ήταν απλά σαρωτικός. Ένταση, πάθος, εσωτερική δύναμη από έναν πολύ καλό ηθοποιό σε ένα ρόλο-κλειδί που με κάποιον άλλο θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος. Ο Γιώργος Ψυχογιός παίζοντας το γεωργό-σύζυγο της Ηλέκτρας έπαιξε με ένα μονότονο και μονοδιάστατο τρόπο τον ήρωα που του δόθηκε, δίνοντας έμφαση ακόμα και με τις εκφράσεις του και το μονότονο ηχόχρωμα της φωνής του στην κακομοιριά του χαρακτήρα. Και εκεί τον κράτησε καθηλωμένο, χωρίς να υπάρξει καμία εξέλιξή του στη ροή της παράστασης. Ο Νίκος Ιωαννίδης στον άχαρο γενικά ρόλο του Πυλάδη είχε λίγες ατάκες και χωρίς κάποιο χαρακτηριστικό μονόλογο στάθηκε επικουρικά στο ρόλο του Ορέστη. Άγγελος Μπούρας και Κωνσταντίνος Ελματζίογλου ήταν ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης αντίστοιχα, παίζοντας το ρόλο Deus Ex Machina στην παράσταση. Σύντομος αλλά καταλυτικός ο ρόλος τους, διανθισμένος επιτυχημένα με κάποιες νότες χιούμορ. Ο χορός απαρτίστηκε από ένα μπουκέτο όμορφα και ταλαντούχα κορίτσια, όπου συμμετείχαν οι Αλίκη Αβδελοπούλου, Γεωργία Ανέστη, Εύα Βάρσου, Φανή Γέμτου, Μαριλού Κατσαφάδου, Ρένα Κυπριώτη, Ειρήνη Κυρμιζάκη, Γιάννα Μαλακατέ, Ελίνα Μάλαμα, Μαρία Μαλλούχου, Σύνθια Μπατσή, Μαριαλένα Ροζάκη, Μαρία Τζάνη, Μαίρη Χάγια και Εύα Χριστοδούλου, τα οποία θα ήθελα πιο κινητικά και πιο αέρινα στη σκηνή.
Η μουσική του Γιάννη Αναστασόπουλου είχε ρυθμό και έδωσε πνοή στα χορικά, ενώ οι χορογραφίες της Αντιγόνης Γύρα μου φάνηκαν ημιτελείς και ελλειμματικές. Τα σκηνικά του Γιώργου Πάτσα χωρίς μεγάλη έμπνευση, έδειξαν να πνίγουν τη σκηνή του Badminton αντί να την εκμεταλλεύονται δημιουργικά, ενώ τα κοστούμια στάθηκαν αντιπροσωπευτικά των χαρακτήρων που έντυσαν, αν και στην περίπτωση της Κλυταιμνήστρας άγγιξαν το κιτς. Οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου ακριβείς και εύστοχοι.
Συμπερασματικά, είδα μια παράσταση με αρκετούς ακαδημαϊσμούς, η οποία απέφυγε να ανανεώσει λίγο την τραγωδία του Ευριπίδη και αναλώθηκε σε ανακύκλωση παλιών, κλασσικών δομών, που όμως δεν έδωσαν κάτι το καινοτόμο ή φρέσκο. Οι ερμηνείες στάθηκαν σε καλό επίπεδο και με λίγο μεγαλύτερη παρεμβατικότητα από πλευράς σκηνοθεσίας, ίσως ανέβαιναν άλλο ένα επίπεδο. Σα θεατής δε βαρέθηκα, αλλά δεν είδα και κάτι το οποίο να με συναρπάσει, ώστε να βάλει την παράσταση στην ατζέντα του ένας θεατρόφιλος.
