«Όλα γκρεμίζονται πάνω μας… Αυτή είναι η μοναδική μου πραγματικότητα. Αυτή η τρομακτική αίσθηση πως χάνομαι μέσα στα ερείπια…».
Θέατρο Επί Κολωνώ. Στη σκηνή η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. «Είναι» -πρόκειται για το σωστό ρήμα, αφού δεν παίζει, αλλά είναι - η Έιρεν η ηρωίδα του συναρπαστικού έργου «Κίεβο» του Σέρχιο Μπλάνκο. Ωριμότερη από ποτέ υποκριτικά, πετυχαίνει τολμώ να πω την πιο ζηλευτή ερμηνεία της.Το «κεντά» είναι λίγο- γράφω και σβήνω σε ότι αφορά την δουλειά της. Τα ρήματα που θα μπορούσαν να περιγράψουν τις επιδόσεις της μοιάζουν λίγα. Και το «κεντά» αλλά και το «συναρπάζει». Και το «καθηλώνει».Και το «μεθά». Η σκηνική αλήθεια και ακρίβειά της, κόβουν την ανάσα.
Κοιτάζει προς το κοινό και «βλέπει» τις μπουλντόζες να έρχονται για να γκρεμίσουν το σπίτι της-να γκρεμίσουν τα πάντα. Δεν «καμώνεται» πως τις βλέπει. Τις «βλέπει».
Και κάνει τον κόσμο να τις νιώθει πίσω του. Σιωπά. Με μια ηχηρή σιωπή που φέρνει δάκρια στα μάτια. Έπειτα έρχεται η ατάκα «Όλα γκρεμίζονται πάνω μας» - αυτή δεν είναι η καθημερινότητά μας; Όχι όλα γκρεμίζονται.
«Όλα γκρεμίζονται πάνω μας». Δεν ακούγεται ανάσα.
Μια παύση κι έπειτα η άλλη πιο γερή ατάκα. «Αυτή η τρομακτική αίσθηση πως χάνομαι μέσα στα ερείπια».
Έχω παρακολουθήσει-απολαύσει την Καρυοφυλλιά από τα χρόνια του Ανοιχτού Θεάτρου, στην Επίδαυρο, σε κεντρικά κι απόκεντρα θέατρα, σε διάφορα μα και διαφορετικά στοιχήματα - τολμήματά της. Την έχω δει να ανεβάζει τον πήχη, να κατακτά πιο μεγάλα ρεκόρ,να παίρνει μετάλλια εξαιρετικών επιδόσεων αλλά και να αποθεώνεται από το κοινό. Με έχει συναρπάσει, με έχει σαγηνεύσει, με έχει γοητεύσει, με έχει πυρπολήσει.
Στην δουλειά αυτή όμως συγκλονίζει η Καρυοφυλλιά. Για αυτό αναφέρομαι σε πλήρη υποκριτική ωριμότητα.
Με λεπτοβελονιά έχει φτιάξει την Έιριν της… Σκηνή- σκηνή, λέξη-λέξη, ανάσα-ανάσα, σιωπή-σιωπή, βλέμμα- βλέμμα, ατάκα-ατάκα.
Συγκλονίζει παίζοντας αυτό το αινιγματικό πλάσμα και κουβαλά την σκοτεινιά των μυστικών που έχει εκείνη. Υποφέρει μαζί με την ηρωίδα της που ενώ γνωρίζει τα πάντα, μένει σιωπηλή και για να αντέξει να το κάνει καταφεύγει σε χάπια και αλκοόλ.
Οι τύψεις είναι πολλές, μα δεν μιλά-συναινεί έτσι σ’ένα έγκλημα που την βαραίνει. Κι όταν πάνω στο μεθύσι - απ τις πιο ωραίες σκηνές μεθυσιού που’χω δει θεατρικά!- η Έιριν ξεσπά και βγάζει προς τα έξω όσα καταπιέζουν την ψυχή της και μαζί τα σκοτάδια της συνείδησής της η Καρυοφυλλιά συγκλονίζει με την αλήθεια της… «Όλα γκρεμίζονται πάνω μας. Όλα. Αυτή είναι η μοναδική μου πραγματικότητα… Αυτή η τρομακτική αίσθηση πως χάνομαι μεσ’ στα ερείπια». Κι έπειτα βουτά ξανά στην σιωπή - στην συνενοχή - στην συνενοχή στο έγκλημα. Με τα μαύρα της γυαλιά.
Μια σπουδαία υποκριτική δουλειά.
Πολλά οφείλει φυσικά για αυτή της την μεγάλη-μεγαλειώδη υποκριτική νίκη στην σκηνοθέτιδά της,Έλενα Σκώττη που έχει φτιάξει μια συναρπαστική παράσταση ,καθαρών-λιτών γραμμών, στην εξαιρετική μετάφραση των Μαρίας Χατζηεμμανούηλ-Δημήτρη Ψαρρά, στην έξοχη δραματουργική επεξεργασία που υπογράφει και η ίδια μαζί με την Σκώτη, τον Γιώργο Χατζηνικολάου και την Δάφνη Λαρούνη, στους πολύ άξιους συντελεστές -Μπιρμπίλης, Στρόφαλης και
Κλουκίνας-. Και φυσικά στους συμπρωταγωνιστές της. Γιατί ο Δημήτρης Λάλος, ο Στάθης Στραμουλακάτος, η Ηλιάννα Μαυρομάτη και ο Γιάννης Λεάκος είναι και αυτοί πρωταγωνιστές της δουλειάς-πρώτης γραμμής μάλιστα και με εξαιρετικές επιδόσεις ο καθένας. Μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε με τίποτα.Μια Καραμπέτη που σίγουρα θα σας κόψει την ανάσα…
ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΟΥΖΙΩΤΗΣ
