Ο Στράτος Τζίτζης είναι σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Είναι όμως κι ένας άνθρωπος με ιδιαίτερα αναπτυγμένη την κριτική σκέψη και ματιά του περί της κοινωνίας και των ανθρώπινων σχέσεων – ενδεχομένως στην καλλιέργεια του τελευταίου να έπαιξε σοβαρό ρόλο η ενασχόληση του με τη φιλοσοφία στο Βερολίνο. Όλα τα άνωθεν χαρακτηριστικά του, πάντως, συνοψίζονται στο θεατρικό έργο του, ''Η Καύση'' που θα παίζεται μέχρι τα τέλη του μήνα στο θέατρο OLVIO στον Κεραμεικό, κάθε Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη.
Το θέμα της ταφής των νεκρών είναι διατυπωμένο από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, από τα ομηρικά έπη μέχρι την ''Αντιγόνη'' του Σοφοκλή. Στη σημερινή Ελλάδα, με όχημα μια μαύρη κωμωδία που θα ζήλευε κι ο Alfred Hitchcock του ''The Family Plot'', μια χούφτα άνθρωποι δε μπορούν ούτε καν να συνεννοηθούν μεταξύ τους για το πως θα θάψουν τον δικό τους νεκρό. Συγκεκριμένα, το άψυχο σώμα του...πουρόκερ συγγενή τους που αρχίζει και σήπεται και που παρά την αόρατη παρουσία του φαίνεται να καθορίζει τις ζωές όλων και να βγάζει τα σώψυχα και τα, ιψενικής υφής, μυστικά τους φόρα – παρτίδα. Η μία αδερφή του και η αλλοδαπή κοπέλα που έμεναν μαζί του υποστηρίζουν τη χριστιανική κηδεία. Ο μεγάλος αδερφός και η έγκυος γυναίκα του την καύση. Και ο μικρός αδερφός του, αναρχικός που τη γλίτωσε στο τσακ από απόπειρα δολοφονίας μπάτσου, το θάψιμο στον κήπο. Οι πάντες στο μικροαστικό αυτό ντεκόρ βρίθουν από υποκρισία: Ο μεγάλος αδερφός έχει συνάψει κρυφή ερωτική σχέση με την Ουκρανίδα οικιακή βοηθό. Η γυναίκα του έχει μεταφέρει τα λεφτά της παράνομα στην Ελβετία εν καιρώ κρίσης. Η αδερφή του νεκρού γνωρίζει κατά βάθος πως τα λόγια του παπά ότι ''μαζί με το σώμα θα καεί κι η ψυχή'', σε περίπτωση καύσης, είναι μπούρδες, ενώ προσπαθεί να κρύψει απ' όλους το δράμα που ζει με τον 19χρονο τοξικομανή γιο της. Ο μικρός αδερφός του νεκρού, ο ταραξίας, υποστηρικτής της τυφλής βίας, στην ουσία είναι ο πιο αδύναμος απ' τους υπόλοιπους και καταζητείται. Όσο για την Ουκρανίδα, την ενσάρκωση του μεταναστευτικού ζητήματος, λίγο πριν το τέλος αποκαλύπτεται ότι είναι μια ''βιζιτού'' για να εξασφαλίζει τη δόση του ανιψιού του νεκρού.
Ελπίζω να μην σας μπέρδεψα, διότι τίποτα απ' τα παραπάνω δεν παρουσιάζεται μπερδεμένο κατά τη διάρκεια της παράστασης. Αυτό είναι και το ατού του συγγραφέα – σκηνοθέτη Τζίτζη: Το να θέτει ερωτήματα φιλοσοφικά, υπαρξιακά, κοινωνικά και θρησκειολογικά, χρησιμοποιώντας μια καθημερινή εκφορά λόγου και χωρίς να ξεπέφτει σε φτηνό χιούμορ. Πραγματικά, δεν περίμενα να δω ένα τόσο συμπυκνωμένο θεατρικό κείμενο, απαλλαγμένο από βαρύγδουπους συμβολισμούς που σίγουρα θα το έκαναν να είναι ''κάτι άλλο'', μάλλον όχι τόσο επιτυχημένο και υποδορίως φαρμακερό σαν αυτό.
Στα θετικά σημεία η δραματουργική δομή του, αποτελούμενη από μικρές sequences που σίγουρα οφείλονται στην κινηματογραφική ιδιότητα του δημιουργού τους, το καλοδουλεμένο παίξιμο και των πέντε ηθοποιών, καθώς και η εμβόλιμη ηλεκτρική κιθάρα του Θάνου Αμοργινού των Last Drive, ικανή να αναδείξει το οριακό όλων των επί σκηνής χαρακτήρων.
Παίζουν η Γωγώ Μπρέμπου, ο Νίκος Γεωργάκης, ο Γιώργος Χρανιώτης, η Βασιλική Τρουφάκου και η Ιωάννα Μαυρέα.
Να δείτε οπωσδήποτε την ''Καύση''. Δεν είναι μια συνηθισμένη θεατρική παράσταση!
Αντώνης Μποσκοΐτης
