Ομολογώ ότι είχα περισσότερη εμπιστοσύνη στον συγγραφέα του έργου, Ντίνο Σπυρόπουλο, και λιγότερη στον σκηνοθέτη, Βλαδίμηρο Κυριακίδη. Τον πρώτο τον γνώριζα σαν συνεργάτη του Χάρρυ Κλυνν επί σειρά ετών, αλλά και για το εργαστήρι κωμωδίας που διευθύνει από το 2011 στα Εξάρχεια. Τον δεύτερο πάλι τον ήξερα σαφώς ως έναν πολύ δημοφιλή ηθοποιό, αλλά και ως συνδημιουργό του ''Straight Story'', μία από τις χειρότερες ελληνικές κωμωδίες όλων των εποχών. Εντούτοις, στο ''Γκόλφω forever'' με εξέπληξαν αμφότεροι το ίδιο ευχάριστα!
Η μετατροπή του γνωστού δραματικού ειδύλλιου του Περεσιάδη σε ξεκαρδιστική καταιγιστική κωμωδία από τον Σπυρόπουλο κάνει τον θεατή μέτοχο των παθών των ανεκδιήγητων ηρώων. Και ίσως τον βοηθάει κάπου να ξεχνάει όλα του τα προβλήματα μέχρι να ξαναβγει στην Πατησίων και να κατηφορίσει προς την Ομόνοια των εξαθλιωμένων τοξικομανών.
Η παράσταση λειτουργεί ως μία πολύ επιτυχημένη, καλλιτεχνικά και εμπορικά, επιθεώρηση: διαθέτει γρήγορο timing – δεν καταλαβαίνεις πως περνάει το δίωρο – , τραγούδια που σε κάνουν να κρατάς την κοιλιά σου απ' τα γέλια (όπως, λόγου χάριν, συνέβη με τον εξελληνισμό του ''My heart will go on'' από τον κινηματογραφικό ''Τιτανικό''), αξιοποίηση του επιθεωρησιακού στοιχείου με τους ηθοποιούς να ζητούν τη συνδρομή του κοινού, εξαιρετικά σκηνικά και κοστούμια – μία υπερπαραγωγή δηλαδή, στην οποία απουσιάζει η αναπαράσταση της συνήθως χυδαίας τηλεοπτικής αισθητικής και πρωτοστατεί το ευφυέστατο κείμενο σε δεκαπεντασύλλαβο.
Από κει και πέρα, ο συγγραφέας εμπλουτίζει τη δική του ''Γκόλφω'' με αναφορές στο ΔΝΤ και τους ''κακούς δανειστές'', με σεξίστικα αστεία, όπου – επαναλαμβάνω – δεν υπάρχει χυδαιότητα ούτε για μία στιγμή (να το πω αλλιώς, άλλο νά'χεις στο αίμα σου τον Αριστοφάνη και άλλο το...MEGA Channel), σατιρίζοντας ακόμη θέματα – ταμπού της ελληνικής κοινωνίας, όπως την ψυχανάλυση και το gay outing.
Πέραν όμως του καλού κειμένου του Σπυρόπουλου και της εξίσου καλής σκηνοθεσίας του Κυριακίδη, τίποτα απ' τα παραπάνω δεν θα ίσχυε ενδεχομένως αν δεν υπήρχε και η αντίστοιχη καλή ''πρώτη ύλη'', οι ηθοποιοί.
Ο Πάνος Σταθακόπουλος είναι η αξιολάτρευτη Γκόλφω που την παράτησε ο Τάσος – Χρήστος Γιάνναρης για την προίκα της Σταυρούλας – Γιάννης Κοτσαρίνης. Ο Κοτσαρίνης, όμως, είναι και η μάνα της Γκόλφως, η Αστέρω, σε έναν διπλό ξεκαρδιστικό ρόλο τραβεστισμού – ευθεία παραπομπή στη θρυλική Αλόμα της δεκαετίας του 1980. Απίθανος και ο Απόλλωνας Μπόλλας ως Κίτσος που με τη συμβολή του πονηρού καλόγερου – Γιάννης Μπουραζάνας συνειδητοποιεί πως είναι gay και πώς τόσο καιρό δε γούσταρε τη Γκόλφω, αλλά τον Τάσο.
Τέσσερις διαφορετικούς χαρακτήρες υποδύεται και ο Βασίλης Γιαννέλος με έναν απ' αυτούς, τον ''αργοκίνητο'' Ζήση, να κλέβει την παράσταση.
Ακόμη και τα τέσσερα κορίτσια του Χορού – φιλενάδες της Γκόλφως (Χρυσάνθη Παύλου, Ιωάννα Παυλίδου, Ευαγγελία Σχοινά και Ζωή Σολδάτου) δεν είναι καθόλου ''διακοσμητικοί'' ρόλοι, αλλά αντιθέτως συντελούν στην...εξόντωση του θεατή πάντα από το γέλιο.
Πιθανώς η παράσταση ''Γκόλφω Forever'' να είναι η καλύτερη, επιθεωρησιακής υφής, κωμωδία που παίζεται την περίοδο αυτή στην Αθήνα.
