Μπαίνοντας, μπαλόνια η πρώτη εικόνα. Μαύρο πλαστικό και αέρας. Mαύρες ελπίδες σε pop εκδοχή.
Ένας εξοντωτικός χορός της Τοπαλίδου, μ’ ένα σώμα εχθρό, σα να μη χωράει μέσα του όλα όσα περιέχει, σαν να είναι ανυπόφορο το κουβάλημα. Υποννοεί, ενδεχομένως, εκτός από τη δύναμη και την αδυναμία της ψυχής και του σώματος μιας εκδιδόμενης γυναίκας, το παρελθόν που μπορεί να την ώθησε στα “σπίτια”.
“Αφού το ήξερες πως θα με βαρεθείς, έκανες άσχημα για να με ξεμυαλίσεις.
Αν ήθελες τόσο σκληρά να μ’ αρνηθείς, γιατί ν’ ανάψεις τη φωτιά και να μ’ αφήσεις...”, προλογίζει το τραγούδι “Μάχαιρα έδωσες”.
Στη σκηνή υπάρχει ένα κρυφό δωμάτιο. Ένα “σπιτάκι” μ’ ένα κρεβάτι και μια κάμερα που μεταδίδει live σε προβολή τα όσα συμβαίνουν μέσα του. Συνήθως, σεξ δηλαδή. Ή τα προκαταρκτικά του. Συχνά, η γενική εικόνα της σκηνής μοιάζει χαρούμενη, ενώ στα κοντινά live πλάνα που είναι ασπρόμαυρα, φωτίζονται εκφράσεις και συναισθήματα που συναντάς διαχρονικά σε τέτοιους χώρους. Ορισμένες στιγμές της live κινηματογράφισης είναι, πραγματικά, πολύ επιτυχημένες. Όταν ξεπηδούν πλάνα σαν από παλιά ταίνια ή όταν “χορεύει” η όλη λειτουργία μέσα στο σκηνικό κάδρο.
Σταδιακά, παρακολουθώ τους ψεύτικους έρωτες με τ’ αληθινά αισθήματα, το ψυχολογικό στήριγμα των εκδιδόμενων γυναικών της Τρούμπας.
Άλλες φορές περνάνε καλά, άλλες δέρνονται.
Κοιτάω την neon επιγραφή με τη λέξη “STUDIO” , πάνω από μια κάμερα που κινηματογραφεί διαρκώς και αναρωτιέμαι αν στα σημερινα studio γίνονται αυτά τα pop party που φαντάστηκε ο Ρήγος στην Τρούμπα του.
“O σημερινός μάγκας είναι ο χτεσινός ξεφτίλας”, λέει ο Μιχαήλος (Νίκος Ψαρράς). Ο χτεσινός μάγκας, είναι ο σημερινός ξεφτίλας, σκέφτομαι παράλληλα εγώ.
Μ’ αρέσει το παρασκήνιο με τα διαθέσιμα κοστούμια του θιάσου, που φαίνεται κλεφτά στ’ αριστερά.
Παρατηρώ ότι δεν είναι και τόσο δουλεμένος ο λόγος, ο οποίος συχνά καταφεύγει σε κλισέ ατάκες και ύφος.. Ακούω ατάκες που απευθύνονται κάπου στον αέρα, διαλόγους ανεύ τονισμού που ψευτίζουν και υπόνοια μίμησης κάποιου ξενόφερτου (εννοώ εκτός παράστασης) κλίματος. Μια κακή στιγμή ενδεικτικά είναι η συνάντηση της -τραβεστί- Φωτίκας (Τσεμπερλίδης) και του Ντόρη (Μπουγιούρης).
Δεν είμαι σίγουρη πως καταλαβαίνω γιατί χρησιμοποιεί μικρόφωνο η -βασίλισσα- μαντάμ Παρή (Κοκκίδου). Δεν είμαι σίγουρη, επίσης, ότι ήταν σωστή η αποδοχή του ρόλου τη δεδομένη χρονική στιγμή (μετά τη “Γυναίκα της Πάτρας”).
Ένα σύνθημα, “LOVE ME”, εμφανίζεται στον τοίχο. Κάλεσμα σε όποιον προσφέρει την αγάπη του και έτσι ξεφύγουν απ’ το βούρκο τα κορίτσια για την πάρτη του. “Θέλουν έναν άνθρωπο να μιλάνε όταν μπουκώνουν από απελπισία”. Καλούν τον έρωτα και μαζί του τη ζωή. Είναι πρόθυμες για να κερδίσουν αυτό το μέλλον, να δώσουν τα πάντα, να βρωμίσουν το σώμα και τη ψυχή τους.
Δυσκολεύομαι, βάσει της σκηνικής εκδοχής, να νιώσω πιο κοντά σε κάποιο απ’ τα κορίτσια, να εξερευνήσω τον ψυχισμό τους... Τα κοντινά πλάνα στο αμίλητο πρόσωπο της Κατερίνας (Τοπαλίδου), μου προσφέρουν μερικές φορές αυτό που θέλω. Υποπτεύομαι πως είναι η αληθινή πρωταγωνίστρια. Είναι η εκδηλωμένη κακοποίηση κι απελπισία, που καταφέρνει μέσα στο glam κλίμα να σε κάνει να ταξιδέψεις στο περιθώριο, να υποφέρεις (έστω και στιγμιαία) μαζί της.
Θέλω να “συγκινηθώ”. Αλλά οι εικόνες παραείναι χρωματιστές κι υποβάλλουν μια ανάλαφρη αίσθηση. Απλώς, συνεχίζω να περιεργάζομαι.
Να μια σκηνή που με πείθει ως προς την ύπαρξη χαρακτήρων. Ο Μιχαήλος (Ψαρράς) και η Ελένη (Κίτσου), σ’ έναν τσακωμό τους, με ρυθμό, έκφραση και ποικιλίες.
Άλλη μια. Η Μυρσίνη (Δημητροπούλου) και η Μαρίνα (Τζήμου) συζητάνε τη “φάση” τους, είναι γρήγορες κι άμεσες, κι εσύ πιάνεις το νόημα πέρα από τις φιγούρες της εικόνας.
Μια εντυπωσιακή εικόνα. Οι τοίχοι τους εσωτερικού “σπιτιού/δωματίου” καταρρέουν. Η σκηνογραφία είναι του Ρήγου.
“Πες μου που θα βρω τώρα πια παρηγοριά;
Χωρίς εσένα, πες μου, πως θα ζήσω αλήθεια;
Ήρθες και μου ‘μπηξες βαθιά μια μαχαιριά και πας να πεις κι αλλού τα ίδια παραμύθια...”, συνεχίζει η “Μάχαιρα”.
Κι επιμένει η Κατερίνα (Τοπαλίδου) να μαζεύει τα διάσπαρτα μπαλόνια και, παράλληλα, τα δικά της συντρίμμια.
“Θα ‘ρθει η σειρά σου κι ο κατήφορος αυτός, θα σε τσακίσει δίχως να το καταλάβεις.
Αλήτης έγινα για σένανε σωστός, μάχαιρα έδωσες και μάχαιρα θα λάβεις.”, καταλήγει το τραγούδι.
Κι όταν η Ελένη (Κίτσου), απελπισμένη για ό,τι προηγείται με τον αγαπημένο της Πέτρο (Ασπιώτη), που τον προδίδει και τον χάνει, χτυπάει με μανία τον εαυτό της και ξεπλένει τη “βρώμα” από πάνω της, ανατριχιάζω πρώτη φορά.
Έρχεται και δεύτερη. Μέσα από τη live κάμερα έχω σε κοντινό το βλέμμα της Μαρίνας (Τζήμου).
“Σώσε με” παρακαλάει, σε διασκευή του Δημοσθένη Γρίβα.
Ακούστε την εδώ.
Μου το χαλάει η επιλογή του σκηνοθέτη να τραγουδάει (ή έστω ν’ ανοιγοκλείνει το στόμα της), ενώ ακούγεται το τραγούδι απ’ τα ηχεία. Αποδυναμώνει τη στιγμή. Αν παρέμενε στο βλέμμα θα μ’ έφερνε σε (ευχάριστα) δυσάρεστη θέση. Αλλά αυτό είναι δικό μου πρόβλημα.
Την αγάπησα τη Μαρίνα. Και μαζί τη Τζήμου. Ξανά. Έχει τσαμπουκά, μια μοναδική “απαλότητα” σε ό,τι κάνει και μέγιστη σκηνική γοητεία. Πλασάρει ανθρώπους πάνω στη σκηνή και όχι τύπους.
Σε γενικές γραμμές: ενδιαφέρουσες οι γυναίκες και “λίγοι” οι άντρες... Με εξαίρεση στιγμές του Νίκου Ψαρρά.
Κοιτάω τα πόδια των γυναικών. Άθλος η ακροβασία σε ορισμένα τακούνια. Δεν είναι τυχαία τα ατυχήματα.. Εκτός κι αν έχει πέσει καμιά κατάρα στο Rex. Οι προσωρινές αντικαταστάσεις ηθοποιών και οι ακυρώσεις παραστάσεων πάνε σύννεφο!
Κι εκεί που χαζεύω, έρχεται και τρίτη μικρή ανατριχίλα. Η Κατερίνα (Τοπαλίδου) τραγουδάει κι έπειτα φεύγει, εγκαταλείπει την Τρούμπα. Η ακινησία του θιάσου, ως στιγμή που εκβιαστικά υποβάλλει την ατμόσφαιρα, ενώ ταυτοχρόνως μου θυμίζει ενσταντανέ επίδειξης μόδας, σπάει το “διαμαντάκι” που προέκυψε.
Τα Φανάρια αυτά, σκέφτομαι, ανήκουν σ’ έναν υπόκοσμο στη φαντασία του σκηνοθέτη τους. Δεν είναι ούτε αληθινά περιθωριακά, δεν έχουν ούτε Aids, ούτε πρέζες, oύτε νταβατζήδες που χαρακώνουν, ούτε εκβιασμούς, ούτε παιδεραστία, κρυφή πορνεία σε πασαρέλες και τα λοιπά. Φέρει στοιχεία που κάνουν σχεδόν θελκτικό το σύμπαν τους. Δεν είναι τρυφερά, ούτε δείχνουν κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια στην εγκαταλειμμένη στη μοίρα της γυναίκα του δρόμου.
Μπορεί και να ήθελα να “ενοχληθώ” περισσότερο από το αρρωστημένο κλίμα τους ή ακόμη και να δω πιο καθαρά τη σύνδεση με τη σημερινή εκδοχή της Τρούμπας. Αλλά κι αυτό είναι δικό μου πρόβλημα, ομολογουμένως.
Έφυγα με μια αίσθηση ...μπασταρδεμένου trash και με έναν mezzo δραματικό τόνο στο μυαλό. Θα θυμάμαι σίγουρα εικόνες και δύο τραγούδια.
Τrailer:
Κόκκινα φανάρια του Αλέκου Γαλανού
ΘΕΑΤΡΟ REX - ΣΚΗΝΗ «ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ»
Σκηνοθεσία - Σκηνικά - Χορογραφία Κωνσταντίνος Ρήγος
Διασκευή - Δραματολογική επεξεργασία
Έρι Κύργια
Συνεργάτης Σκηνογράφος Μαίρη Τσαγκάρη
Κοστούμια Νατάσα Δημητρίου
Μουσική Δημοσθένης Γρίβας
Φωτισμοί Αλέκος Γιάνναρος
Βοηθός σκηνοθέτη Άγγελος Παναγόπουλος
Κάμερα Πάνος Βιττωράκης
Διανομή:
Καπετάν Νικόλας Νίκος Αλεξίου
Πέτρος, Αστυνόμος, Πελάτης
Κωνσταντίνος Ασπιώτης
Μυρσίνη Ευγενία Δημητροπούλου
Ελένη, Μελαχρινή Μαρία Κίτσου
Μαντάμ Παρή Ελένη Κοκκίδου
Μαίρη, Κατινάκι Κωνσταντίνα Μιχαήλ
Ντόρης Παναγιώτης Μπουγιούρης
Άννα, Γυναίκα με τιγρέ
Άλκηστις Πουλοπούλου
Ισπανός, Πελάτης, Τσιράκι, Αργύρης, Αστυνομικός Φοίβος Ριμένας
Άγγελος, Αστυνομικός
Νικόλας Στραβοπόδης
Μαρίνα, Κοκκινομάλλα Θεοδώρα Τζήμου
Κατερίνα Έλενα Τοπαλίδου
Πελάτης, Αμερικάνος, Λιβανέζος, Φωτίκα Γιάννης Τσεμπερλίδης
Μιχαήλ, Αστυνομικός Νίκος Ψαρράς
Τελευταία παράσταση: 28/04/2013
Τηλέφωνο ταμείου:: 210 3301881, 210 3305074
