Μπαίνοντας στο θέατρο OLVIO, λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση, στη σκηνή βρίσκεται ο Ν., ο οποίος βηματίζει νευρικά πάνω σε πεσμένα φύλλα. Το σκηνικό, ένα δάσος στη μέση του πουθενά και ένα τεράστιο κρεβάτι, που θα μπορούσε να φιλοξενήσει τον έρωτα, τον ύπνο και τον θάνατο πολλών ανθρώπων. Εμφανίζεται η Ο., πόρνη ειδικευμένη στα σαδομαζοχιστικά κόλπα, που ο Ν. έκλεισε και προπλήρωσε μέσω διαδικτύου και που απαιτεί να τον αποκαλεί ''αγάπη μου''. Η Ο δένεται με χειροπέδες στο κεφαλάρι του κρεβατιού, έτοιμη ν' ανταπεξέλθει στις επαγγελματικές υποχρεώσεις της. Μια λάθος κίνηση παγιδεύει και τον Ν. στην ίδια κατάσταση. Κι ενώ κάποια αόρατη δύναμη κάνει το στερεοφωνικό να παίξει το τραγούδι ''Historia de un amor'', ο Ν. αρχίζει να μιλάει στην Ο. για τον Καντ, τον Νίτσε, τον θεό και το διάβολο, αλλά και για τα μυρμήγκια που θα βγουν μετά τη βροχή και θα τους αφανίσουν, έτσι ανήμποροι πού'ναι να αντιδράσουν. Μια νύχτα πληρωμένου έρωτα μετατρέπεται σε εφιάλτη για δυο ψυχικά λαβωμένους ανθρώπους και στη μιάμιση ώρα που διαρκεί το έργο, οι ρόλοι θύτη και θύματος ανατρέπονται με τη μέθοδο της ψυχοχειρουργικής και μιας δραματουργικής δομής που χρωστάει πολλά στον Αύγουστο Στρίντμπεργκ. Κάπου στη γωνία της σκηνής, πίσω από το ντεκόρ – παραλλαγή δάσους, χαμογελάει και ο Σάμουελ Μπέκετ.
Δεν είναι καθόλου ευχάριστα τα πράγματα για τον θεατή που θα πάει να δει το έργο αυτό, ορμώμενος ίσως από το όνομα της πρωταγωνίστριας, της ''σταρ'' Πέμης Ζούνη. Η Ζούνη, πραγματικά σε μία από τις ωριμότερες ερμηνείες της καριέρας της, είναι το ερίφιο που θα θυσιαστεί στο βωμό του αλληλοσπαραγμού μ' έναν άλλον άνθρωπο για να κερδίσει τελικά την Αγάπη του. Το ίδιο (εν προκειμένω ένας εξίσου συνταρακτικός Κώστας Φιλίππογλου) αποζητά κι αυτός από εκείνη. Άντε τώρα πες στον μέσο θεατή πως η Αγάπη κατακτιέται μέσω της οδύνης, της αγωνίας και τον φόβο του επικείμενου θανάτου.
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος έγραψε σ' ένα ποίημα του πως ''Το φιλί ενώνει πιο πολύ απ' το κορμί, γι' αυτό τ' αποφεύγουν οι πιο πολλοί''. Ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης βάζει τους δύο ήρωες του σιδηροδέσμιους πάνω σ' ένα αλλόκοτο κρεβάτι, ανίκανους να αγγιχτούν όσο κι αν τεντώσουν τα κορμιά τους. Δεν ''συμφωνεί'' λοιπόν με τον Θεσσαλονικιό ποιητή, αλλά αντίθετα ενστερνίζεται απόλυτα την άποψη που διατύπωσε ο Πέτρο Μπόλε ήδη από το 1858: ''Το κρεβάτι είναι η μόνη Αγία Τράπεζα της Ανθρωπότητας''.
Ας νιώθει ευτυχής ο Τριαρίδης που το πόνημα του σκηνοθετήθηκε και ερμηνεύτηκε από την Πέμη Ζούνη και τον Κώστα Φιλίππογλου, επενδύθηκε με τη μουσική του Θοδωρή Οικονόμου, τα σκηνικά του Μανώλη Παντελιδάκη και τα κοστούμια του Μανώλη Γαλετάκη. Η παράσταση τιμά το θέατρο ως μέσο αυθεντικής τέχνης με στοιχεία δάνεια από τη φιλοσοφία και την ίδια κι απαράλλαχτη, εδώ και χιλιάδες χρόνια, Ανθρώπινη συνθήκη.
Πέραν όλων αυτών, εγώ δε βρισκόμουν ούτε στο ''Ο παππούς έχει πίεση'', ούτε στην ''Κωμωδία του τυχαίου θάνατου ενός αναρχικού''. Βρισκόμουν σε μία σαφώς εναλλακτική θεατρική παράσταση και σε ένα θέατρο στον Κεραμεικό, όπου ήταν γεμάτο από κόσμο. Διπλή η ικανοποίηση, επομένως!
Αντώνης Μποσκοΐτης
