Ο κόσμος που επιλέγουμε- αναπόφευκτα-να κουβαλήσουμε έχει δύο πόλους: Αυτόν που έχει στραμμένες τις κεραίες του στον πραγματικό κόσμο και αυτόν που είναι εντελώς εξωγήινος. Σε σημείο που όταν είσαι παρατηρητής του θες ή να τσιρίξεις να γελάσεις κλαίγοντας. «Με δύναμη από την Κηφισιά». Τέσσερις ρόλοι βουτηγμένοι στο πλεονέκτημα. Γραμμένοι σε μια δεκαετία που οι μονολιθικές κουβεντούλες των βόρειων προαστίων ήταν μια καλή ευκαιρία να γελάσουμε. Να γελάσουμε με κάτι που επιβιώνει ακόμη χωρίς να το προδίδουν οι μεγατόνοι της ανοησίας.
Η Αλέκα, η Μάρω, η Φωτεινή και η Ηλέκτρα. Η τελευταία είναι κόρη της πρώτης. Η ηθοποιός λέγεται Νάντια Μαργαρίτη και διάβασα ότι η συμμετοχή της στην παράσταση είναι και η πρώτη της δουλειά. Ένα πιτσιρίκι που δε χρειάστηκε να μιμηθεί το πιτσιρίκι. Μου άρεσε. Αλέκα, Μάρω, Φωτεινή φίλες, κάτοικοι της Κηφισιάς. Έγκλειστες σε σπίτια και σε κόσμους που πάσχουν από θεματική ποικιλία.
Κοινός παρονομαστής η αναφορά στον άνδρα. Στη δύσκολη κατανόησή του και προσέγγιση. Στη δύναμή του να «ελέγχει τα πιο κρυφά γυναικεία κύτταρα». Η μια είναι κολλημένη με τον Στέφανο, έναν τενόρο. Ένα τσουβάλι αναμνήσεις τηςδυσκολεύουν το περπάτημα στο σήμερα. Η άλλη είναι χαζορομαντική, χωρίς απαιτήσεις και με μια επικίνδυνη αυτοαναφορά να την καθηλώνει. Η Φωτεινή, το απόλυτο νευρόσπαστο αγριοκάτσικο πρωταγωνιστεί σε μια κατάσταση που ενώ είναι να λήξει κάποιος της δίνει το φιλί της ζωής. Πολυλογία και παράνοια και κύκλοι γύρω από το ίδιο πράγμα. Στο βάθος ένα ταξίδι στην Ταϊλάνδη μοιάζει σαν η μοναδική επιβεβλημένη τομή μπας και τολμήσουν το βήμα για την ελευθερία.
Το έργο των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά ανεβαίνει πάρα πολύ συχνά από επαγγελματίες ή μη. Παντού. Φυσικά έχουν αλλάξει πολλές από τις πρώην σταθερές με τις οποίες καταγίνεται. Πόσες γυναίκες ή κορίτσια αυτοπροσδιορίζονται προστατευόμενα είδη μπας και βρεθεί ο «τέλειος οικολόγος» και να τις μπάσει στη θερμοκοιτίδα του; Λίγες πια. Τώρα πια στα μεγάλα κυνήγια παίρνουν μέρος αυθύπαρκτα πλάσματα. Έτσι είναι.
Δε θέλω σε καμία περίπτωση να υποβαθμίσω την αξία που έχει κερδίσει με το σπαθί του το κείμενο, αλλά δεν ξέρω. Θες γιατί παρασοβάρεψα, θες γιατί έχω υπάρξει ακροάτρια χιλιομετρικών βαρετών συζητήσεων. Δε θέλω πια ούτε διακωμωδημένες να φτάνουν στα αυτιά μου.
Πέρα από ποιους και σε τι βαθμό αφορά ένα τέτοιο έργο να σημειώσω ότι η παράσταση στις ροές έχει εύθυμη ταχύτητα και καλές ερμηνείες. Η Τζίνα Θλιβέρη, το «δε με χωράνε τα ρούχα» το έχει και με το παραπάνω. Και έχει πλάκα.
Η Γιώτα Φέστα, η Αλέκα της αποτοξίνωσης, μου φάνηκε να δυσκολεύεται να ενταχθεί στην αρμονία των υπόλοιπων. Λίγο «λαχανιασμένη», λίγο άνευρη. Σαν ξένο σώμα.
Αν το καλοσκεφτείς, το γυναικείο είδος υπήρξε αθεράπευτα βαρετό όσο κοιτάς προς τα πίσω. Δικαίως όλα τα πειράγματα, τα ανέκδοτα και οι γενικεύσεις.
Συγγραφείς: Δημήτρης Κεχαΐδης και Ελένη Χαβιαρά
Σκηνοθέτης:Έρση Βασιλικιώτη
Ηθοποιοί: Τζίνα Θλιβέρη, Νάντια Μαργαρίτη, Νίκη Παλληκαράκη, Γιώτα Φέστα
Συντελεστές
Σκηνικά- κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης. Κινησιολογία: Κωνσταντίνος Κατσαμάκης. Μουσική: Κωνσταντίνος Βόμβολος. Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα. Β. Σκηνοθέτη: Στέλιος Πάτσιας
