Ένα ζευγάρι, που δεν μπόρεσε να συνεννοηθεί, στον έγγαμο βίο του, ξανασυναντιέται , μέσω του ίντερνετ. Οι επιθυμίες, τα βίτσια τους, οι αναμνήσεις τους, τα τραγούδια, η βροχή, τα ταξίδια, οι τόποι που περπάτησαν, το παιδί τους, οι συγγενείς, οι περιουσίες, οι εργασίες τους… περνούν στα 90΄ του έργου. Ο δυνατός Ν, και η Ο, αδύνατη, με λεκτικό προσόν την οργή πίσω από ωμές – καθαρές λέξεις, διπλώνεται, δένεται, υποφέρει και εκστομίζει ότι είχε σκεφτεί και είχε περάσει πριν. Δεν φοβάται πια. Δεν υποκρίνεται κοινωνικά. Δεν μιλάει σε εξομολόγο ιερέα, σε ψυχίατρο αλλά στη σκηνή. Μπροστά μας. Μεγάλο μέρος του λόγου της είναι και καθενός μας. Αυτός, δειλός, με ιδιαιτερότητες – πέρα από το φύλο του – ακούει και συμμετέχει. Το κρεβάτι τους – εδώ συναντιούνται – είναι ένα ρινγκ όπου η πυγμαχία του λόγου, του Θανάση Τριαρίδη, θριαμβεύει. Μες στην αλήθεια του. Η Πέμη Ζούνη ώριμη , δυνατή μπροστά μας. Κι ο Κώστας Φιλίππογλου πειστικός ως άξιος σύντροφος μιας διαδρομής χωρίς συνεννόηση. Στο χάος των σχέσεων. Του θανάτου. Η κοινή σκηνοθεσία τους δίνει έναν άλλο αέρα στο έργο.
Θα ήθελα το έργο 20΄ μικρότερο. Θα κέρδιζε διπλά. Νομίζω.
Γιώργος Χρονάς
