«Πόσο μια επανάσταση είναι ενταγμένη μέσα στο ίδιο το σύστημα;» διάβασα στο δελτίο τύπου και μέχρι να πάω να δω την παράσταση έκανα και εγώ την ίδια ερώτηση στον εαυτό μου. Μπορεί να πραγματοποιηθεί με το σύστημα να είναι ζωηρότατο και σε παράλληλη δράση;
Την είδα την ολοκάθαρη Δευτέρα και αφού οι χαρταετοί είχαν πια ησυχάσει σε μια αυτόματη ουράνια πορεία. Με όλο μου τον ρομαντισμό και τις παραγεμισμένες μου αποθήκες σε πρώτο πλάνο. Ήταν από τις παραστάσεις που κινήθηκα να δω από ένστικτο και μια βεβαιότητα. Το ένστικτο είναι αλάθητο χωρίς να μπορεί να εξηγηθεί, η βεβαιότητα κυρίαρχη και υπερυψωμένη: Το κύτταρο της παράστασης γερό και ανεκφύλιστο. Έξι νεαρότατοι και ταλαντούχοι ηθοποιοί σκηνοθετημένοι από τον επίσης νεαρότατο, ταλαντούχο και επίπονο –με την έννοια της καταβολής του κόπου από μεριάς του- Μιχάλη Σαράντη. Και έπειτα το κείμενο. Το κείμενο που όπως γράφει κάπου «στην πρώτη του ανάγνωση μοιάζει με ένα αφελές παραμύθι.». Σε μια εξαίσια μετάφραση από τον Γιώργο Δεπάστα. Αυτόν τον άριστο χειριστή της εννοιολογικής περίστασης. Οι μεταφορές και οι προσαρμογές που γίνονται σε επίπεδο κειμένου είναι ασύλληπτες. Τώρα πια, όταν η μετάφραση έχει τη δυναμική του πρωτότυπου πριν καν διαβάσω τους συντελεστές ξέρω ήδη ότι ο μεταφραστής είναι ο Γιώργος Δεπάστας.
Ο Λεόντιος και η Λένα, δύο πριγκιπόπουλα που το σκάνε αρνούμενοι τον γάμο που έχουν κατά νου να τους επιβάλλουν οι γονείς τους. Το ασφυκτικό σύστημα δεν τους χωράει, η ζωή θέλει στο τιμόνι τα δικά τους χέρια. Άγνωστοι μεταξύ τους θα συναντηθούν τυχαία και θα ερωτευτούν τελείως απρόβλεπτα, κύριοι και πρωταγωνιστές ενός παιχνιδιού που πρέπει να μπει σε λειτουργία.
Αφελές παραμύθι. Αγαπώ και την αφέλεια και το παραμύθι. Την αφέλεια που επιλέγει ο έξυπνος για να ξεκουραστεί. Την αφέλεια που έχουμε μαζί μας από τη γέννησή μας και έχει να κάνει με την αυθόρμητη κίνηση. Ο χώρος για την τετράγωνη λογική ανύπαρκτος. Αφελής είναι όποιος δρα από υπερβολική δόση ζωής. Έτσι τον χαρακτηρίζουν οι άνθρωποι από φόβο να του αποδώσουν τον ακριβή χαρακτηρισμό του γενναίου. Παραμύθι. Σαν να ανοίγονται παράθυρα το ένα μετά το άλλο και η πραγματικότητα στέκεται γυμνή να την δεις και να την ξαναδείς. Όχι δεν παραμυθιάζεσαι, βλέπεις και κρίνεις. Δεν υπάρχει ωραιότερος τρόπος να μετρήσεις τον ουρανό, το χώμα, τη θάλασσα, την ανάσα. Το παραμύθι ξέρει.
Λιτό σκηνικό, οριοθετημένος χώρος με φωτεινά σημάδια. Όλα γίνονται εκεί. Σαν όνειρο. Αφημένα αντικείμενα εδώ και εκεί, θυμίζουν παιχνίδι. Ηθοποιοί σαν να περπατούν στον αέρα. Μουσική ονείρου. Λόγος ποιητικός. Καμία παρέμβαση, κανένα σχόλιο. Όσο ακραία ποιητικός είναι ο λόγος τόσο ακραία γήινος φτάνει στα αυτιά μας. «Για τα κουρασμένα μάτια κάθε φως είναι εκτυφλωτικό». Η πιο τέλεια ενορχηστρωμένη ποιητική δράση που είδα.
«Γιατί η εξουσία κάνει τους ανθρώπους να χάνουν την ταυτότητά τους;». Γιατί δε στραγγαλίζουμε την πλήξη και τη δεχόμαστε να μας δένει τα χέρια στο τόσο σύντομο οδοιπορικό μας στη γη; Γιατί ο έρωτας δεν μπορεί να τρυπώσει από τις χαραμάδες μας; Γιατί τον ζούμε σε ποσότητες μικρές, ενώ η απουσία του είναι πια πιο κοντά στην πραγματικότητα, τη μέση πραγματικότητα, είναι αυτή που σχηματοποιεί τις σκυφτές φιγούρες με το ετοιμόρροπο βάδισμα και τη χαμένη νεότητα.
Από τη μοίρα μπορείς να ξεφύγεις. Και στο κάτω κάτω τι είναι μοίρα; Ποιος την όρισε; Ποιος είπε ότι σε κάθε μας υπέργεια κίνηση αντιστοιχεί και ένας τουφεκισμός; Μη φοβάσαι, σε παρακαλώ. Να φοβηθούν οι θεοί και να πάψουν να υπάρχουν.
Είναι και οι έξι υπέροχοι. Στο κάδρο χωρούν και γυαλίζουν. Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη και ο Αλέξανδρος Μαυρόπουλος θα ήταν οι φιγούρες που θα ζωγράφιζα, αν είχα αυτή την ικανότητα, αν μου ζητούσε κάποιος να εικονογραφήσω την ιστορία. Ανάλαφροι, χωρίς βάρος, χωρίς ηλικία, χωρίς εποχή.
Όποιος πάει μέχρι το Bios, Δευτερότριτα που παίζεται η παράσταση, να έχει μαζί του μολύβι και χαρτί. Τα αποφθέγματα τρέχουν με ταχύτητα φωτός το ένα μετά το άλλο.
Κρατήστε σημειώσεις. Μην ξεχάσετε την ημερομηνία πάνω δεξιά. Να μοιάζει σαν σελίδα ημερολογίου.
Συντελεστές
Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Δραματουργία: Νίκος Φλέσσας
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Σαράντης
Σκηνικά: Ανδρέας Μαϊμάρης, Tζακ
Κοστούμια: Δάφνη Ηλιοπούλου
Μουσική: Αποστόλης Πρίτσας
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη
Παίζουν: Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Γιάννης Γιαννούλης, Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Γιάννης Μπισμπικόπουλος, Γιώργος Στάμος, Ελίνα Ρίζου
Bios
Πειραιώς 84, 10435 Αθήνα , +302103425335, http://www.bios.gr/
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 20:30
Είσοδος 10 ευρώ
