Η ιστορία γράφεται από εμάς.
Οι φριχτές της επαναλήψεις οφείλονται στην αδρανή μας εμβροντησία και την ανάληψη της ευθύνης από το αυτοματοποιημένο σύστημα. Δεν υπάρχουν εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενοι, υπάρχουν μόνο οι συνθήκες των καιρών που δίνουν μορφή στην ανθρώπινη ορμή, που βάζουν τις λέξεις στη σειρά, που αυξομειώνουν την ένταση της φωνής. Χωράμε μόνο στον άχρονο και απροσδιόριστο δρόμο. Δε χωράμε πουθενά αλλού. Στον δρόμο που έχει θέσεις για όλους. Στον δρόμο που το κακοποιημένο ύφασμα της ζωής έχει φωτισμένες όλες τις ελαττωματικές πτυχώσεις. Εκεί.
Μάνα και γιος. Η μάνα μιλάει περισσότερο από τον καθηλωμένο γιο σε αναπηρικό καροτσάκι ακριβώς απέναντί της. Πάνω σ’ έναν μακρόστενο ξύλινο βατήρα και με τους θεατές γύρω γύρω να ακούν τις ταχύρρυθμες καρδιές των δύο ηθοποιών, να «ακουμπούν» τα εύπλαστα πρόσωπά τους. Πρόσωπα ίδια με αυτά που βλέπουμε στον καθρέφτη ενός ερμητικά κλεισμένου δωματίου. Αγαπιούνται, απωθούνται, η έλξη δεν πραγματοποιείται ολόκληρη γιατί έρχεται η απώθηση να κάνει τον εκκωφαντικό της θόρυβο. Είναι κλεισμένοι στο δικό τους κόσμο και περιμένουν τη στιγμή της επιστροφής. Αρχίζει μια αφήγηση που διακόπτεται από απότομους συνειρμούς, γέλια, γέλια που κρύβουν κλάματα, παύσεις θανάτου, το πικρό χαμόγελο του γιου, το χαμήλωμα του βλέμματος. Οι εξάρσεις της μάνας. Η ταραγμένη της μνήμη. Αγαπάει δασκαλίστικα. Έτσι έμαθε. Έτσι μεγάλωσε. Έτσι συνέβαινε στην κοινωνία που έτυχε να μεγαλώσει. Μια αόρατη συνέχεια του κορμιού και της ψυχής της δικής της μάνας. Δεν μπορεί να ξεφύγει. Με αφοσίωση και χωρίς να βλέπει ψυχή ζώσα στον δικό της ορίζοντα εκπαιδεύει τον μοναδικό δικό της άνθρωπο να μάθει ποιος είναι και για ποιο σκοπό προορίζεται. Τον εκπαιδεύει ενώ βρίσκεται μακριά από την αληθινή ζωή. Χωρίς να αναπνέει τον κοινό αέρα. Για να μπορέσει κάποια στιγμή να βγει στη ζωή άτσαλα και χωρίς τους ήχους της στα αυτιά του και να πάρει μέρος στην παγκόσμια «αφύπνιση», να πάρει μέρος στον αγώνα για την παγκόσμια ελευθερία.
«Εσείς μας διαλέξατε» ψιθυρίζει κάποια στιγμή η μάνα στους θεατές που στ’ αλήθεια είχαμε μουδιασμένα άκρα από την ένταση. Εμείς διαλέγουμε. Εμείς απορρίπτουμε. Εμείς δεχόμαστε.
Θα ήταν διαφορετικά, αν οι ιδέες αποκτούσαν όνομα μετά τη σιωπή της φωνής και του πολέμου;
Μια παράσταση που μέσα από την παρανοϊκή και τακτοποιημένη καθοδήγηση της αρτιμελούς μάνας στον λιγότερο γερό γιο δείχνει τα δόντια της στην κάθε λογής μορφοποίηση των πολλών από τον έναν ή τους λίγους. Μια παράσταση που ξεσκεπάζει την ατσαλοσύνη του πλήθους τη μεγάλη στιγμή. Του πλήθους που έμαθε να περπατάει χωρίς να έχει προλάβει μόνο να μετρήσει τις πτώσεις του.
Άτσαλες αντιδράσεις όσο σφίγγουν τα όρια του μονόδρομου. Άτσαλες σαν τον γιο που τρώει άτσαλα ένα πορτοκάλι. Το μοναδικό σκηνικό πράγμα, αφημένο στο κέντρο της ξύλινης μακρόστενης βάσης. Κανείς δε γράφει καλύτερα την ιστορία, κανείς δεν ορίζει με μεγαλύτερη ακρίβεια τις έννοιες και δεν ανανεώνει τις ιδέες από αυτόν που χάνει το αίμα του και πρέπει να βρει έναν χειροπιαστό, έναν άμεσο τρόπο να το αναπληρώσει.
Η Αγλαΐα Παππά ένας πανύψηλος μαγνήτης με χιλιάδες πρόσωπα, χιλιάδες φωνές και ένα αριστουργηματικό βλέμμα. Αριστουργηματικό για την παιδεία που κρύβει στο πίσω του μέρος. Ο Γιάννης Χαρτοδιπλωμένος απλός, διεισδυτικός, με ανατριχιαστική πίκρα στο πρόσωπο, απαραίτητος ακόμη και στη σιωπή του. Δύο κορίτσια κρατούν στα χέρια τους από έναν προβολέα. Οι φωτισμοί είναι χειροκίνητοι. Η απλότητα που κερδίζει πάντα. Το υπέροχο κείμενο και η σκηνοθεσία του ταλαντούχου Κωνσταντίνου Χατζή, ενός νέου ανθρώπου που μου απέδειξε ότι δίπλα μου, κοντά μου, γύρω μου υπάρχουν άνθρωποι με «καλοξυσμένα μολύβια» και σκέψη απαραίτητη για την ανθρωπότητα.
Και όλα αυτά σε έναν χώρο, στον χώρο «Προσωρινός». Ένας χώρος που δε σου αφήνει περιθώρια να είσαι λιγότερο ρομαντικός. Ένας χώρος που δείχνει ότι θέατρο με την έννοια της επίπονης απογύμνωσης μπορεί να γίνει παντού. Και η μαγεία να κρατιέται στο κόκκινο, ακόμη και αν έξω οι ρυθμοί των πάντων είναι αθεράπευτα μηχανικοί. Ακόμη και αν έξω υπάρχει μια πιάτσα από βαριεστημένα ταξί που ψάχνουν πελάτη με το «δίκανο»…
Σας ευχαριστώ όλους.
Συντελεστές:
Κείμενο - Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Χατζής
Παίζουν: Αγλαΐα Παππά & Γιάννης Χαρτοδιπλωμένος
Σκηνικό: Βασίλης Γεροδήμος
Καλλιτεχνική Συνεργάτης - φωτογραφίες: Γεωργία Λένη
Βοηθοί σκηνοθέτη - φωτισμοί: Σοφία Ιγνατίδου, Ελένη Μαυροειδή
Πληροφορίες
Τοποθεσία: «ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΣ» Δεινοκράτους 103, Κολωνάκι, απέναντι από το Ναυτικό Νοσοκομείο, στάση μετρό Μέγαρο Μουσικής
Ημέρες παραστάσεων: Κυριακή 10μ.μ., Δευτέρα 9μ.μ., Τετάρτη 9μ.μ. Διάρκεια: 50 λεπτά
Πληροφορίες: Τηλέφωνο κρατήσεων: 6932500545. Περιορισμένος αριθμός θέσεων. Απαραίτητη τηλεφωνική κράτηση
Τιμές εισιτηρίων: Γενική Είσοδος: 10 €
