Πέντε άνθρωποι κινούνται σα φαντάσματα και αφηγούνται τις ιστορίες μιας σπαρακτικής Ελλάδας των χρόνων του Εμφυλίου. Θυμίζουν τον κινηματογραφικό ''Θίασο'' του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Στην ουσία σκύβουν στη γη, παίρνουν χούφτες χώματος ποτισμένου με θυσία και αίμα και το πετάνε στα μούτρα του θεατή, έτσι, για να τον κάνουν να μη βυθιστεί ολοκληρωτικά στη λήθη, να μην ξεχάσει την ιστορία του, να πάψει να νιώθει ασφαλής και μακάριος: Μάνες που χωρίζονται απ' τα παιδιά τους, ο ''αδερφός τον αδερφό'' πού 'λεγε κι ένα παλιό τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη, τα κεφάλια ανταρτών κρεμασμένα στις πλατείες ελληνικών χωριών, η σύλληψη και η εκτέλεση του Άρη Βελουχιώτη και μια ιστορία αυτοθυσίας και έρωτα που σίγουρα θα ενέπνεε τον Τάκη Κανελλόπουλο να γυρίσει τον καινούργιο ''Ουρανό'' του σε μιαν άλλη ζωή. Μη νομίζετε ωστόσο πως η παράσταση ''Σιωπηλές φωνές'' τελεί υπό την αιγίδα του...902. Μακριά από μένα το καπέλωμα της Ποίησης. Διότι μόνο ως παράσταση ατόφιας Ποίησης την εισέπραξα και ως τίποτα άλλο, γι' αυτό και ενθουσιάστηκα τόσο.
Στη ροή της Ιστορίας δε χωράνε διδακτισμοί, ιδεολογικές προπαγάνδες και όλα αυτά που συνήθως μεταφέρονται εν είδει ''αριστερίστικης'' και συνήθως μπανάλ – θα μου επιτρέψετε – θεατροποίησης. Δε χρειάζονται παιάνες και θούριοι για να συγκινηθείς μέχρι το κόκαλο, ν' ανατριχιάσει η πέτσα σου και να συνειδητοποιήσεις ή να μάθεις, αν είσαι πολύ νέος και δε γνωρίζεις, πως ο τόπος αυτός έχει υποστεί τα πάνδεινα από τότε που συγκροτήθηκε σε οργανωμένο ''σύγχρονο'' κράτος.
Φτάνουν και περισσεύουν το πρώτο φως της αυγής που σκάει πάνω στη φιγούρα της συγκλονιστικής Ειρήνης Δράκου, το πρόσωπο της Ελένης Ζαραφίδου που γίνεται ίδια κι απαράλλαχτη η ''Κραυγή'' του Μουνκ, ένα δημοτικό τραγούδι στα χείλη της Ρηνιώς Κυριαζή, η δίψα για μόρφωση του φυλακισμένου φαντάρου Ιωακείμ Πανάγου και η επιθανάτια αγωνία του Αντώνη Τσιλέρ. Τη μουσική της παράστασης, που κατάγεται εν πολλοίς από τα ψυχοτρόπα ηλεκτρονικά τοπία της Λένας Πλάτωνος, συνέθεσε ο Λάμπρος Πηγούνης, τους φωτισμούς και τα σκηνικά – κοστούμια επιμελήθηκαν ο Νύσος Βασιλόπουλος και οι Αριστοτέλης Καρανάνος – Αλεξάνδρα Σιάφκου αντιστοίχως, ενώ τη σκηνοθεσία επωμίστηκε δεξιοτεχνικά ο Δημήτρης Μπίτος.
Το έργο ''Σιωπηλές φωνές'' βασίστηκε στο βιβλίο της Μαρούλας Κλιάφα με μαρτυρίες ανθρώπων που αποδίδουν τις πιο κρίσιμες περιόδους του 20ου αι., καταθέτοντας την προσωπική τους αλήθεια και μόνον αυτή. Η αυλαία τέλους έπεσε την Κυριακή 7 Απριλίου στις 6 το πρωί στο ''Θησείον – Ένα Θέατρο για τις Τέχνες'', παρουσία της συγγραφέως, Μαρούλας Κλιάφα. Εύγε σε όλους τους συντελεστές!
