Πήγα μόνη μου. Πάλι Σάββατο. Πάλι Εθνικό.
Προκατειλημμένη ότι θα δω κάτι που (πάλι) θα μου μορφοποιήσει ψυχή και κορμί. Όπως πάντα. Δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι λιγότερο. Οι συγκεκριμένοι ηθοποιοί είναι μικροί δυναμίτες που εκρήγνυνται και ξαναζωντανεύουν χιλιάδες φορές το λεπτό.
Κάθομαι σε απόσταση αναπνοής από όλα. Δεύτερη σειρά. Κάτι μυρίζει έντονα, με ενοχλεί. Ρωτάω τον άγνωστο διπλανό μου τι είναι. «Μάλλον από τη σκηνή. Κάτι σαν καμένο πλαστικό, ε;». Ναι, απαντώ και ψάχνω την ταξιθέτρια με το πρόγραμμα.
Vitrioli. Δηλητηριώδης ήχος, κακοί συνειρμοί. Δε φοβάμαι, είμαι περίεργη. «Ο Γιάννης Μαυριτσάκης, ένας από τους πιο ενδιαφέροντες έλληνες συγγραφείς της νέας γενιάς, (Βόλφγκανγκ, Το τυφλό σημείο, Κωλοδουλειά), επιχειρεί μια καταβύθιση στον τραυματικό και δύσκολο κόσμο της εφηβείας, που αρνείται να υποταχτεί σε κανόνες και δεν αποδέχεται άκριτα όσα της επιβάλλονται.». Με αφορά ακόμη, σκέφτομαι. Η εφηβεία έχει συγκεκριμένη ηλικιακή αρχή και αμφιλεγόμενο τέλος. Έτσι μου είπαν κάποτε και εγώ τους πίστεψα. Και τώρα λέω «Έτσι είναι».
Οκτώ άνθρωποι με κανονική ζωή, λυμένα «θέλω» και βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στα «εντός κοινωνικού πλαισίου» προσπαθούν ο καθένας από το ταμπούρι του να συν- μορφώσουν έναν έφηβο με αδιευκρίνιστη σεξουαλική ταυτότητα, διακεκομμένη ζωή και ανθυγιεινά ανθρώπινα δίκτυα να τον απωθούν και να τον ελκύουν. Ανθυγιεινά γιατί δεν συμμερίζονται την αυτονόητη ελευθερία του εμμένοντας στο κόψιμο, το ράψιμο, το τέντωμα, τη συρρίκνωση του «υποτιθέμενου ελαττώματος».
Κανείς τους δεν έχει όνομα. Αναμενόμενο. Δεν έχουν συγκεκριμένο όνομα όσοι έχουν κοινή μήτρα την επανάληψη.
Όλα στο προσκήνιο. Όλα φαίνονται. Όλα μπροστά στα μάτια μας. Λάσπες παντού. Στα σώματα, τα καθαρά σεντόνια και τα ρούχα. Λάσπες στα λευκά σοσόνια της μικρής που θέλει την αγάπη του. Γρήγορες σκηνές και ήχοι που συμβάλλουν στην εκτύφλωση του διάχυτου γκρίζου. Ο πανέξυπνος σκηνοθέτης Olivier Py δεν τσιγκουνεύτηκε τη φαντασία του και ενίσχυσε τον αντίκτυπο σε τεράστιο βαθμό. Δε θα πω «υπερβολές» για το νατουραλισμό, ούτε θα πω «πολύ γυμνό, θα μπορούσε να είναι λιγότερο». Μου άρεσε ίσως γιατί αυτή η γρηγοράδα, οι αποχρώσεις γκρι- μαύρου, τα γυμνά, ελεύθερα σώματα, τα γδαρσίματα, τα σαλιωμένα στόματα, οι καρδιακοί χτύποι που ξεκουφαίνουν αποδίδουν με χειρουργική ακρίβεια την ναυτία που εμπεριέχεται στην εφηβική ψυχή. Ένας γύρος από συμμορφωμένους ς και στη μέση ο ένας. Τον σπρώχνουν, τον κλωτσούν, του ρουφούν το αίμα, τον ταΐζουν ό,τι θέλουν και όσο θέλουν. Βιασμένη ψυχή, βιασμένο σώμα. Και η βία μόνο με θόρυβο και ωμότητα είναι εγκατεστημένη στο εννοιολογικό λεξικό του καθένα.
Ένας εξορκιστής, ένας ψυχίατρος, ένα κορίτσι, ένας πατριός, ένας εργοδότης, ένας ερμαφρόδιτος, η μάνα. Όλοι δρουν και από τη δράση τους απέναντι στο παρεκκλίνον αγόρι εκτινάζεται μόνο η τρεμάμενη παράνοια του τελευταίου. Παράνοια γιατί η αποδοχή του προϋποθέτει «φτιάξιμο». Η μάνα τον κυνηγά με τον κομμένο «ομφάλιο λώρο» στο χέρι. Γύρω γύρω. Σκοτεινή μητρική αφοσίωση. Σκοτεινή σχέση. Κάποια στιγμή τα γυμνά τους σώματα σε κοντινή απόσταση. Δεν είναι δεδομένη και αλάνθαστη η παρουσία καμιάς μητέρας στον κόσμο. Πόσες είναι αυτές που βλέπουν το παιδί τους σαν ένα ακόμη μέλος του σώματός τους; Με τρόμαξε η αρρωστίλα όλου του περιβάλλοντος. Με τρόμαξε, αλλά μην το παίξω στραβή. Εδώ γίνεται. Στο εδώ και τώρα. Να μάθω να αποδέχομαι. Τόσα έμαθα και μαθαίνω, να μάθω και αυτό.
Όλη η ατμόσφαιρα αποτέλεσμα αρμονικής αλληλουχίας. Οι ηθοποιοί έμπειροι. Κάποιοι από τα καμάρια μας. Μαρία Κεχαγιόγλου, Μηνάς Χατζησάββας, Νίκος Χατζόπουλος, Περικλής Μουστάκης. Να σταθώ στους νεότατους: Χάρης Τζωρτζάκης (το αγόρι). Κάποιος είπε «Μπράβο, Λεβέντη μου». Με κάλυψε. Την Κίττυ Παϊτατζόγλου που είναι μια συνεχώς κινούμενη φιγούρα. Την παρατηρείς συνέχεια όπου και να κινείται. Τον Γιάννο Περλέγκα, που υποδύεται τον ερμαφρόδιτο, το απροσδιόριστο σεξουαλικά πλάσμα που ψάχνει τρόπους εγκατάστασης στο ταλαιπωρημένο μυαλό του αγοριού. Ο Γιάννος λειτουργεί σαν εγγύηση. Μέχρι στιγμής όπου υπάρχει είναι και κάτι που αξίζει την προσοχή.
Άφησα τελείως αυθόρμητα για το τέλος ένα σχόλιο για το κείμενο. Ίσως γιατί δε με απασχόλησε από την αρχή. Το σκεφτόμουν την επόμενη μέρα, αλλά με ταλάντευση και πολλά «χμ, χμ χμ». Το κείμενο έχει πολλά σκοτάδια, έτσι γράφτηκε, έτσι διαβάζεται. Διαβάζεται και μετά αρχίζει το ανέβασμα της κλίμακας και το ψάξιμο των επιπέδων. Ίσως να χρειαζόταν λίγο φως. Ίσως να έπρεπε να ρυθμιστεί το λαχάνιασμά του και η μακρηγορία του. Μιας και σκηνοθετικά οι συμβολισμοί και το εύστοχο παρατραβηγμένο ήταν έντονα. Από την άλλη δεν ξέρω πόσο αναγκαίο ήταν το μέτρο τη στιγμή που η παράσταση καταγίνεται μ’ ένα θέμα που σε κανέναν αιώνα δεν είχε τίποτα λιγότερο από τον ίλιγγο του ταχύτατου «Γύρω-γύρω».
• Σκηνοθεσία Olivier Py
• Σκηνικά - Κοστούμια Pierre-André Weitz
• Φωτισμοί Bertrand Killy
• Βοηθός σκηνοθέτη Ξένια Θεμελή
• Βοηθός σκηνογράφου - ενδυματολόγου Παύλος Θανόπουλος
Διανομή:
• Η μητέρα Μαρία Κεχαγιόγλου
• Το αγόρι Χάρης Τζωρτζάκης
• Ο θεραπευτής, ο θεραπευτής β΄
Περικλής Μουστάκης
• Το κορίτσι Κίτυ Παϊταζόγλου
• Ο ερμαφρόδιτος Γιάννος Περλέγκας
• Ο κύριος, ο συσκευαστής
Μηνάς Χατζησάββας
• Ο επιθεωρητής σφαγίων Νίκος Χατζόπουλος
