Δυο νέοι ηθοποιοί, η Σοφία Αντωνίου και ο Γιάννης Σοφολόγης, εξηγούν εξ αρχής στο κοινό πως η παράσταση που θα δουν είναι ενταγμένη σ' ένα φεστιβάλ με θέμα τον Σαίξπηρ και κάποιες συγκεκριμένες παραμέτρους της ζωής του. Είναι κι αυτό μέρος του θεατρικού παιχνιδιού της αμεσότητας και της κατάκτησης της γνώσης που έχει στήσει με ιδιαίτερη ευφυία η Κίρκη Καραλή από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό - για την ακρίβεια, 60 λεπτά που κυλάνε όπως το νερό στ' αυλάκι. Και η παράσταση αρχίζει: ο Σοφολόγης και η Αντωνίου υποδύονται όλα τα πρόσωπα του θιάσου, όχι κάποιου έργου του ποιητή, αλλά της ίδιας της ζωής του. Οι σχέσεις με τους γονείς του, η νεανική δίψα του για τα γράμματα, ο γάμος με τη γυναίκα του και μητέρα των παιδιών του, το φευγιό στο Λονδίνο για τη μεγάλη ζωή, η πρώτη γνωριμία του με τη βασίλισσα Ελισάβετ, οι υπαινιγμοί για την ερωτική σχέση του με έναν πλούσιο Κόμη - χρηματοδότη της τέχνης του, η εμπλοκή του με τις θεατρικές επιχειρήσεις και με την εξουσία, ο θάνατος του μοναχογιού του, το σκληρό πατρικό ''προφίλ'' του και στο τέλος ο δικός του θάνατος, για τον οποίο μαθαίνουμε πέντε διαφορετικές εκδοχές. Στο επίκεντρο του έργου, όμως, βρίσκεται η σχέση αλληλεξάρτησης σχεδόν του Σαίξπηρ και της Ελισάβετ μέχρι την τελική παραίτηση της δεύτερης από τη ζωή και το χαμό της.
Και ο θεατής αναρωτιέται ενόσω βομβαρδίζεται από το γέλιο, το οποίο προκαλούν τα σκηνοθετικά ευρήματα: ήταν ο μεγαλύτερος Άγγλος δραματουργός ένας τσανακογλείφτης της εξουσίας, πέραν του εγνωσμένου κύρους του, τόσους αιώνες μετά; Πόσος κυνισμός κρυβόταν πίσω από την ευαίσθητη ποιητική γραφή του προκειμένου να καταφέρει το στόχο του και να καθιερωθεί ως λογοτέχνης, κατακτώντας τη βρετανική αριστοκρατία και τη βασιλική αυλή; Έχει κάτι αιρετικό αυτή η παράσταση και γι' αυτό ίσως με άγγιξε τόσο πολύ! Αφενός σε κάνει να επανεξετάσεις τον Σαίξπηρ, να ανατρέξεις με ζωηρό ενδιαφέρον στο έργο του, και αφετέρου τον κατεβάζει τεχνηέντως από το βάθρο του, φανερώνοντας άγνωστες πτυχές ενός βίου στην κόψη του ξυραφιού απ' την άποψη των σχέσεων του με τους συνανθρώπους του. Φανταστείτε τα όλα αυτά με μία ''χρωματιστή'' ποπ άποψη στο σκηνογραφικό - ενδυματολογικό μέρος και με τέλειες μουσικές επιλογές: όταν ο Σαίξπηρ, λόγου χάριν, ετοιμάζεται να αφήσει τη σύζυγο του για να πάει στο Λονδίνο, ακούγεται το ''Χωρίσαμε ένα δειλινό'' με τη Φλέρυ Νταντωνάκη και τον Μάνο Χατζιδάκι στο πιάνο, ενώ λίγο πριν το τέλος, εκεί που ο ποιητής έχει κάνει στέκι του μια ταβέρνα, η μουσική είναι πενιές από το μπουζούκι του Τσιτσάνη. Μέχρι και το χιτ των 60s, ''Time of the season'' των Zombies, έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, εντείνοντας τη δημιουργία ενός πραγματικά αστείου κλίματος, στην ουσία όμως ελαφρύνοντας το βάρος των όσων ακούγονται - διαδραματίζονται αναφορικά με το ποιόν του Σαίξπηρ.
Η δε επιμέρους σκηνή που η ετοιμοθάνατη Ελισάβετ συμβουλεύει τον ποιητή να μη γίνει σαν κάποιους μεταγενέστερους καταστροφείς στην ανθρώπινη Ιστορία (από μια οθόνη τηλεόρασης βλέπουμε τον...Ανδρέα Παπανδρέου, τον Γιωργάκη και τον Χίτλερ), αυτή ήτανε που έκανε τον υπόγειο χώρο του θεάτρου να σειστεί κανονικά από τα γέλια των θεατών.
Εξαιρετικοί πραγματικά η Σοφία Αντωνίου και ο Γιάννης Σοφολόγης, εκφραστικά, κινησιολογικά, ερηνευτικά - βλέποντας τους ή, σωστότερα, απολαμβάνοντας τους είναι σχεδόν αδιανόητο να φανταστείς άλλους ηθοποιούς στο πόστο τους. Όσο για την σκηνοθέτιδα Κίρκη Καραλή, αφού κατάφερε να συμπτύξει σε μία ώρα τα 52 χρόνια μιας σημαντικής αμφιλεγόμενης προσωπικότητας και μάλιστα με τόσο άμεσο, φρέσκο και χιουμοριστικό τρόπο, της αξίζουν όλα τα εύσημα!
info
Beton 7, Πύδνας 7, Βοτανικός (μετρό Κεραμεικός)
Κάθε Τετάρτη στις 20.00 και Πέμπτη στις 22.00
για όλο τον Απρίλιο
