Πρώτα γοητεύτηκα από τον χώρο. Κατά βάθος μ’ αρέσουν τα υπόγεια για το «κάτι διαφορετικό» που συντελείται πάντα. Πάνω ζωή και κάτω ζωή στο τετράγωνο. Στο Beton7 του Βοτανικού θα παίζεται μέχρι τις 25 Απρίλη η παράσταση "WILLIAM SAVED THE QUEEN", ένα τετραπέρατο δημιούργημα τριών ανθρώπων 20 και κάτι στην ηλικία που δεν ξεπερνά τη μία ώρα σε διάρκεια. Το «μετά» όμως είναι που παίρνει ώρα και σκέφτεσαι και ξανασκέφτεσαι και το ψάχνεις και από εδώ και από εκεί και παραπέρα.
Τακτοποιώ την σκέψη μου: Δύο ηθοποιοί πατώντας σ’ ένα κείμενο με συνοχή και συνεκτικότητα είναι αρκετοί για να υποδυθούν μπροστά στα μάτια των θεατών που κάθονται σε μαύρα, μαλακά καθίσματα πρόσωπα ανήλικα, ενήλικα, απλά σύνθετα, τον ίδιο τον Σαίξπηρ, την ίδια του την κόρη, την Βασίλισσα Ελισάβετ.κ.α Ολόκληρη η ζωή ενός από τα μεγαλύτερα τζιμάνια της διανόησης συμπυκνωμένη, ευφυώς σχολιασμένη και με τους προβολείς να ρίχνουν δίκαιο φως σε όλες τις πτυχές της. Δεν στήθηκε καμία αγιογραφία, δεν επιχειρήθηκε το παραμικρό που θα παρέπεμπε σε «αποκριάτικους» νεωτερισμούς και παρατραβηγμένες τσίχλες για να γελάσουν οι μυημένοι. Όχι όχι. Με απλότητα, αθωότητα, κέφι πολύ και πολύ μα πολύ χιούμορ (και οι τρεις συντελεστές είναι άνθρωποι που γελάνε πολύ στη ζωή τους. Διαπίστωση του πρώτου δεκάλεπτου) είδα δύο ανθρώπους μέσα στα χρώματα να κινούνται σαν μπίλιες από φλιπεράκι, να προσθέτουν και να αφαιρούν με υπέροχη φυσικότητα σκηνικά στοιχεία, να τραγουδούν, να κάνουν κατάσταση με το κοινό, να χειρίζονται τις αυξομειώσεις του συναισθήματος με μέτρο και συναίσθηση. Κανένα γέλιο δεν προκύπτει από υπερβολή στα ρούχα, τις παρενδυσίες και λοιπά σχετικά που ίσως πάει το μυαλό αφηρημένα και επιπόλαια. Το αληθινό γέλιο που κυριαρχεί στον απορροφημένο κόσμο είναι αποτέλεσμα απρόβλεπτων, αλλά απόλυτα φυσικών δράσεων και αντιδράσεων. Η Σοφία Αντωνίου και ο Γιάννης Σοφολόγης ταιριάξανε και εμείς στο τελευταίο χειροκρότημα τους φέραμε τέσσερις φορές στο προσκήνιο για «μπράβο» πάλι και πάλι.
Ποιος ήταν ο Σαίξπηρ που αποφεύγω τόσα χρόνια; Ο χωριάτης από το Στράτφορντ; Ο ευνοούμενος της βασιλικής μπουρζουαζίας, ο πατέρας τριών παιδιών; Ο σύζυγος της Άννας; Ο ευαίσθητος συγγραφέας που «έφυγε» πριν γίνει παγκόσμιος; Η παράσταση εστιάζει και στη θολούρα που ακολουθεί αιώνες τώρα την περίπτωσή του, αλλά και στην αμφιλεγόμενη βασιλική εύνοια αφήνοντας να ξεπηδήσουν ερωτήματα που με την πρώτη ευκαιρία πρέπει να απαντήσουμε (σε φιλικό παρεάκι μην πάει ο νους σου στο κακό). Η τέχνη πόσο τέχνη είναι, όταν ευθυγραμμίζεται με ολιγάριθμες κάστες, όταν λαμβάνει χώρα σε ανέμελες αυλές και όταν χειροκροτείται από εξουσιαστές; Όχι ότι δεν έχουν και αυτοί ψυχή, αλλά να, μοιάζει σαν πάγιος νόμος η αρχή, η μέση και το τέλος της τέχνης να είναι στο ίδιο ύψος με αυτούς που οι ζωές τους κατά κάποιον τρόπο τέμνονται.
Μουσική, φώτα, ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ εύστοχα και λειτουργικά. Μου άρεσε όταν ακούστηκε το «Χωρίσαμε ένα δειλινό». Μου άρεσε που στην κονσόλα του ήχου και των φώτων ήταν η Κίρκη Καραλή, η σκηνοθέτης. Ταλαντούχα και ολιγόλογη. Σαν παιδί.
Συντελεστές
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Κίρκη Καραλή, Σοφία Αντωνίου, Γιάννης Σοφολόγης
Παίζουν: Σοφία Αντωνίου, Γιάννης Σοφολόγης
Ημέρες παραστάσεων: Τετάρτη και Πέμπτη: 24, 25 Απριλίου
Ώρα έναρξης: Τετάρτη 20:00 & Πέμπτη 22:00
Τιμή εισιτηρίου (γενική είσοδος):10 €
Πληροφορίες και τηλεφωνική κράτηση εισιτηρίων:210 7512625
