Πήγα στο Νέο Ελληνικό Θέατρο
του Γιώργου Αρμένη για να παρακολουθήσω το μονόλογο της Αθηνάς Μαξίμου, “Βασιλική”, έχοντας πολύ καλή διάθεση. Είχα διαβάσει πως η συγκεκριμένη νουβέλα της Βάσως Νικολοπούλου ήταν υποψήφια για το Κρατικό Βραβείο Καλύτερου Διηγήματος το 2011, καθώς και για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού “Διαβάζω”. Περίμενα να με αγγίξει, να μ' ενθουσιάσει.
Δυστυχώς όμως, δεν συνέβη. Και εξηγούμαι.
Η νουβέλα, ο θεατρικός αυτός μονόλογος-εξομολόγηση, μας κάνει κοινωνούς στη ζωή της ομώνυμης ηρωίδας, η οποία γνωρίζει τον έρωτα στα δεκατρία της χρόνια, μέσα από τη σεξουαλική της συνεύρεση με τον Φάνη, τον ξάδερφό της, πίσω από την πράσινη κουρτίνα στην αποθήκη. Ο παράνομος αυτός έρωτας -με παράπλευρες απώλειες- κρατάει είκοσι πέντε χρόνια και εκείνη επιλέγει να ζει μόνο γι' αυτές τις στιγμές -έτσι ξεπερνά τα οικογενειακά της προβλήματα, με τον τεμπέλη αδερφό της, τον απόντα πατέρα και τη μητέρα με Αλτσχάϊμερ- θεωρώντας πως όλη αυτή η αρρωστημένη κατάσταση θα κρατήσει για πάντα! Όμως, δεν κρατά και ο Φάνης, θέλοντας να προχωρήσει τη ζωή του, τη χωρίζει για να παντρευτεί.
Λοιπόν, εγώ λίγο βαρέθηκα. Θέλετε η επανάληψη σκηνών, χωρίς ιδιαίτερο λόγο στην εξέλιξη της ιστορίας, θέλετε η προβληματική σκηνοθεσία της Λίνας Ζαρκαδούλα -αυτό με τα νερά που βρεχόταν συνεχώς η ηρωίδα, ομολογώ ότι δεν το κατάλαβα, όπως και αρκετοί στην αίθουσα- άφησαν αβοήθητη και μόνη την Αθηνά Μαξίμου στη σκηνή, αναδεικνύοντας τα θολά σημεία του έργου. Παρόλα αυτά, η εμπειρία της, την έσωσε, πλάθοντας με ιδιαίτερα, δικά της χαρακτηριστικά, την ταλαιπωρημένη, Βασιλική της.
Για να πω την αλήθεια, δεν μου έμεινε κάτι από την παράσταση για να θυμάμαι, παρά μόνο μια φράση: “Πόσο εύκολα ξε-αγαπάει κανείς;” και η σκέψη ότι πολλές φορές για να αποφύγουμε κάτι επενδύουμε σε λάθος ανθρώπους - καταστάσεις.
