«Όταν έχω εσένα μπορώ να ονειρεύομαι ξανά». Θέατρο «Χελώνα». Στο Γκάζι. Σε απόσταση αναπνοής απ’τον Σταμάτη Κραουνάκη. Είναι στη σκηνή, μπροστά στο μικρόφωνο, στάζοντας από ιδρώτα και ευτυχία ερμηνεύει το κομμάτι αυτό. Δεν το λέει το κομμάτι, το ερμηνεύει. Σαν μονόλογο. Με ψυχή και οίστρο. Δάκρυα κυλούν απ’τα μάτια του. Τα βλέπω. Δεν τα σκουπίζει. Κυλάνε στα μάτια του και γλιστρούν στο μούσι του. Λαμπιρίζουν στους προβολείς.Είναι η τελευταία παράσταση -για φέτος- της Αγκαλιάς της μεγάλης του και είναι βαθιά συγκινημένος. Μαζί του τραγουδάμε όλοι-μα όλοι.Μαζί και τα παιδιά του, η Σπείρα του η μαγική. Η αίθουσα-ζεστή και αληθινά σαν αγκαλιά μεγάλη!-γεμάτη. Όπως μήνες τώρα-απ’ την ώρα που άνοιξε για να γίνει το απόλυτο στέκι,το ολοκαίνουργιο «σπιτικό» τους. Άφησαν πίσω τους την «Αθηναίδα» που φιλοξένησε ακριβές στιγμές τους και να’τους τώρα με Καινούργια Φτερά σε ένα ολοκαίνουργιο «σπιτικό»-περισσότερο «παρεϊστικο». Στην μέση η σκηνή-εξέδρα και γύρω-γύρω τραπέζια. Βλέμματα φεύγουν στα απέναντι τραπέζια. Πρόσωπα γεμάτα ικανοποίηση για αυτό που απολαμβάνουν.Μια μεγάλη παρέα στην μεγάλη αγκαλιά. Τραγουδάμε μαζί του. Ψιθυριστά και ντροπαλά στην αρχή.Πιο δυνατά μετά. Βλέπω φλέβες να πετάγονται-φωνές να γίνονται ολοένα και πιο δυνατές. Συμπρωταγωνιστές όλοι μας. Αναπτήρες,χαμόγελα, δάκρυα, μέθεξη. Η φωνή του σπάει από την συγκίνηση. «Όταν έχω εσένα μπορώ να ονειρεύομαι ξανά». Μας κοιτά έναν-έναν. Γλυκά και τρυφερά. Η ανταμοιβή του δεν μετριέται σε ευρώ-είναι αυτή. Το ότι μετακόμισε σε ένα νέο χώρο και πέτυχε να κλέψει την παράσταση και να φτιάξει με ψυχή μια παραστασάρα-ας μου επιτραπεί η έκφραση. Γιατί η «Αγκαλιά η μεγάλη» παραστασάρα είναι - μια από τις δύο τρεις καλύτερες της σαιζόν και αναμφισβήτητα η πιο πλήρης και «ακριβή» του Σταμάτη και της Σπείρας του. Καμάρωσα για αυτόν. Καμαρώσαμε όλοι.
Γιατί δεν είναι λίγο να σου βάζουν τρικλοποδιές - και μερικές από αυτές πολύ άγριες και επικίνδυνες - και να στέκεσαι όρθιος. Να σου στήνουν παγίδες –μεγάλες παγίδες- και να ξεφεύγεις αριστοτεχνικά. Να μην μασάς σε απειλές και σε λάσπη και να κοιτάζεις μόνο τον στόχο σου:να ποιήσεις ήθος επί σκηνής έχοντας στην αγκαλιά σου την μεγάλη ταλαντούχα πλάσματα, μια Σπείρα που τα σπάει, με σολίστες μοναδικούς,με χαρισματικά πλάσματα που τα δίνουν όλα. Πως να μη δακρύσει, πως να μην κλάψει επί σκηνής; Όταν έκλαψε ο Σταμάτης ένιωσα πιο έντονα από ποτέ τον λατρεμένο στίχο Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα.
Σώζει την ψυχή του με τέτοιες παραστάσεις. Και μαζί της ψυχή των «παιδιών» του. Και μαζί την δική μας την ψυχή. Για αυτό και τα δάκρυά μας ενώθηκαν με τα δικά του. Αληθινά δάκρυα, σας λέω, όχι τα ντεμέκ που βλέπετε ολόγυρα. Δάκρυα αλμυρά. Για την παράστασή τους που «έσπασε πόρτες» και «θα πάει» για αρκετές χρονιές για την αλήθεια και την αξία που έχει γράφηκαν πολλά.Και για το μενού -ελκυστικότατο με σάτιρα και εξαιρετικά τραγούδια,με πολιτική θέση,με θέση ζωής,με ποίηση, με νεύρο,με δύναμη και δυναμική, με «διαμάντια»-και για την διανομή-ένας και ένας οι Σπειρίτες, όλοι τους… Πρωταγωνιστές πια! Εγώ θέλησα να γράψω τώρα που έπεσε η αυλαία για τα δάκρυα ευτυχίας του Σταμάτη και για την ευτυχία που νιώθει κανείς βλέποντας ένα τόσο σπουδαίο δημιουργό να επαναστατεί από σκηνής –και όχι μόνο-αρθρώνοντας καθαρή πρόταση, καταθέτοντας ψυχή καιδείχνοντας το δρόμο για την αληθινή σωτηρία.
Και λέω να κλείσω το κομμάτι μου με τους στίχους απ’ το ομώνυμο κομμάτι, απο την Αγκαλιά την μεγάλη του.
Γυρνάει ο κόσμος απ’ τα ψώνια
βαράει μπιέλα η αγορά
αυτό το ψέμα κρατούσε χρόνια
μια ευτυχία χωρίς χαρά
Έλα και σου `στρωσα
φρέσκα σεντόνια
να φάει τώρα πόρτα η συμφορά
Έρωτά μου
Σβήστε τα φώτα
ν’ ανάψει πάλι η αγκαλιά η μεγάλη
στη συννεφιά
σβήστε τα φώτα
να βρούνε πρώτα τα φιλιά κανάλι
στην ομορφιά
Σβήστε τα φώτα
και πάμε πάλι
αυτό το παλιοχάλι να φάει γροθιά
Έρωτά μου
Γυρνάει ο κόσμος σα σπουργίτι
που δεν αντάμωσε κλαδί
αυτό το ψέμα δεν είχε σπίτι
κι η δυστυχία ρούχο φαρδύ
Κοίτα αγάπη μου
έναν πλανήτη
αστέρι μου, φεγγάρι, χλωμό παιδί
Έρωτά μου
Σβήστε τα φώτα
ν’ ανάψει πάλι η αγκαλιά η μεγάλη
στη συννεφιά
σβήστε τα φώτα
να βρούνε πρώτα τα φιλιά κανάλι
στην ομορφιά
Σβήστε τα φώτα
και πάμε πάλι
αυτό το παλιοχάλι να φάει γροθιά
Έρωτά μου
Υ.Γ. Το «Like an angel passing throw my room»με την σπουδαία φωνή του Κώστα Μπουγιώτη με ακολουθεί από εκείνο το βράδυ,μαζί με τα δάκρια του Σταμάτη…
Υ.Γ.2. Η«πειραγμένη»θεϊκά «Κατσαρόλα»του Χρήστου Γεροντίδη είναι από τους «άσσους»της δουλειάς και ο …οδοστρωτήρας Χρήστος Μουστάκας-κλαις όταν γίνεται η Μέρκελ-μεγάλο της ατού.Εξαιρετικοί και οι
Γούσιας,Καλούτα,Στιβανάκης και υπέροχες οι κυρίες Νικολάου και Έδεν.Πόσα πολλά ταλέντα μαζί!Έξοχο!
Υ.Γ.3. Σάκης Καραθανάσης. «Άνθισε» φέτος και μοσχοβόλησε το σύμπαν. Φωνάρα,κύρος,παράστημα, έντονη σκηνική παρουσία και καθαρότητα ζηλευτή…
Υ.Γ.4. Εσείς που κάνετε «μιούζικαλ»,κάντε παιδιά μου μια βόλτα από την «Χελώνα» να δείτε τι σημαίνει φωνή φωνάρα-δέκα παραστάσεις θα φτιάχνατε με τα μεγάλα ταλέντα που «καλλιέργησε» ο Σταμάτης με ευλάβεια…
